Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και τα μελλούμενα

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΛΟΥΜΕΝΑ

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός υπήρξε η διαπρεπέστερη φυσιογνωμία του υποδούλου υπό τους Τούρκους Γένους μας. Αν είχε σπουδάσει στην Εσπερία και αφιέρωνε τον βίο του στη διάδοση του πνεύματος του «διαφωτισμού», ασφαλώς και θα προβαλλόταν ως ο φωτεινότατος φάρος που φώτισε τα σκοτάδια της σκλαβιάς. Επειδή όμως υπήρξε ένας ταπεινός μοναχός παρασιωπάται το τεράστιο έργο του, το οποίο επισφράγισε με τον μαρτυρικό του θάνατο.

Άγιος Ισαπόστολος και Ιερομάρτυς Κοσμάς ο Αιτωλός

Απολυτίκιο 

Θείας πίστεως, διδασκαλία, κατεκόσμησας, την Εκκλησία, ζηλωτής των Αποστόλων γενόμενος και κατασπείρας τα θεία διδάγματα, μαρτυρικώς τον αγώνα ετέλεσας. Κοσμά ένδοξε, Χριστόν τον Θεον ικέτευε, δωρήσασθαι ημιν το μέγα έλεος.

Σχόλιο Ο.Β. 

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, όπως και όλοι οι Άγιοι άνθρωποι που προφήτευαν διάφορα γεγονότα, είχαν τέτοια βιωματική ορθόδοξη ζωή όπου η παρουσία της χάριτος του Αγίου Πνεύματος ήταν διαρκής και τους πληροφορούσε για το τι θα ακολουθήσει. Ο προσωπικός τους αγιασμός είναι η  βάση των προφητειών τους γι αυτό και η Εκκλησία μας τις συμπεριέλαβε στις οδηγίες Της και τις νουθεσίες Της. Εμείς σήμερα δυστυχώς ακούμε το αποτέλεσμα της προσωπικής τους πίστης, που τους αξίωσε με τον φωτισμό σαν μια συνταγή που μεταδίδοντας λεκτικά θα γευτούμε και τα οφέλη της. Μακαρίζουμε τους Αγίους αυτούς ανθρώπους και θεωρούμε πως τα λόγια τους είναι και λύση των προβλημάτων μας. Αναλωνόμαστε στο να παπαγαλίζουμε τις προφητείες τους χωρίς να επιθυμούμε να τους μοιάσουμε στην πίστη και στο φρόνημα. Αυτή η τακτική μας αντί να τους τιμά τους στεναχωρεί ...

Κύριε και Πατέρα μας, με τις πρεσβείες του Αγίου Κοσμά και όλων των φωτισμένων Αγίων ανθρώπων, ελέησον όλους εμάς τους εραστές της άκαρπης φιλοσοφίας. ώστε να αξιωθούμε αληθινής μετανοίας ! 

ΑΕΙ ΠΑΡΘΕΝΟΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ (του π. Βασίλειου Βολουδάκη)

ΑΕΙ  ΠΑΡΘΕΝΟΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ

 του πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασίλειου Βολουδάκη

 

Ἡ     διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας µας εἶναι δόγµατα καί δόγµα σηµαίνει: Ἀλήθεια, Πραγµατικότητα. Αὐτό πού δέν εἶναι ἀλλιῶς.

Πολλοί σκοντάφτουν στήν λέξη «δόγµα» γιατί εἶναι προκατειληµµένοι καί αὐτή ἡ προκατάληψη, ἀλλά καί ἡ προπαγάνδα πού τήν ὑποδαυλίζει, ἀχρηστεύουν τή λογική καί ὠθοῦν τούς ἀνθρώπους νά παραλογίζονται.

Ἄν σκεφθοῦµε ψύχραιµα θά διαπιστώσουµε πώς κάθε ἀλήθεια, κάθε πραγµατικότητα εἶναι δόγµα.

