Η Ανάσταση των σωμάτων και οι μεταμοσχεύσεις (π. Βασίλειος Βολουδάκης)

Λάβαμε το παρακάτω ηλεκτρονικό μήνυμα : 

Σήμερα συγκεκριμένο ιστολόγιο ( του οποίου για ευνόητους λόγους δεν το αναφέρουμε ), αλλά και τις  προηγούμενες μέρες κάποια άλλα , αναφέρονται στις μεταμοσχεύσεις και τον οριστικό θάνατο . Δεν είναι απορίας άξιον το γεγονός ότι, ενώ ο Οικουμενικός Πατριάρχης άλλαξε τις απόψεις του και μίλησε για καρδιακό θάνατο μετά το άρθρο του π. Βασιλείου Βολουδάκη στην "Ενοριακή Ευλογία "και στον "Ορθόδοξο Τύπο" , αγνοείται προκλητικά το άρθρο του από όλες σχεδόν τις ιστοσελίδες που είναι κατά των μεταμοσχεύσεων ; Υπάρχει κάποια πειστική απάντηση γι αυτό ; 

Το Ορθόδοξο Βήμα αν και έχει στο παρεθλόν παρουσιάσει το άρθρο του π. Βασίλειου  : Η Ανάσταση των σωμάτων και οι μεταμοσχεύσεις ,  το δημοσιεύει ξανά.

Η  ΑΝΑΣΤΑΣΗ  ΤΩΝ  ΣΩΜΑΤΩΝ

ΚΑΙ  ΟΙ  ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ

Από την πρώτη στιγμή που εντάθηκαν οι συζητήσεις για τις με­ταμοσχεύσεις, πριν από μια εικοσαετία, ήμουν, από βαθειά μέσα μου, αρνη­τικός σ’ αυτές.

Προτού καν προβληματισθώ, συνδυάζοντας λογι­κά, θεολογικά και ιατρικά επιχειρήματα, η ιδέα των μεταμο­σχεύ­σεων δεν μπορούσε να αναπαύση ούτε το νου ούτε την καρδιά μου. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν θέλησα μέχρι σήμερα να εκθέσω τους προ­βλη­μα­τισμούς μου. Ήθελα να βεβαιωθώ ότι η τοποθέτησή μου δεν στηρίζεται σε μια ψυχολογική μου παρόρμηση ούτε ότι τροφο­δοτείται από την αρνητική μου προδιάθεση.

Αρκέσθηκα μόνο να προλογίσω το 1995 το αξιόλογο βιβλίο του γιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη «Μεταμοσχεύσεις: Λύση ή πρόβλημα;», που εκδώσαμε στις Εκδόσεις “ΥΠΑΚΟΗ” (δυστυ­χώς δεν έχει γίνει, όσο θα έπρεπε, γνωστό), και εκεί ετόνισα, μεταξύ των άλ­λων, ότι το θέμα είναι πρωτίστως θεολογικό, αφού η κατα­σκευή του ανθρωπίνου σώματος έγινε από τον Θεό και όχι από τους ιατρούς. Παρέθεσα δε και στο πτερύγιο του εξωφύλλου σχετικά λόγια αγίων για να δείξω ότι το θέμα δεν πρέπει να αντιμετωπισθή με επιπολαιότητα ούτε με ρομαντισμούς αφού είναι θέμα υπάρξεως και όχι μόνο θέμα σαρκός. Έκτοτε εσι­ώ­πησα.

29 Αυγούστου : η Αγία μας Εκκλησία τιμά την αποτομή της κεφαλής του Τίμιου Προδρόμου

Σήμερα η Αγία μας Εκκλησία τίμησε την αποτομή της κεφαλής του Αγίου και Τιμίου  Προδρόμου. Τιμάται η μνήμη του αποκεφαλισμού του Προδρόμου από τον Ηρώδη Αντίπα, επειδή ο Άγιος τον έλεγχε δημοσίως για τις σχέσεις του με την Ηρωδιάδα, που ήταν σύζυγος του αδελφού του   (Μαρκ. 6,18 ).

‘‘Στην εορτή αυτή τρώμε άλαδο φαγητό , εκτός αν συμπέση η εορτή ημέρα Σάββατο ή Κυριακή οπότε τρώμε λαδερό φαγητό . Αξίζει να σημειώσουμε ότι αρχικά η νηστεία της 29της Αυγούστου ήταν αυστηρότερη για τους εν τω κόσμω πιστούς από ότι για τους μοναχούς , οι οποίοι κατέλυαν κατά την εορτή αυτή λαδερό φαγητό, όποια μέρα και αν συνέπιπτε . Αυτό μαρτυρείται και από το αρχαίο Τυπικό του Αγίου Σάββα : «Γίνεται παράκλησις ( = παρηγορία με τα φαγητά της τραπέζης ) τοις Αδελφοίς μεγάλη .Τύρον δε, ή ωό ή ιχθύν ουκ εσθίομεν» . Η μεγαλύτερη αυτή αυστηρότητα στη νηστεία των λαϊκών είναι εύλογη αρκεί να λάβουμε υπ` όψιν ότι ο Τίμιος Πρόδρομος απεκεφαλίσθη υπερασπιζόμενος την συζυγική πίστη και γι` αυτό ανεδείχθη και είναι προστάτης και φύλαξ της κατά Θεόν συζυγίας . Αργότερα υιοθέτησαν και οι μοναχοί την ανέλαιον νηστεία τιμώντας τον θείο Πρόδρομο και ως προστάτη του γάμου κατανοούντες ότι πνευματικά υγιής γάμος βλαστάνει βλαστάνει και τους αξίους μοναχούς.’’ 

( Από το βιβλίο ΝΗΣΤΕΙΟΔΡΌΜΙΟΝ  π. Βασιλείου Βολουδάκη , εκδόσεις ΥΠΑΚΚΟΗ )

Με την ευκαιρία της σημερινής εορτής παρουσιάζουμε  δυο κείμενα που εκφράζουν τις  θέσεις  της Εκκλησίας μας στα θέματα της νηστείας και της συζυγίας . Ένα κεφάλαιο από το βιβλίο Ο ΓΑΜΟΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ με τίτλο ¨Το πρόσωπο του γάμου¨ και στη συνέχεια τα πρώτα κεφάλαια απο το βιβλίο ΝΗΣΤΕΙΟΔΡΟΜΙΟΝ ( Και στα δυο βιβλία συγγραφέας είναι ο πρωτοπρεσβύτερος  π. Βασίλειος Βολουδάκης , ιερέας του Ι.Ν.Αγίου Νικολάου Πευκακίων της Αρχιεπισκοπής Αθηνών ).

Το "πρόσωπο" του γάμου (π. Βασίλειος Βολουδάκης )

                                             ΤΟ ‘ΠΡΟΣΩΠΟ’ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

Ο Απόστολος Παύλος λέγει : «Αι γυναίκες τοις ιδίοις άνδρασιν υποτάσσεσθε ως τω Κυρίω ότι ο ανήρ εστί κεφαλή της γυναικός , ως και ο Χριστός κεφαλή της Εκκλησίας» (Εφεσ. 5, 22-23)  Η προτροπή αυτή έχει με ακραίο τρόπο , σε σημείο που, από αυτήν και μόνο , να αποδοκιμάζεται η εκκλησιαστική θεώρηση τω σχέσεων ανδρός και γυναικός , και ειδικότερα ο εκκλησιαστικός γάμος .