Δόγµα εἶναι πώς ἡγῆ εἶναι σφαιρική καί περιστρέφεται. Δόγµα εἶναι πώς ὁ καρκῖνος εἶναι ἀσθένεια. Δόγµα εἶναι πώς κάθε ἄνθρωπος ἔχει κεφάλι καί καρδιά. Δόγµα εἶναι πώς  τό νερό ἀποτελεῖται ἀπό τά συστατικά Η2Ο. Δόγµα εἶναι πώς ὁ Ἥλιος εἶναι µιά θερµή σφαίρα ἀερίων, πού ἐκπέµπει ἀκτινοβολία καί ἐκλύει ἐνέργεια. Καί πόσα ἄλλα ἐπιστηµονικά δόγµατα ὑπάρχουν...

Κάθε ἄνθρωπος, βεβαίως, µπορεῖ νά ἀµφισβητήση ὅλα τά παραπάνω, ὅπως καί κάθε ἀποδεδειγµένη ἀπό τήν ἐπιστήµη πραγµατικότητα. Ὅµως αὐτός ὁ ἄνθρωπος θά χαρακτηρισθῆ –καί δικαίως– ἀµαθής, ἄσχετος ἤ καί φρενοβλαβής.

Ἀντιθέτως, στον χῶρο τῆς πίστεως, στον χῶρο τῶν ἀποδεδειγµένων πνευµατικῶν πραγµατικοτήτων, οἱ ἄνθρωποι τῆς προπαγάνδας δέν δέχονται την ἴδια λογική καί µάχονται την Ἐκκλησία µας γιατί... δογµατίζει!

Σε πεῖσµα τῶν παραλόγων ἡ Θεότητα εἶναι Τρία Πρόσωπα. Εἶναι, δεν ἀλλάζει! Ὁ Χριστός ἔχει δύο φύσεις: Θεία και Ἀνθρώπινη. Αὐτό δεν συζητεῖται, Εἶναι. Ἡ πραγµατικότητα δεν ἔχει ἐκδοχές, εἶναι µία! Ἔχει δικαίωµα ὁ ὁποιοσδήποτε να την ἀρνηθῆ ἀλλά για να µᾶς πείση πρέπει να µᾶς ἀποδείξη ὅτι ὑπάρχει, ἀντί γι’ αὐτήν, µια ἄλλη µοναδική πραγµατικότητα, ὄχι ἄπειρες ἐκδοχές, ὅπως ἔχει καταντήσει νά δέχεται ὁ τάχα σοφός σύγχρονος παράλογος ἄνθρωπος, ἀρκεῖ να ἀρνηθῆ και να ἀµφισβητήση τή µία Ἀλήθεια καί Πραγµατικότητα.

***

Ἕνα ἀπό τά Δόγµατα-Πραγµατικότητες τῆς Ἐκκλησίας µας εἶναι ἡ Ἀειπαρθενία τῆς Παναγίας µας.

Ἡ Παναγία µας εἶναι πρό τοῦ Θείου Τοκετοῦ της Παρθένος, κατά τόν Τοκετό της Παρθένος και µετά τόν Τοκετό της Παρθένος. Αὐτό ὑµνεῖ ἡ Ἐκκλησία µας, αὐτό ζεῖ στή Θεία Λατρεία, αὐτή εἶναι ἡ Ἀλήθεια, γιατί ἡ Ἀειπαρθενία τῆς Παναγίας µας εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεµένη µε τον Θεάνθρωπον Υἱόν της καί, ὅποιος ἀµφισβητεῖ το ἀειπάρθενον τῆς Θεοτόκου, αὐτός ἀµφισβητεῖ τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ!

Ἄς προσπαθήσουµε, ταῖς πρεσβείαις και τῷ φωτισµῷ τῆς Θεοτόκου, νά προσεγγίσουµε, κάπως, τό µυστήριο τῆς Ἀειπαρθενίας της.

Ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Χριστοῦ µᾶς δωρήθηκε ἀπό τον Οὐρανό, διά τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τελεία, ἀναµάρτητη και ἄφθαρτη. Τήν πρώτη ἀπόδειξη αὐτῆς τῆς Ἀληθείας ἐλάβαµε ἀπό τόν Θεό µε τόν τρόπο πού ἐτέχθη ὁ Χριστός. Ὁ Κύριός µας ἐξῆλθε ἀπό τήν κοιλία τῆς Παναγίας µας ἐνῶ ἦταν κεκλεισµένη ἡ Παρθενική θύρα, την ὁποία και ἄφησε κεκλεισµένη και ἄθικτη, διότι ὁ Ἄφθαρτος δεν προκαλεῖ φθορά.

Αὐτό περισσῶς το ὁµολογεῖ ἡ Ἐκκλησία µας: «Φυλάξας τά σήµαντρα σῷα Χριστέ, ἐξηγέρθηςτοῦ τάφου, ὁ τάς κλεῖς τῆς Παρθένου µη ληµηνάµενος ἐν τῷ τόκῳ σου» (στ΄. ὠδή Κανόνος τοῦ Πάσχα).

Χαρακτηριστικά εἶναι ἀκόµη, το Ἰδιόµελον τῶν Αἴνων τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων˙ «Δεῦτε ἀνυµνήσωµεν τήν Μητέρα τοῦ Σωτῆρος, τήν µετά τόκον πάλιν ὀφθεῖσαν Παρθένον», καθώς ἐπίσης και ὁ Οἶκος τῆς 26ης Δεκεµβρίου: «Σύ εἶ καρπός µου (ὁµολογεῖ ἡ Ἀειπάρθενος), σύ εἶ ἡ ζωή µου. Ἀφ’ οὖ ἔγνων, ὅτι και ὃ ἤµην εἰµί, σύ µου Θεός˙ τήν γάρ σφραγῖδα τῆς Παρθενίας µου ὁρῶσα ἀκατάλυτον, κηρύττω σε ἄτρεπτον Λόγον, σάρκα γενόµενον. Οὐκ οἶδα σποράν, οἶδα σε λύτην τῆς φθορᾶς˙ ἁγνή γάρ εἰµι, σοῦ προελθόντος ἐξ ἐµοῦ˙ ὡς γάρ εὗρες, ἔλιπες µήτραν ἐµήν».

Ὁ Χριστός δεν ἔφθειρε τήν Παρθενία τῆς Θεοτόκου κατά τήν Γέννησή Του, διότι ἦταν ἄφθαρτος. Ἀλλ’ οὔτε ἐµποδίσθηκε ἡ ἔξοδος τοῦ βρέφους Ἰησοῦ ἀπό τόν φυσικό φραγµό τῆς παρθενίας, ὅπως δεν ἐµποδίσθηκε µετά ἀπό τριάντα τρία χρόνια ἡ ἔξοδός Του ἀπό το ἐσφραγισµένο µνῆµα κατά την Ἀνάστασή Του και ἡ ἐν συνεχεία εἴσοδός Του πρός τούς Μαθητάς Του «τῶν θυρῶν κεκλεισµένων».

Ἡ ἴδια ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Χριστοῦ, πού ἐτέχθη ἀπό τήν Παναγία µας, παρέµεινε καί µετά την Ἀνάσταση και Ἀνάληψή Του. Με τις ἴδιες Ἰδιότητες: Τελεία, ἀναµάρτητη, «ὁµόθεος». Αὐτό φρονεῖ ἡ Ἐκκλησία µας ὅταν ψάλλη: «Κύριε, ἐσφραγισµένου τοῦ τάφου ὑπό τῶν παρανόµων, προῆλθες ἐκ τοῦ µνήµατος, καθώς ἐτέχθης ἐκ τῆς Θεοτόκου» (Ἀναστάσιµοι Αἶνοι, ἦχος πλ. Α΄ ).

Συνεπῶς, ἡ ἀειπαρθενία τῆς Παναγίας µας δεν ὀφείλεται στο ὅτι ἐκείνη εἶναι θεά, ὅπως την θεωροῦν ἐσφαλµένα οἱ Ρωµαιοκαθολικοί, ἀλλά στο ὅτι εἶναι Θεοτόκος και ὄχι µόνο ἀνθρωποτόκος. Ἐγέννησε Θεάνθρωπο και ὄχι «ψιλόν (δηλαδή ἁπλόν) ἄνθρωπον».