Θα αναφερθούμε κυρίως στη φράση  «ότι ο ανήρ εστί κεφαλή της γυναικός» γιατί η φράση αύτη είναι όχι απλώς δυσπαράδεκτη από τούς ανθρώπους άλλά θεωρείται από πολλούς εντελώς απαράδεκτη γιατί φαντάζει πώς υποβιβάζει τη γυναίκα!

Και όμως! Αύτη, κατ' εξοχήν, η φράση είναι εκείνη πού δίνει πρόσωπο στη σχέση του ανδρογύνου, τιμά την γυναίκα και αφυπνίζει τον άνδρα επισημαίνοντάς του την πρωταρχική και κύρια αποστολή του, που είναι η εγρήγορση, η φροντίδα για την συμπόρευση με την γυναίκα του με προϋπόθεση τη συναντίληψη, την ταύτιση του θελήματός τους, των έπιδιώξεών τους, του τελικού προορισμού τους, με υπακοή, βεβαίως στο θέλημα και στις οδηγίες του Θεού.

Ο άγιος Παύλος δεν διατυπώνει τη φράση του χωρίς έρεισμα. Την στηρίζει αναφέροντάς την στον Χριστό και γι' αυτό τη συμπληρώνει με την παρο­μοίωση πώς «ό ανήρ εστί  κεφαλή της γυναικός, ως και ο Χριστός κεφαλή της Εκκλησίας, και αυτός εστί σωτήρ του σώματος». Ο Χριστός δεν γίνεται κεφαλή της ανθρώπινης φύσεως για να υποτάξη τούς ανθρώπους και να τους υποδουλώση αλλά για να ενωθή μαζί τους ώστε να μην χωρισθούμε από Εκείνον με το να έχει ό καθένας μας μια παράλληλη με Εκείνον ζωή. Ο Χριστός μας ένωσε όλους και μεταξύ μας και με τον Εαυτό Του δίνοντάς μας Πρόσωπο, το δικό Του Πρόσωπο, πού είναι και το μόνο κατά φύσιν Πρόσωπο. Το μόνο Πραγματικό και Υπαρκτό Πρόσωπο. Γι' αυτό, ό­ποιος άνθρωπος δεν ενσωματωθή στον Χριστό δια της Εκκλησίας Του θα γίνει αγνώριστος, δεν θα αποκτήση πρόσωπο και έτσι θα ακούση, σαν φυσι­κή συνέπεια, το «ουκ οίδα υμάς». Εσάς δεν σας γνωρίζω!

Ο άγιος Απόστολος μας διδάσκει πώς η πραγ­ματική ενότητα του ζευγαριού θα εξασφαλισθη μόνο αν ζήσουν μεταξύ τους με τον τρόπο πού ενώθηκε ο Χριστός με την ανθρώπινη φύση.

Η σχέση του ζευγαριού είναι μία εικόνα πραγ­ματική της σχέσεως τού Χρίστου με την Εκκλησία, μια ζωντανή, δηλαδή, πραγματικότητα και γι' αυτό είναι αδιανόητο να υπάρχουν δύο κεφαλές στο ανδρόγυνο!

Τό σημαντικό πού πρέπει να τονισθή είναι πώς, τελικά, ή κεφαλή του ανδρογύνου δεν είναι ο άνδρας, όπως επιπόλαια Βγάζουν πολλοί το συμπέρασμα, άλλα ο Χριστός, του Οποίου τις οδηγίες και το θέλημα ως προς τη σχέση τους έχει την ευ­θύνη μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων να φροντίζη, να επιβλέπη και να εγγυάται ο άνδρας, παραμένοντας άγρυπνος και σε εγρήγορση, με σκοπό να αποτινάξη τη ραθυμία πού νοιώθει όταν επιχειρεί να καλλιεργήση τη σχέση του με τη γυ­ναίκα του άλλά και για να αρμοσθή απόλυτα με τη γυναίκα ως ένας άνθρωπος, «εις σάρκα μίαν».

Ο άνδρας δεν είναι «κεφαλή της γυναικός» για να κάνη "του κεφαλιού του" αλλά για να έχει την πρωταρχική ευθύνη για την επανένωση της μεαπτωτικά διχοτομημένης σε άνδρα και γυναίκα ανθρώπινης ψυχής.

Ουσιαστικά δεν υπάρχει ανδρική και γυναικεία «κεφαλή», αφού (όπως γράψαμε σε προηγούμενα τεύχη) ο Θεός δεν δημιούργησε δύο αυτοκέφαλες ψυχές αλλά ανθρώπινη ψυχή. Γι' αυτό, με άλλα λόγια, όταν μιλούμε για τη σχέση του ζευγαριού αναφερόμαστε, στην προσπάθεια ενός άνδρα και μιας γυναίκας να επανεύρουν και να οικειοποιη­θούν την αδιαίρετη ανθρώπινη φύση, πού με τη μεταπτωτική διχοτόμησή της σε άνδρα και γυναίκα έχει στερήσει και στους άνδρες και στις γυναίκες κάποια ιδιώματα, εφ' όσον με τη διχοτόμηση, αυτά τα ιδιώματα έχουν πέσει μέσα τους σε λήθαργο.

Τελικά, μετά την παραπάνω διευκρίνηση, μπο­ρούμε να συμπεράνουμε πώς ο άγιος Παύλος με την υπενθύμισή του «ο ανήρ εστί κεφαλή της γυναικός» θέλει, συν τοις άλλοις, να αφυπνίσει τούς άνδρες για να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνδρες κάθε άλλο παρά κεφαλή είναι. Αντίθετα, οι γυναίκες στο θέμα αυτό δεν χρειάζονται αφύπνιση αλλά μάλλον αναχαίτιση. Οι γυναίκες γίνονται πολύ συχνά κε­φαλή, κάνουν βήματα ηγεμονικά, βήματα μπρο­στά, περισσότερα απ’ όσα πρέπει και οι άνδρες κάνουν βήματα πίσω, πολλές φορές πανικόβλητοι. Η προτροπή του αγίου Αποστόλου είναι φάρμα­κο και για τους δύο άλλά και αποκάλυψη.

Φάρμακο γιατί, αν ασκηθούν σωστά, θα συγχρο­νίσουν τά βήματα της πορείας τους και της καρ­διάς τους. Και αποκάλυψη, γιατί αποκαλύπτει στα μάτια των ανθρώπων το μεγαλείο και την αποστολή του Γάμου. Αποσκοπεί, δηλαδή, στο να επανενώση τήν διχοτομημένη ανθρώπινη φύση, με την ταυτόσημη πορεία του ζευγαριού και τον συγ­χρονισμό της καρδιάς τους και να δώση στο ζευ­γάρι Πρόσωπο- Υπόσταση και Κεφαλή τον Ίδιο τον Χριστό.

( Από το βιβλίο : Ο ΓΑΜΟΣ  ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ - Κατάδυση στην ψυχοπαθολογία των δύο φύλων,  π. Βασιλείου Βολουδάκη ,  Εκδόσεις ΘΥΗΠΟΛΟΣ  ).

Περι νηστείας (π. Βασίλειος Βολουδάκης)

Η νηστεία είναι για όλους τους ανθρώπους.

Για όλες τις ηλικίες.

Για τα παιδιά, τους νέους, τους άνδρες, τις γυναίκες, τους γέροντες.

Η νηστεία ανακουφίζει τους εργαζόμενους και τους οδοιπόρους

Αυτό σαλπίζει το Άγιο Πνεύμα με το στό­μα του Μ. Βασιλείου.

«Γυναιξί δε ώσπερ ιό άναπνεϊν, ούτω και ιό νηστεύειν οικείον εστί  και κατά φύσιν.