Ἄν ἡ Παναγία µας ἔτεκε ἁπλόν ἄνθρωπο, βεβαίως και θα εἶχε ὑποστεῖ φθορά ἡ παρθενία της. Ἐπειδή, ὅµως, δεν ἐγέννησε «ἄνθρωπον ἀποθεωθέντα (=ἄνθρωπο πού µετά ἔγινε Θεός) ἀλλά Θεόν ἐνανθρωπήσαντα» (ἅγ. Ἰω. Δαµασκηνός), δηλαδή «ἅµα σάρξ, ἅµα Θεοῦ Λόγου σάρξ» (=συγχρόνως σάρκα καί συγχρόνως Θεοῦ Λόγου σάρκα), γι’ αὐτό εἶναι βλασφηµία να δεχθοῦµε ὅτι προκάλεσε παρθενική φθορά στήν Παναγία µας ὁ ἀναµάρτητος, ὁ ἄσπορος, ὁ ἄφθαρτος Κύριος καί Θεός µας.

Οἱ αἱρετικοί Προτεστᾶντες –ἀπό τούς ὁποίους και ἔχει διαδοθεῖ ἡ ἄρνηση τῆς Ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου– ὑποβιβάζοντας και ὑποτιµῶντας τήν Παναγία µας (ἀφοῦ ἀρνοῦνται να δεχθοῦν τά ἀνεξίτηλα “σηµεῖα” τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως, πού ἄφησε στο Πάντιµο Σῶµα της ὁ Υἱός της καί Θεός µας), οὐσιαστικά βλασφηµοῦν καί ἀρνοῦνται τήν Θεότητα τοῦΧριστοῦ.

Ἔτσι ἐξηγεῖται ὁ εὐτελισµός τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου ἀπό τούς Προτεστᾶντες και ὁ ὑποβιβασµός τοῦ Χριστοῦ ὄχι ἁπλῶς σε κοινόν ἄνθρωπο ἀλλά και σέ διεστραµµένο ὁµοφυλόφιλο ἄνθρωπο (!), κατ’ εἰκόνα τοῦ ὁποίου “χειροτονοῦν” καί τούς ποιµένες τους και καθοδηγοῦν τούς “πιστούς” τους...

Πρωτοπρ. Βασίλειος Ἐ. Βολουδάκης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»

Τεῦχος 36-38  ΙΟΥΛΙΟΣ- ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2005

Οι συνέπειες τών οφειλών(του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασσίου Ιερόθεου)

Κυριακή ΙΑ' Ματθαίου (19 Αυγούστου)

Οι συνέπειες τών οφειλών

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα αναφέρεται στόν οφειλέτη τών μυρίων ταλάντων, ο οποίος δέν μπορούσε νά επιστρέψη τό χρέος του καί ο κύριός του διέταξε νά πωλήσουν τόν ίδιο, τήν γυναίκα του, τά παιδιά του, τά υπάρχοντά του γιά νά εξοφληθή τό ποσόν τής οφειλής. Όμως, εκείνος ζήτησε συγγνώμη, η οποία τού δόθηκε. Ενώ, όμως, εξοφλήθηκε τό χρέος του μέ τήν μετάνοια, εν τούτοις ο ίδιος ήταν σκληρός στόν σύνδουλό του, δέν τόν συγχώρησε, παρ’ ό,τι τού τό ζήτησε, καί τόν έβαλε στήν φυλακή. Αυτό τό γεγονός μαθεύτηκε, οπότε ο κύριός του, ο οποίος προηγουμένως τόν είχε συγχωρέσει, επανήλθε καί τόν παρέδωσε στούς βασανιστές.

Η παραβολή αυτή αναφέρεται στήν Βασιλεία τού Θεού, στήν οποία θά εισέλθουν εκείνοι πού μετανοούν καί ζητούν συγχώρηση από τόν Θεό, αλλά στήν συνέχεια καί αυτοί συγχωρούν όλους εκείνους πού τούς έβλαψαν.

Η εικόνα τής παραβολής προέρχεται από τήν κατάσταση τής εποχής εκείνης, ήτοι τά δάνεια, τίς οφειλές καί τίς εξοφλήσεις δανείων. Όταν δέν μπορούσε νά εξοφληθή τό δάνειο, τότε παραδινόταν ο οφειλέτης στούς βασανιστές, πωλείτο ο ίδιος, η γυναίκα, τά παιδιά, γινόταν κατάσχεση τής ατομικής περιουσίας, έμπαινε στήν φυλακή. Τήν εποχή εκείνη τά πράγματα ήταν δύσκολα, αφού επικρατούσε καί κυριαρχούσε ο θεσμός τής δουλείας καί επικρατούσε ο σκληρός νόμος καί οι σχετικές συμπεριφορές ήταν απάνθρωπες. Αλλά καί σήμερα επικρατούν παρόμοιες συνθήκες, απλώς τά πράγματα γίνονται πιό πολιτισμένα καί τελικά οι άνθρωποι υποφέρουν.

Κατ’ αρχάς καί σήμερα οι άνθρωποι δανείζονται από τίς τράπεζες, δυστυχώς καί από τούς τοκογλύφους, αλλά καί τά κράτη λαμβάνουν δάνεια από τίς λεγόμενες αγορές. Υπάρχει μεγάλη οικονομική αλληλεξάρτηση μέ αποτέλεσμα νά καταστρατηγήται η ελευθερία. Βέβαια, μερικές φορές ο δανεισμός είναι αναγκαίος, αλλά δέν δικαιολογείται τό νά λαμβάνωνται δάνεια χωρίς ουσιαστικό καί πραγματικό λόγο. Τόν τελευταίο καιρό επικρατούσε μιά μόδα δανεισμού. Από τό παραμικρό οι άνθρωποι έπαιζαν στό χρηματιστήριο, λάμβαναν καταναλωτικά δάνεια. Στήν βάση τού θέματος αυτού υπήρχε η ευμάρεια, η απερισκεψία, αλλά καί η πρόκληση, από τήν άποψη ότι οι ίδιοι οι δανειστές προκαλούσαν καί προέτρεπαν τούς ανθρώπους νά λαμβάνουν άσκοπα δάνεια. Έτσι, παρατηρήθηκε μιά φρενίτιδα, τών μέν ανθρώπων νά δανείζωνται εύκολα, τών δέ δανειστών νά διευκολύνουν τόν δανεισμό καί νά τόν επιδιώκουν.

Άν εξετάσουμε τό θέμα αυτό από θεολογικής καί εκκλησιαστικής πλευράς, τότε μπορούμε νά πούμε ότι στήν κοινωνία μας κυριαρχούν τά πάθη τής φιληδονίας καί τής φιλαργυρίας, επιδιώκεται μιά ευμάρεια καί υπερκατανάλωση μέ δανεικά. Από τήν άλλη μεριά επιδιώκεται ο δανεισμός ως προσπάθεια υποδούλωσης τών ανθρώπων καί τών λαών. Η «θρησκεία τής φιλαργυρίας» πού επικρατεί σήμερα στόν κόσμο έχει ως αρχή νά είναι όλοι –άνθρωποι καί Κράτη– χρεωμένοι, ώστε εύκολα νά εξουσιάζωνται, νά γίνωνται δούλοι.

Οι συνέπειες τής καταστάσεως αυτής είναι φοβερές. Όσοι χρωστούν ζούν κάτω από τόν φόβο καί τήν αγωνία τών μελλόντων, περιπίπτουν σέ απόγνωση καί μελαγχολία, χάνουν τόν ύπνο τους, εισέρχονται σέ φυλακές, δημιουργούν προβλήματα στίς οικογένειές τους. Ειδικά τά Κράτη χάνουν τήν ανεξαρτησία τους, πολλές φορές χάνουν τήν εδαφική ακεραιότητά τους, υποτάσσονται σέ εξωτερικές πιέσεις, γενικά βρίσκονται σέ κατάσταση δουλείας. Λέμε ότι καταργήθηκε η δουλεία, όπως υπήρχε παλαιότερα, αλλά όμως επανήλθε μέ άλλη μορφή καί άλλον τρόπο.