Οι παίδες, ώσπερ ιών φυτών τα ευθαλή τω της νηστείας ύδατι καταρδευέσθωσαν.

Τοις πρεσβύτεροις κούφον ποιεί τον πόνον ή εκ παλαιού προς αυτήν οικείωσηις,  πόνοι γαρ εκ μακράς συνήθειας μελετηθέντες, αλυπότερον προσπίπτουσι τοις γεγυμνασμένοις.

Τοις οδοιπόροις ευσταλής εστί συνέμπορος η νηστεία. Ώσπερ γαρ η τρυφή αχθοφορεϊν αυτούς αναγκάζει, τας απολαύσεις περικομίζοντας, ούιω κούφους ( = άνάλαφρους) και ευζώνους (=ευκίνητους) η νηστεία παρασκευάζει.  (Περί Νηστείας, Λόγος Β.')

Είναι αναγκαία η τήρησι των νηστειών ;

Είναι αναγκαιοτάτη, έκτος αν ό πι­στός εμποδίζεται από βαρεία σωματική ασθένεια  και έχη άδεια του Πνευματικού του.

Χωρίς τη νηστεία είναι αδύνατον στον άνθρωπο να μένη ενωμένος με τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Ή νη­στεία είναι πρωτίστως υπακοή στον Χρι­στό, εκκοπή του ιδίου θελήματος, δηλαδή αληθής ταπείνωσι, και, δευτερευόν­τως, κακοπάθεια και άσκησι σώματος και ψυχής.

Ό ΞΘ' Κανών των Αγίων Αποστό­λων ορίζει για τή νηστεία σαφώς: «Εϊ τις Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, ή Υποδιάκονος, ή Αναγνώστης, ή Ψάλτης, την Αγίαν Τεσσαρακοστήν ου νηστεύει, η Τετράδα, η Παρασκευήν καθαιρείοθω. Εκτός ει μη δι` ασθένειαν σωματικήν έμποδίζοιτο. Εάν δε Λαϊκός ή, άφοριζέσθω». Δη­λαδή, όσοι κληρικοί δεν νηστεύουν, χω­ρίς να έχουν σοβαρούς λόγους υγείας, πρέπει να καθαιρούνται από την Ιεροσύνη, οι δε μη νηστεύοντες λαϊκοί πρέ­πει να αφορίζωνται.

Οι συνέπειες του ανωτέρω Ιερού Κα­νόνος είναι άμεσες και αν ακόμη δεν επιβληθούν επισήμως στους παραβάτες οι προβλεπόμενες ποινές, λόγω αγνοίας ή ολιγωρίας τής Εκκλησιαστικής Αρ­χής. Μάλιστα στην περίπτωσι αυτή οι επιπτώσεις είναι οδυνηρότερες, διότι τότε αναλαμβάνει απ’ ευθείας ο Θεός την ποιμαντική αντιμετώπισι των εμπαιζόντων τα θεία κληρικών και των αδιαφόρων λαϊκών, όπως μας προειδοποιεί ο Άγι­ος Απόστολος Παύλος «Δει περισσοτέρως ημάς προσέχειν τοις ακουσθείσι, μη ποτέ  παραρρυώμεν. Ει γαρ ο δι' αγγέλων λαληθείς  λόγος έγένειο βέβαιος, και πάσα παράδοσις και παρακοή έλαβεν ένδικον μισθαποδοσίαν , πώς ημείς εκφευξόμεθα τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας;»(Εβρ.2,2).

Πρέπει όλοι μας να κατανοήσουμε ότι δεν αποτελούμε μέλη της Εκκλησί­ας μόνο με το να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως πιστοί, δίνοντας διαπιστευτήρια στους εαυτούς μας ή με το να εξασφαλίζουμε την συγκατάθεση παραβατών κληρικών, αλλά με το να υπακούωμε «εν παντί» στις οδηγίες του Αγίου Πνεύματος, τις όποι­ες έχει καταγράψει επακριβώς η Αγία μας Εκκλησία δια των Θεοφόρων Αγίων Πατέρων μας .

28 Αυγούστου : η Αγία μας Εκκλησία τιμά την μνήμη του Αγίου Μωυσέως του Αιθίοπα

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα 

Ο άγιος Μωϋσής ο Αιθίοπας είναι δημιούργημα της αληθινής μετάνοιας. Παραστρατημένος από μικρός και ύστερα αρχηγός συμμορίας ληστών για αρκετά χρόνια, ήλθε σε συναίσθηση, μετενόησε για τα εγκλήματά του και τελικώς βρήκε τον δρόμο της αγιότητος.

Ήταν αγορασμένος δούλος κάποιου πλούσιου κτηματία. Είχε χαρακτήρα σκληρό και δύστροπο και καθημερινά δημιουργούσε πολλά προβλήματα, ώσπου το αφεντικό του αγανάκτησε και τον πέταξε στον δρόμο. Ο Μωϋσής βρήκε καταφύγιο σε μια ληστοσυμμορία και με την τεράστια σωματική του δύναμη δεν άργησε να επιβληθή και να γίνη ο αρχηγός της. Κάποτε, κηνυγημένος από τα όργανα της εξουσίας, για τα πολλά του εγκλήματα, πήγε να κρυφτή βαθειά στην έρημο όπου ζούσαν οι πιο ονομαστοί ασκητές. Η συναναστροφή του με τους αγίους τον έκανε σιγά - σιγά να ημερεύση. Τον επεσκίασε η Χάρη του Θεού, γιατί η μετάνοια είναι ώρα Χάριτος, μαλάκωσε η καρδιά του, μετενόησε πραγματικά και ζήτησε την λύτρωση. Η αλλαγή του ήταν ριζική και σε σύντομο χρονικό διάστημα έφτασε στα μέτρα των μεγάλων Πατέρων της ερήμου. Μετά το βάπτισμα αξιώθηκε να λάβη και την Χάρη της Ιερωσύνης. Σε ηλικία 75 ετών έφυγε από την πρόσκαιρη αυτή ζωή με τρόπο βίαιο και μαρτυρικό. Ειδωλολάτρες ληστές εισέβαλαν στο σπήλαιο που ασκήτευε και τον σκότωσαν με μαχαίρια. Και στο σημείο αυτό επαληθεύθηκε, για άλλη μια φορά, ο λόγος του Χριστού προς τον Απόστολο Πέτρο: “πάντες γαρ οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρα απολούνται” (Ματθ. κστ, 52).

Ακόμα και οι ειδωλολάτρες πολέμησαν τα πάθη τους και άλλαξαν τους χαρακτήρες των Θεών τους. (π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)

Το εξώφυλλο του βιβλίου - ο π. Επιφάνιος με τον συγγραφέα

Ο Μακαριστός Γέροντας είχε  μελετήσει την  αρχαία Ελληνική    Γραμματεία    και συχνά προέβαλε διδακτικά περιστατικά από τον εν λόγω πλήρη, διδαγμάτων χώρο. Διαπιστώναμε καθημερινώς πώς πραγματικά ο άνθρωπος αυτός υπήρξε λίαν φιλομαθής και γι' αυτό κατέστη και πολυμαθής.

Ακόμα και οι ειδωλολάτρες πολέμησαν τα πάθη τους και άλλαξαν τους χαρακτήρες των Θεών τους.

Για το ζήτημα του σαρκικού πολέμου συχνά εμνημόνευε τον μυθικό διάλογο της θεάς Αφροδίτης με τον υιό της, τον Έρωτα, περί της αγνότητας της Αρτέμιδος και της Αθηνάς.

Σημειώνουμε εδώ κάτι σημαντικό. Σύμφωνα με τούς μελετητές της αρχαίας θρησκείας των Ελλήνων, κατά τα παλαιότερα χρόνια η Αθηνά και η Άρτεμις είχαν, όπως και όλοι οι άλλοι θεοί, σαρκικές μείξεις. Με τα χρόνια όμως προοδεύοντας οι Έλληνες αντελήφθησαν ότι αυτό ήτο προσβλητικό για τούς θεούς των. Προσεπάθησαν, λοιπόν, να δώσουν στις ψεύτικες θεότητές τους πιο πνευματική μορφή. Να τις περιγράψουν ως πρόσωπα ανώτερα των ανθρωπίνων παθών. Εις τα πλαίσια αυτής της νοοτροπίας ή μάλλον αυτής της πνευματικής προόδου, «έβελτίωσαν την προσωπογραφία της Αθηνάς καί της Αρτέμιδος» και τις κατέταξαν εις τη χορεία των μόνων ατόμων πού δεν υπέπεσαν εις σαρκικά αμαρτήματα. Έτσι, έπλασαν τήν Αθηνά ως την αγνή θεά της Σοφίας. Την δε Άρτεμις, περιέγραφον επίσης δίχως σαρκική αμαρτία ως τη βασίλισσα των βουνών και των δασών, -θεά του κυνηγιού και προστάτιδα των μικρών παιδιών και των ζώων.Να λοιπόν ο μύθος των οποίον συχνά έμνημόνευε ό Γέροντας:

Η Αφροδίτη, διεμαρτύρετο εντόνως εις τον υιό της τον θεό «Έρωτα». Είναι γνωστόν πώς αυτός περιεγράφετο με παιδική μορφή. Εις το χέρι του δε έκρατοϋσε τα βέλη του ερωτικού πάθους.

-     Γιατί παιδί μου, έλεγε ή Αφροδίτη, τοξεύεις και ξε­τρελαίνεις με τα φλογερά ερωτοβόλα βέλη σου και τους θνητούς και όλους τους θεούς, έκτός από τη θεά Αθηνά και τη θεά Άρτεμι;

-      Εγώ, απεκρίθη εκείνος, πλησιάζω εις απόστασι βολής όλους τους θεούς και τούς θνητούς και εξαπολύω τα πύρινα βέλη μου προς την καρδιά τους. Δυστυχώς όμως, με τις δύο αυτές θεές αδυνατώ να επιτύχω τον στόχο μου. Εις την Αθήνα, όταν προσπαθώ να την πλησιάσω όσο χρειάζεται, αύτη κουνά απειλητικά το κεφάλι της με την περικεφαλαία. Έτσι, τρέμω και φοβούμαι να προσεγγίσω περισσότερο και να φθάσω εις απόστασι βολής. Την δε άλλη, την Άρτεμι, προσπαθώ να τη συναντήσω, άλλά δεν τα καταφέρνω. Αύτή έχει πολλές ενασχολήσεις με το κυνήγι της και τρέχει από δάσος εις δάσος. Όταν εγώ καταφθάνω εις το ένα μέ­ρος, τότε ήδη αύτή έχει αποχωρήσει εις άλλον τόπο.

Ο π. Έπιφάνιος ανέλυε τον μύθο και επεξηγούσε την όλη κατάσταση.

  Για να μην υποπέσει κανείς εις τα δίκτυα των σαρ­κικών παθών, έλεγε, πρέπει πρωτίστως να βιώνη πνευμα­τική ζωή και να προφυλάσσεται προστατευόμενος οπό την πανοπλία της Θείας Χάριτος τού Κυρίου μας.

  Όσον άφορα δε τη μεθοδολογία του πολέμου κατά τού πάθους αυτού, ο μύθος εκδιδάσκει ότι πρέπει να φροντίζωμε δύο πράγματα.

      Πρώτον, να κρατάμε απόστασι, όπως η Αθηνά, από τα πρόσωπα πού είναι για μας σαρκικά «επικίνδυνα». Δεύτερον, να έχωμε αρκετές ασχολίες, όπως η Άρτεμις, ώστε να μας αποσπούν τον νου από τούς βδε­λυρούς λογισμούς.

 Όλες οι πνευματικές μάχες κερδίζονται με την επίθεσι, μόνο η μάχη με τη σάρκα κερδίζεται δια της φυγής, προσέ­θετε πάντοτε.

Αυτό συμβαίνει διότι ο αγώνας κατά της σαρκικής επιθυμίας έχει δύο μέτωπα. Ενώ τα άλλα αμαρτήματα διεξάγουν τη μάχη μέσα ης την ψυχή, ο σαρκικός πόλεμος είναι διπλός και μέσα εις την ψυχή και μέσα εις το σώμα. Επομένως η φυγή σ' αύτή τη μάχη αποδυναμώνει τον αντίπαλο κατά το σωματικό μέρος και παραμένει μόνο το ψυχικό στοιχείο. Μόνο με την ψυχή δίχως το σώμα δεν δύναται κανείς να πορνεύση. Επομένως, ας το κατανοήσουμε βαθειά και ουσιαστικά πώς τον σαρκικό πόλεμο θα πρέπει να τον διεξάγωμε συστηματικά με τη μέθοδο της φυγής και της ενασχολήσεως.

Είναι γνωστόν ότι αυτό έπραξε και ο πάγκαλος Ιωσήφ εις την Αίγυπτο, όταν διέφυγε από τα δίκτυα της γυναικός του Πετεφρή, χωρίς ρούχα, για να γλυτώση από την αμαρτία:

«Έγένετο δε τοιαύτη τις ημέρα, εισήλθεν Ιωσήφ εις την οικίαν ποιείν τα έργα αυτού, και ούδεις ην των εν τη οικία έσω, και επεσπάσατο αυτόν (η γυνή) των ιματίων λέγουσα κοιμήθητι μετ' εμού. Και καταλιπών τα ιμάτια αυτού εν ταις χερσίν αυτής έφυγε και εξήλθεν έξω» (Γέν. μθ' 11).

Αντιθέτως, ο Προφήτης Δαβίδ άφησε τον εαυτό του αφύλακτο, είδε τη γυναίκα του Ουρίου, την Βηρσαβεέ, λουομένη και ωδηγήθη εις διπλό βδελυρό έγκλημα φόνου και πορνείας.

Την μέθοδο της φυγής μας την προβάλλει έντονα και ο Χρυσορρόας Χρυσόστομος, ο όποιος τονίζει με έμφασι ότι πρέπει να αποφεύγωμε το πλαίσιο και τον τόπο της σαρκικής αμαρτίας. Εάν αυτό πράττωμε, τότε είναι εύκολο να νικήσωμε και τον πειρασμό. Διαφορετικά και ο πιο δυνατός άνθρωπος διακινδυνεύει να ηττηθή από την πανίσχυρο γενετήσιο ορμή.