Όταν εξετάση κανείς τήν νοοτροπία τών διαφόρων Χριστιανικών Ομολογιών πού αναπτύχθηκαν στόν δυτικό χώρο, θά διαπιστώση ότι η νοοτροπία τής φιλαργυρίας καί τού νεοπλουτισμού διακρίνει τόν δυτικό Χριστιανισμό, μέ τόν θεολογικό σχολαστικισμό καί τόν προτεσταντικό ηθικισμό. Ο σχολαστικισμός τών Παπικών κάνει λόγο γιά τήν ευδαιμονία σέ αυτήν καί τήν άλλη ζωή, καί ο ηθικισμός τών Προτεσταντών δέν αρνείται τόν πλούτο, αρκεί νά είναι νόμιμη η κτήση του, δηλαδή ταυτίζει τό νόμιμο μέ τό ηθικό. Αντίθετα, η Ορθόδοξη ηθική πού είναι στήν βάση της ασκητική, προσδιορίζεται από τήν φιλοθεΐα καί τήν φιλανθρωπία, απεξαρτητοποιεί τόν άνθρωπο από τήν ύλη, θεραπεύει τά πάθη τής φιλοδοξίας, τής φιλαργυρίας καί τής φιληδονίας.

Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί αρκούνται σέ αυτά πού έχουν, αποφεύγουν τόν δανεισμό, ζούν ασκητικά, απομακρύνονται από τήν χλιδή καί τήν πολυτέλεια, καί, βεβαίως, ευεργετούν από τά υπάρχοντά τους εκείνους πού έχουν ανάγκη. Όταν διαβάση κανείς τήν Επί τού Όρους ομιλία τού Χριστού, πού αποτελεί τόν καταστατικό χάρτη τού Χριστιανισμού, βλέπει τό ασκητικό αυτό ήθος πού διδάσκεται από τόν Χριστό, τό οποίο μάς δίνει τήν ελευθερία καί κυρίως μάς οδηγεί στήν βίωση τής αγάπης τού Θεού, τής Βασιλείας τού Θεού.

Άς μάθουμε νά είμαστε ελεύθεροι, ανεξάρτητοι από οικονομικές πιέσεις.

Ο Μητροπολιτης

† Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

πηγή

Όλα όσα αυτός ο κόσμος παράγει τα παράγει για την αιωνιότητα

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ 

     Ο αριθμός των αυτοκτονιών γίνεται από μέρα σε μέρα μεγαλύτερος για πολύ πιο ασήμαντους λόγους από το να είναι κανείς ανάπηρος και να έχει νεκρά και τα δυο του πόδια. Η σκέψη περί αυτοκτονίας σήμερα βρίσκει όλο και περισσότερο χώρο στο μυαλό όλων. Ένα γυμνασιόπαιδο αυτοκτόνησε λόγω του χαμηλού βαθμού, μια κοπέλα από μελαγχολία, ένας γέρος λόγω ασθένειας. Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε ζήσαμε μερικές αυτοκτονίες γιατρών,καθηγητών, διευθυντών, κρατικών συμβούλων ακόμα και επισκόπων. Η αυτοκτονία έγινε ένα τόσο συνηθισμένο φαινόμενο στις μέρες μας, που κάποια μέρα έτυχε να ακούσω τον εξής διάλογο: 

      "Τα `μαθες; έφυγε από την ζωή ο Ν."

      "Σοβαρά; πέθανε ή αυτοκτόνησε;"

    Η διαπαιδαγώγηση παίζει κύριο λόγω εδώ.Ο άνθρωπος μπορεί να διαπαιδαγωγηθεί ή για να είναι αισιόδοξος ή για την αυτοκτονία. Η γενιά μας είναι περισσότερο διαπαιδαγωγημένη για το δεύτερο.

   Πρώτα οι γονείς αρχίζουν να ετοιμάζουν τους αυτόχειρες. "Αυτός ο κόσμος είναι κακός", ψιθυρίζει η μάνα κάθε πρωί στ` αυτί του γιου της. "Οι άνθρωποι, γιε μου, είναι ατομιστές, μοχθηροί και ψεύτες. Να αποφεύγεις, γιε μου, τους ανθρώπους. Να κοιτάς μόνον τον εαυτό σου".

     Μετά τη μητέρα, ο πατέρας λέει στο γιο του: "Πόσο απαίσιος είναι ο καιρός έξω! Πόσο άσχημη και άργια είναι η φύση! Πόσο απεχθή είναι τα έργα των ανθρώπων! Πόσο βαρετός είναι ο ήλιος! Πόσο μίζερη είναι η ζωή!"

     Και ο πατέρας και η μητέρα επαναλαμβάνουν διαρκώς στο γιο τους τα τρελά λόγια ενός απελπισμένου ποιητή : 

"Δεν υπάρχει στον κόσμο, αδελφέ, αγάπη".

     Δεν υπάρχει φοβερότερη καταδίκη για τον κόσμο από αυτήν. Ο κόσμος δημιουργήθηκε από αγάπη, ο κόσμος επιβιώνει λόγω της αγάπης. Το να λες ότι δεν υπάρχει στον κόσμο αγάπη αποτελεί την φοβεροτάτη και ψευδέστατη καταδίκη του κόσμου.

       Οι άνθρωποι με τίποτα δεν μπορούν να συνηθίσουν να παρατηρούν τα πάντα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας. Όμως, όλα όσα αυτός ο κόσμος παράγει τα παράγει για την αιωνιότητα. Η αγάπη και η φιλία μας είναι μη πεπερασμένη, όπως και ο κόσμος και ακόμα πιο αξεπέραστη από τον κόσμο. Μας ξεγελούν τα μάτια μας περί της παροδικότητας των πάντων, όπως μας ξεγελούν τα μάτια μας για τη κίνηση του ηλίου.Υπάρχει ένα νοητό περιβάλλον μέσα στο οποίο όλα ζουν και κινούνται . Το ίδιο είναι ακίνητο. Όλα όσα κινούνται σε αυτό το περιβάλλον , αφήνουν πάνω του αποτυπώματα που δεν μπορούν να σβηστούν. Αυτό το αποτύπωμα αποτελεί την πλήρη αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Όλα όσα κάποτε έζησαν στη γη  ζουν και σήμερα σ` αυτό το νοητό πνευματικό περιβάλλον, και όλα όσα ζουν σήμερα, θα ζήσουν αιώνια, πάλι σε αυτό το περιβάλλον. Η αγάπη και η φιλία μας δεν καθαιρούνται με το θάνατο, αλλά προεκτείνονται σε μια μακράν καθαρότερη και ανώτερη και ισχυρότερη μορφή στον άλλο κόσμο. Ανάμεσα σε εκείνον τον κόσμο και σ` αυτόν τον κόσμο τα όρια τα φτιάχνει μόνο η δική μας μυωπία. Δεν βλέπουμε την προέκταση αυτής της ζωής μετά τον θάνατο και γι αυτό ο θάνατος μας φαίνεται σαν ψαλίδι που κόβει όλα τα νήματα και τις σχέσεις ανάμεσα στους νεκρούς και τους ζωντανούς, και το οποίο και από μας κάθε μέρα αποκόβει από ένα μέρος, όταν μας χωρίζει από την αγάπη μας, την φιλία μας και τη χαρά μας. Εμείς δεν βλέπουμε , όμως μπορούμε να δούμε. Μπορούμε να δούμε με το πνεύμα μας το τώρα για τώρα, αλλά θα έρθει καιρός όταν τα φυσικά μας μάτια θα βλέπουν και τον πνευματικό κόσμο. 

   Η αξία των αισθημάτων είναι αιώνια, όπως και η αξία των σκέψεων. Κατά τον ίδιο τρόπο είναι αιώνια και η αξία των ανθρωπίνων έργων. 

(από το βιβλίο ΑΡΓΑ ΒΑΔΙΖΕΙ ο Χριστός , αποσπάσματα από τον λόγο περί οπτιμισμού σελ. 180-183, εκδόσεις εν πλώ)