Από το βιβλίο ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ του π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ 

                                                                                                                                   Αρχιμ. Ιεροθέου Αργύρη  ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΥΠΑΚΟΗ" 

27 Αυγούστου : η Αγία μας Εκκλησία τιμά την μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Φανουρίου του Νεοφανούς

Ο Άγιος Φανούριος είναι από τους πιο αγαπητούς αγίους σε όλο τον ελληνικό λαό, που κάθε χρόνο τιμά και πανηγυρίζει την μνήμη του στις 27 Αυγούστου.
Αυτός ο τόσο αγαπητός άγιος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χωρίς αμφιβολία ως δώρο Θεού, διότι ήταν και παράμενε άγνωστος για πολλούς αιώνες και μόνο το 1500 μ.Χ. βρέθηκε η Ιερή εικόνα του, που μας αποκάλυψε την ύπαρξή του την παρρησία του ενώπιον του Θεού, ο οποίος τον έχει χαριτώσει με τόσο μεγάλη θαυματουργική δύναμη. Δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα για τον Άγιο Φανούριο, μόνο το όνομά του που ήταν γραμμένο πάνω στην εικόνα που βρέθηκε και ήταν στρατιωτικός, όπως φανερώνει η στολή που φορά και μάλιστα κατά τους πρώτους αιώνες των μεγάλων διωγμών της Χριστιανοσύνης.
Επίσης πάνω στην εικόνα του, εικονίζονται και τα μεγάλα μαρτύριά που υπέστη ο Άγιος. Αυτά βέβαια είναι αρκετά, διότι μία εικόνα μας εξιστορεί όσα πράγματα θα μας εξιστορούσε και ένα βιβλίο.
Πριν από 500 περίπου χρόνια, όταν οι Τούρκοι είχαν κυριεύσει την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, από ένα εντελώς τυχαίο γεγονός, βρέθηκε η ιερά και σεβάσμια εικόνα του Αγίου.
Τον καιρό που οι Αγαρηνοί, περίπου δηλαδή το 1500, κατέλαβαν το νησί της Ρόδου, θέλησαν να το οχυρώσουν και να ξαναφτιάξουν τα τείχη της πόλης, που είχαν σε πολλά σημεία καταστραφεί.

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 28 Αυγούστου 2011 (ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) Κατά Ματθαίον ιη΄ 23-35

 23 Διὰ τοῦτο ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὃς ἠθέλησε συνᾶραι λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτοῦ. 24 ἀρξαμένου δὲ αὐτοῦ συναίρειν προσηνέχθη αὐτῷ εἷς ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων. 25 μὴ ἔχοντος δὲ αὐτοῦ ἀποδοῦναι ἐκέλευσεν αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ πραθῆναι καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ τὰ τέκνα καὶ πάντα ὅσα εἶχε, καὶ ἀποδοθῆναι. 26 πεσὼν οὖν ὁ δοῦλος προσεκύνει αὐτῷ λέγων· κύριε, μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ καὶ πάντα σοι ἀποδώσω. 27 σπλαγχνισθεὶς δὲ ὁ κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου ἀπέλυσεν αὐτὸν καὶ τὸ δάνειον ἀφῆκεν αὐτῷ. 28 ἐξελθὼν δὲ ὁ δοῦλος ἐκεῖνος εὗρεν ἕνα τῶν συνδούλων αὐτοῦ, ὃς ὤφειλεν αὐτῷ ἑκατὸν δηνάρια, καὶ κρατήσας αὐτὸν ἔπνιγε λέγων· ἀπόδος μοι εἴ τι ὀφείλεις. 29 πεσὼν οὖν ὁ σύνδουλος αὐτοῦ εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ παρεκάλει αὐτὸν λέγων· μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ καὶ ἀποδώσω σοι. 30 ὁ δὲ οὐκ ἤθελεν, ἀλλὰ ἀπελθὼν ἔβαλεν αὐτὸν εἰς φυλακὴν ἕως οὗ ἀποδῷ τὸ ὀφειλόμενον.31 ἰδόντες δὲ οἱ σύνδουλοι αὐτοῦ τὰ γενόμενα ἐλυπήθησαν σφόδρα, καὶ ἐλθόντες διεσάφησαν τῷ κυρίῳ ἑαυτῶν πάντα τὰ γενόμενα. 32 τότε προσκαλεσάμενος αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ λέγει αὐτῷ· δοῦλε πονηρέ, πᾶσαν τὴν ὀφειλὴν ἐκείνην ἀφῆκά σοι, ἐπεὶ παρεκάλεσάς με. 33 οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγώ σε ἠλέησα; 34 καὶ ὀργισθεὶς ὁ κύριος αὐτοῦ παρέδωκεν αὐτὸν τοῖς βασανισταῖς ἕως οὗ ἀποδῷ πᾶν τὸ ὀφειλόμενον αὐτῷ. 35 Οὕτω καὶ ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν, ἐὰν μὴ ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπὸ τῶν καρδιῶν ὑμῶν τὰ παραπτώματα αὐτῶν.

Μετάφραση

«Γι΄ αυτό η βασιλεία των ουρανών μοιάζει μ΄ ένα βασιλιά, που θέλησε να του αποδώσουν λογαριασμό οι δούλοι του. Μόλις άρχισε να κάνει το λογαριασμό, του φέρανε κάποιον που όφειλε δέκα χιλιάδες τάλαντα. Επειδή δεν μπορούσε να τα επιστρέψει, ο κύριός του διέταξε να πουλήσουν τον ίδιο, τη γυναίκα του, τα παιδιά του κι όλα τα υπάρχοντά του και να του δώσουν το ποσό από την πώληση. Ο δούλος τότε έπεσε στα πόδια του, τον προσκυνούσε κι έλεγε: δείξε μου μακροθυμία και θα σου τα δώσω όλα τα χρέη μου πίσω. Τον λυπήθηκε λοιπόν ο κύριός του εκείνον το δούλο και τον άφησε να φύγει· του χάρισε μάλιστα και το χρέος. Βγαίνοντας έξω ο ίδιος δούλος, βρήκε έναν από τους συνδούλους του, που του όφειλε μόνο εκατό δηνάρια· τον έπιασε και τον έσφιγγε να τον πνίξει λέγοντάς του: ξόφλησέ μου αυτά που μου χρωστάς. Ο σύνδουλός του τότε έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε: δείξε μου μακροθυμία, και θα σου τα ξεπληρώσω. Εκείνος όμως δε δεχόταν, αλλά πήγε και τον έβαλε στη φυλακή, ώσπου να ξεπληρώσει ότι του χρωστούσε. Όταν το είδαν αυτό οι σύνδουλοί του, λυπήθηκαν πάρα πολύ, και πήγαν και διηγήθηκαν στον κύριό τους όλα όσα έγιναν. Τότε ο κύριος τον κάλεσε και του λέει: κακέ δούλε, σου χάρισα όλο εκείνο το χρέος, επειδή με παρακάλεσες· δεν έπρεπε κι εσύ να σπλαχνιστείς το σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σπλαχνίστηκα εσένα; Και οργισμένος τον παρέδωσε στους βασανιστές, ώσπου να ξεπληρώσει όσα του χρωστούσε. Έτσι θα κάνει και σ΄ εσάς ο ουράνιος Πατέρας μου, αν ο καθένας σας δε συγχωρεί τα παραπτώματα του αδερφού του μ΄ όλη του την καρδιά».

Ο Απόστολος της Κυριακής 28 Αυγούστου 2011 (ΑΙ ΄ Ματθαίου ) : Α΄ Προς Κορινθίους θ΄ 2-12

2 ἀδελφοί, εἰ ἄλλοις οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος, ἀλλά γε ὑμῖν εἰμι· ἡ γὰρ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ. 3 ἡ ἐμὴ ἀπολογία τοῖς ἐμὲ ἀνακρίνουσιν αὕτη ἐστί. 4 Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πιεῖν; 5 μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν ἀδελφὴν γυναῖκα περιάγειν, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀδελφοὶ τοῦ Κυρίου καὶ Κηφᾶς; 6 ἢ μόνος ἐγὼ καὶ Βαρνάβας οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν τοῦ μὴ ἐργάζεσθαι; 7 τίς στρατεύεται ἰδίοις ὀψωνίοις ποτέ; τίς φυτεύει ἀμπελῶνα καὶ ἐκ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ οὐκ ἐσθίει; ἢ τίς ποιμαίνει ποίμνην καὶ ἐκ τοῦ γάλακτος τῆς ποίμνης οὐκ ἐσθίει; 8 Μὴ κατὰ ἄνθρωπον ταῦτα λαλῶ; ἢ οὐχὶ καὶ ὁ νόμος ταῦτα λέγει; 9 ἐν γὰρ τῷ Μωϋσέως νόμῳ γέγραπται· οὐ φιμώσεις βοῦν ἀλοῶντα. μὴ τῶν βοῶν μέλει τῷ Θεῷ; 10 ἢ δι᾿ ἡμᾶς πάντως λέγει; δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγράφη, ὅτι ἐπ᾿ ἐλπίδι ὀφείλει ὁ ἀροτριῶν ἀροτριᾶν, καὶ ὁ ἀλοῶν τῆς ἐλπίδος αὐτοῦ μετέχειν ἐπ᾿ ἐλπίδι. 11 Εἰ ἡμεῖς ὑμῖν τὰ πνευματικὰ ἐσπείραμεν, μέγα εἰ ἡμεῖς ὑμῶν τὰ σαρκικὰ θερίσομεν; 12 εἰ ἄλλοι τῆς ἐξουσίας ὑμῶν μετέχουσιν, οὐ μᾶλλον ἡμεῖς; ἀλλ᾿ οὐκ ἐχρησάμεθα τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ, ἀλλὰ πάντα στέγομεν, ἵνα μὴ ἐγκοπήν τινα δῶμεν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ

Μετάφραση

Αδελφοί, κι αν ακόμα άλλοι αρνούνται να με αναγνωρίσουν ως απόστολο, για σας οπωσδήποτε είμαι· γιατί η ίδια η ύπαρξη της εκκλησίας σας είναι η απόδειξη πως είμαι απόστολος. Να πως απολογούμαι σ΄ αυτούς που αμφισβητούν και συζητούν την αυθεντία μου ως αποστόλου: Δεν έχω τάχα δικαίωμα να συντηρούμαι με δαπάνη της εκκλησίας που υπηρετώ; Μήπως δεν έχω δικαίωμα να έχω μαζί στα ταξίδια μου αδερφή χριστιανή ως σύζυγο, όπως κάνουν και οι άλλοι απόστολοι και τα αδέρφια του Κυρίου και ο Κηφάς; Ή μήπως είμαστε οι μόνοι, εγώ κι ο Βαρνάβας, που δεν έχουμε δικαίωμα συντηρήσεως, αλλά πρέπει να ζούμε με την εργασία μας; Ποιος πάει ποτέ στρατιώτης στον πόλεμο με δικά του έξοδα; Ποιος φυτεύει αμπέλι και δεν τρώει από τον καρπό του; Ή ποιος βόσκει πρόβατα και δεν τρώει από το γάλα του κοπαδιού; Μήπως αυτά που λέω είναι σύμφωνα μόνο με την ανθρώπινη καθημερινή πείρα; Κι ο νόμος δε λέει τα ίδια; Πράγματι, στο Μωσαϊκό νόμο είναι γραμμένο: Μη βάλεις φίμωτρο στο βόδι που αλωνίζει. Μήπως για τα βόδια νοιάζεται ο Θεός; Μήπως αυτά που λέει αναφέρονται πραγματικά σ΄ εμάς; Ασφαλώς αυτά γράφτηκαν για μας. Αυτός που οργώνει κι αυτός που αλωνίζει πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους με την ελπίδα της συμμετοχής στη συγκομιδή. Εμείς σπείραμε ανάμεσά σας πνευματικό σπόρο· σας φαίνεται πάρα πολύ αν θερίσουμε από σας τα υλικά, που είναι αναγκαία για τη συντήρησή μας; Αν άλλοι κάνουν χρήση αυτού του δικαιώματος απέναντί σας, δε θα ταίριαζε να το κάνουμε περισσότερο εμείς; Εμείς όμως δεν κάναμε χρήση του δικαιώματος αυτού, αλλά υπομένουμε κάθε στέρηση, για να μη δημιουργήσουμε κανένα εμπόδιο στη διάδοση του ευαγγελίου του Χριστού.

Το Μυστήριο του Βαπτίσματος δεν είναι κοσμικό γεγονός (π. Γεώργιος Χάας)

Οδηγίες για την επίγνωση της ιερότητος του Μυστηρίου 

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΣΜΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

Το ιερό Βάπτισμα για μας τους Χριστιανούς δεν είναι μια απλή κοινωνική υποχρέωση ή εκδήλωση, αλλά το εισαγωγικό Μυστήριο, η πνευματική γέννηση του ανθρώπου, κατ’ εντολήν του Χριστού προς τους Αγίους Αποστόλους: «Πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα, όσα ενετειλάμην υμίν». Γι’ αυτό ήταν και το πρώτο Μυστήριο, το οποίο ιερολογήθηκε από την Εκκλησία για ενήλικες ή και ολόκληρες οικογένειες, προερχομένους από Εβραίους και εθνικούς ειδωλολάτρες.

Με την πάροδο του χρόνου και την εξάπλωση του Χριστιανισμού επεκράτησε ως φυσικό επακόλουθο ο νηπιοβαπτισμός. Είναι απαραίτητο να διακρίνουμε και εδώ, μεταξύ του βαπτίσματος ενηλίκων και του νηπιοβαπτισμού, διάκριση όχι επί της ουσίας, διότι το Μυστήριο είναι ένα και το αυτό. Διαφορές υπάρχουν στον βαθμό της συνειδητοποιήσεως και κατανοήσεως του Μυστηρίου.

26 Αυγούστου : η Αγία μας Εκκλησία τιμά την μνήμη των Αγίων Ανδριανού και Ναταλίας

Ο άγιος μάρτυς Αδριανός και η σύζυγός του Ναταλία κατάγονταν από την Νικομήδεια και έζησαν την εποχή των διωγμών, κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού (298 μ. Χ.). Η δύσκολη εκείνη περίοδος για την Εκκλησία, έχει να επιδείξη αναρίθμητα πλήθη Ομολογητών και Μαρτύρων, γενναίων αθλητών του πνευματικού στίβου, οι οποίοι επότισαν με το αίμα τους το δένδρο της αυθεντικής πίστης και της αληθινής ελευθερίας. Και ταυτόχρονα φανέρωσαν με την συμπεριφορά και το ήθος τους το τί σημαίνει αρχοντική αγάπη, πραγματική λεβεντιά, υπέρβαση του θανάτου στα όρια της προσωπικής υπάρξεως και βίωση της όντως ζωής, που νεκρώνει τον θάνατο.

Κατά την δεύτερη περίοδο της βασιλείας του Μαξιμιανού, συνελήφθησαν εικοσιτρείς Χριστιανοί, ρίφθηκαν στα μπουντρούμια και βασανίζονταν. Αυτούς τους Μάρτυρες επισκέφθηκε ο άγιος Αδριανός και τους ρώτησε γιατί υπομένουν αυτά τα ανυπόφορα βάσανα και εκείνοι αποκρίθηκαν: “Υπομένουμε, για να κερδίσουμε τα αγαθά, τα οποία είναι ετοιμασμένα στους ουρανούς από τον Θεό, για εκείνους οι οποίοι πάσχουν υπέρ της αγάπης του, τα οποία αγαθά ούτε ακοή δύναται να ακούση, ούτε λόγος να παραστήση”. Μετά την απόκριση αυτή ο μακάριος Αδριανός είπε να γράψουν και το δικό του όνομα μεταξύ των Μαρτύρων και αφού ομολόγησε τον Χριστό τον έδεσαν και τον εφυλάκισαν. Όταν η σύζυγός του Ναταλία έμαθε το νέο, πήγε στην φυλακή και φιλούσε συγκινημένη τα δεσμά του, τον μακάριζε για την προθυμία που έδειξε και παρακαλούσε τους άλλους συνδεσμίους να προσεύχονται στον Θεό γι’ αυτόν.

Η αγία Ναταλία έζησε από κοντά το μαρτύριο του συζύγου της και του συμπαραστάθηκε ολόψυχα. Με θαυμαστή ανδρεία και αφάνταστη ψυχραιμία παρέμενε κοντά του, τον ενθάρρυνε, τον εμψύχωνε και τον προέτρεπε να υπομείνη το μαρτύριο μέχρι τέλους, για την αγάπη του Χριστού και έτσι να γευθή την αληθινή ζωή και την τέλεια χαρά μέσα στο ατέλειωτο πανηγύρι της βασιλείας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, μαζί με τους Αγίους και τους Αγγέλους. Και όταν ο άγιος Αδριανός ετελείωσε το μαρτύριο μαζί με τους άλλους Μάρτυρες και τα άγια λείψανά τους θα ερίπτοντο στην φωτιά για να καούν, τότε η μακαρία Ναταλία έλαβε το χέρι του συζύγου της, που ήταν κομμένο, και το κρατούσε ως ατίμητο θησαυρό. Όταν έριξαν τα άγια λείψανα στην φωτιά, άρχισε να βρέχη και η φωτιά έσβησε. Τότε κάποιος Χριστιανός μάζεψε τα άγια λείψανα και τα ενταφίασε στην Αργυρούπολη. Όταν παρέδωσε και η Ναταλία την αγία ψυχή της στα χέρια του Θεού, μετά από λίγο καιρό, την ενταφίασαν κοντά στα ιερά λείψανα του συζύγου της και των άλλων αγίων Μαρτύρων.

Οι άγιοι Μάρτυρες είναι οι αθλητές ή μάλλον οι πρωταθλητές του πνευματικού σταδίου, οι οποίοι ήθλησαν καλά και νόμιμα και στεφανώθηκαν από τον αγωνοθέτη Θεό. “Άγιοι μάρτυρες οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες...”. Γιατί εκτός από το γνωστό σε όλους μας στάδιο των σωματικών αθλημάτων, στο οποίο γίνονται κατά καιρούς αγωνίσματα και βραβεύονται οι πρωταθλητές, υπάρχουν άλλα δύο στάδια και άλλα δύο είδη αθλητών. Το ένα είναι το στάδιο της καθημερινής ζωής, όπου καλείται ο καθένας να δώση τον δικό του αγώνα για επιβίωση και προκοπή. Το άλλο είναι το στάδιο των πνευματικών αγώνων, όπου οι αθλητές δίνουν, εκτός από τον αγώνα της καθημερινής ζωής, και έναν άλλο αγώνα εσωτερικό και υπαρξιακό. Έναν αγώνα που γίνεται μέσα στην καρδιά και γίνεται αντιληπτός μόνον από εκείνους που έχουν πνευματικά βιώματα. Αγωνίζονται να καθαρίσουν την καρδιά τους από τα πάθη και να γίνουν αληθινοί άνθρωποι. Γιατί κάθε εποχή και κάθε κοινωνία έχει ανάγκη από αληθινούς ανθρώπους. Από ανθρώπους με ανυπόκριτη απλότητα, ανιδιοτελή αγάπη και πνεύμα θυσίας και προσφοράς για τους άλλους και όχι από φίλαυτους και εκμεταλλευτάς του ανθρώπινου πόνου. 

Το πρώτο στάδιο, της σωματικής γυμναστικής, είναι αξιόλογο και όσοι αθλούνται σε αυτό είναι άξιοι επαίνου. Το δεύτερο στάδιο, της βιολογικής ύπαρξης, δεν είναι ούτε για έπαινο ούτε για κατάκριση, αφού ούτως ή άλλως όλοι οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται μέσα σε αυτό και από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης. Το τρίτο στάδιο, των πνευματικών αγώνων, που είναι και το ωραιότερο, επιλέγεται συνήθως από τους λίγους. Από τα ανήσυχα εκείνα πνεύματα που δεν αρκούνται στις αισθησιακές απολαύσεις, αλλά επιθυμούν μια ανώτερη πνευματική ζωή, που τους καταξιώνει ως ανθρώπους. Αυτοί αναδύονται σε έναν εσωτερικό αγώνα για να κυριαρχήσουν επάνω στα πάθη τους και να βιώσουν μέσα στην καρδιά τους την αληθινή ηδονή, που είναι δωρεά του Αγίου Πνεύματος, και είναι απαλλαγμένη από την πίκρα και την οδύνη. Γιατί η καρδιά είναι ο χώρος εκείνος μέσα στον οποίο ο άνθρωπος βιώνει τον παράδεισο ή την κόλαση στην παρούσα ζωή, αλλά και στην μέλλουσα, αφού η ανθρώπινη ζωή δεν έχει τέλος.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πνευματικό θεραπευτήριο, αλλά ταυτόχρονα και στάδιο πνευματικών αγώνων. Με τον τρόπο ζωής που προσφέρει έχει αναδείξει ένα αναρίθμητο πλήθος αθλητών και πρωταθλητών της πνευματικής ζωής. Αυτοί είναι οι Απόστολοι, οι Προφήτες, οι Όσιοι, οι Μάρτυρες, οι Ομολογητές. Με έναν λόγο όλοι οι Άγιοι, αλλά και όλοι εκείνοι που αγωνίζονται συνεχώς, ημέρα και νύκτα, με την προσευχή, την μυστηριακή ζωή και την άσκηση, να επιτύχουν τον προσωπικό τους αγιασμό.

Η σωματική άσκηση είναι αξιόλογη και επαινετή, αλλά “πρός ολίγον εστίν ωφέλιμος, η δε ευσέβεια προς πάντα ωφέλιμός εστιν, επαγγελίας έχουσα ζωής, την νυν και της μελλούσης” (Α΄ Τιμ. δ΄ 8). Ας την αγαπήσουμε. 

πρωτ.π.Γεωργίου Παπαβαρνάβα

από :Ορθόδοξη Γυναίκα

Ο Κύριος δεν μας θέλει να βαδίζουμε ούτε δίπλα Του ούτε εμπρός Του ( π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)

Σχεδόν πάντοτε ο Γέροντας , όταν καθόμασταν εις το τραπέζι ή σε άλλες ευκαιρίες έκανε ανάλυσι διαφόρων πνευματικών θεμάτων .

Πράγματι , ήτο ευρηματικός και πρωτότυπος , αλλά πάντοτε Πατερικός και παραδοσιακός . Μνημονεύουμε τα χαρακτηριστικά εκείνα λόγια που μας εδίδασκε, όταν ερμήνευε  το γνωστό ευαγγελικό χωρίο  « Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν απαρνησάσθω εαυτόν καί ακολουθήτω μοι» (Μαρκ. η' 34). Διετύπωνε λοιπόν τή χαρακτηριστική άποψι:

- Ό Κύριος, χρησιμοποιεί τή λέξι «οπίσω μου», διότι δεν επιθυμεί να πορεύεται κανείς ούτε εμπρός Του ούτε δίπλα Του.

Δεν επιτρέπει κανέναν προ Αυτού, καθ' ότι 'Εκείνος προηγείται, χαράσσει την πορεία και δίδει τις εντολές ως Σωτήρ μας.                    .

Εάν κάποιος δεν αποφασίζει να υπακούη εις τα παραγγέλματα τού Χριστού, ασφαλώς ουδείς τον υποχρεώνει να το πράξη. Βέβαια, τότε δεν απελευθερώνεται, όπως νομίζει, αλλά υποδουλώνεται στον μεγάλο δυνάστη και τύραννο, τον Διάβολο. Τότε αλυσοδένεται από τα πάθη του και μα­στιγώνεται ανηλεώς από τα τυφλά ένστικτά του, που κα­θίστανται επικυρίαρχοι καταπιεσταί εις τη ζωή του. Τότε υιοθετεί ανόητες και ψευδείς απόψεις σχετικώς με τα διά­φορα θέματα της υπάρξεως. Με βάσι αυτές τις λίαν αφελείς κατευθύνσεις, πορεύεται με βεβαιότητα προς την απώλεια και τη δυστυχία.

Ό Χριστός δεν αποδέχεται να βαδίζη κανείς δίπλα Του, ήτοι να ισχυρίζεται: «αυτά που προτείνεις Χριστέ, έλα να τα κουβεντιάσουμε». Να διατυπώσω και εγώ τη γνώμη μου και να κρατήσω ότι μου αρέσει από τις εντολές Σου. Να συμπληρώσω όπου και ότι νομίζω εις τα κείμενα τού Ευαγ­γελίου και κατόπιν το κράμα πού θα προκύψη το εφαρ­μόζω. Λάθος τραγικό. Όλα  όσα μας διδάσκει ο Χριστός είναι υπερτέλεια λόγια σοφίας και μοναδικές κατευθύνσεις σωτηρίας. Δεν χωρά εκεί ανθρωπίνη προσθήκη και αλλαγή ούτε ένα γιώτα δεν είναι περιττό ή  λάθος.

Το Ευαγγέλιο και οι Ιεροί Κανόνες, υπενθύμιζε, δεν λένε αυτό που κάνετε, αλλά ότι πρέπει να κάνετε αυτό πού λέγουν.

Σημειώνουμε ότι εις την εποχή μας υπάρχουν οι λεγόμε­νοι «μινιμαλιστές» που θεωρούν ότι ελάχιστα από τα στοι­χεία της Βίβλου είναι αληθή  και ακριβή.

Αυτό βεβαίως επιστημονικά είναι εσφαλμένο και δεν γί­νεται πλέον αποδεκτό ούτε καν ως σοβαρή θεωρία.

Επάνω εις αυτό το ζήτημα μνημονεύουμε το εξής χαρα­κτηριστικό και κατατοπιστικό περιστατικό:

Κάποιος Χριστιανός εδιάβαζε το Ιερό Ευαγγέλιο και συγ­χρόνως εσημείωνε τα σημεία που ενόμιζε σωστά ή  εκείνα που του άρεσαν. Όταν όμως για δεύτερη φορά εμελέτα την ίδια παράγραφο, τότε εσnμείωνε άλλα σημεία. Μετά από αυτό, τις επόμενες φορές άλλα, κ.ο.κ Τότε ανερωτήθη, γιατί να συμβαίνει αυτό το πράγμα, αφού είναι ο ίδιος μελετητής και το ίδιο 'Ιερό Κείμενο;

Και έδωσε βεβαίως τη μόνη λογική και ορθή απάντησι, ότι δnλ. μέσα εις το Θεόπνευστο Κείμενο δεν υπάρχει τί­ποτε περιττό ή λάθ0ς. Εις τα Ιερά Βιβλία κάθε λέξις εμπε­ριέχει ουράνια μηνύματα και ουσιαστικές σωτnριολογικές κατευθύνσεις. Κάθε φορά δε πού εμελέτα τα Ιερά Λόγια, ανεκάλυπτε και άλλες πλευρές πού προηγουμένως δεν είχε κατανοήσει. Επομένως, η μελέτη αυτή αποτελεί άντλησι καθαρού ύδατος από ανεξάντλητο πηγή και παραλαβή πο­λυτίμων λίθων από ορυχείο πού δεν τελειώνει ποτέ και λήψη ευγεύστων καρπών από δέντρο που δεν στερεύει ποτέ . 

Από το βιβλίο ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ του π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ 

Αρχιμ. Ιεροθέου Αργύρη  ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΥΠΑΚΟΗ" 

Η επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τον Απόστολο Τίτο ( σε νεοελληνική απόδοση )

Ο Απ. Παύλος εγκαθιστά εις Γόρτυνα τον Τίτον Πρώτον Επίσκοπον Κρήτης.
Από τοιχογραφίες του Ι. Ν. Αγ. Βαρβάρας. 2008

Κεφάλαιο 1

1 Ὁ Παῦλος, δοῦλος τοῦ Θεοῦ, ἀπόστολος δὲ τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ σύμφωνα μὲ τὴν ὀρθὴ πίστη, τὴν ὁποία ὁ Θεὸς ἀπεκάλυψε στοὺς ἐκλεκτοὺς του, καὶ τὴν πλήρη γνώση τῆς ἀλήθειας, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν εὐσέβεια, 2 καὶ μᾶς θεμελιώνει πάνω στήν ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς τὴν ὁποία ὁ ἀψευδὴς καὶ ἀληθὴς Θεὸς ἔχει ὑποσχεθεῖ πρὸ πολλῶν αἰώνων, 3 τὴν ἐφανέρωσε δὲ σέ καιρούς ποὺ ὁ ἴδιος εἶχε ὁρίσει μὲ τὸν λόγο του, δηλαδὴ μὲ τὸ εὐαγγέλιο, μὲ τὸ εὐαγγελικὸ κήρυγμα, τὸ ὁποῖο κατὰ διαταγὴ τοῦ σωτῆρος μας Θεοῦ εἶναι ἐμπιστευμένο ὡς πολύτιμος θησαυρὸς σέ μένα. 4 Πρός τόν Τίτο, γνήσιο κατὰ τὴν κοινὴ μας πίστη πνευματικό μου τέκνο, εἶθε νὰ εἶναι ἡ χάρη, τὸ ἔλεος, ἡ εἰρήνη ἀπὸ τὸ Θεὸ Πατέρα καὶ τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό, τὸν Σωτῆρα μας.

25 Αυγούστου : η Αγία μας Εκκλησία τιμά την μνήμη του Αγίου Τίτου του Απόστόλου

Άγιος Απόστολος Τίτος τοιχογραφία του 14ου αι.
 οπό τον Ἱ. Ν. Ἁγ. Φωτεινής, της Ἱ. Μ. Πρέβελη

Ο Απόστολος Τίτος, ο οποίος ήταν Έλληνας στην καταγωγή, ήταν πολύ μορφωμένος. Έγινε χριστιανός από τον Απόστολο Παύλο, με τον οποίο και συνεργάστηκε, στην διάδοση του Ευαγγελίου. Τον ακολούθησε στην Ιερουσαλήμ και κατόπιν επιφορτίστηκε να πάει στην Κόρινθο για να δει την κατάσταση της εκεί Εκκλησίας. Στην επιστροφή του, συνάντησε τον Απόστολο Παύλο στην Μακεδονία και μετά πήγαν μαζί στην Κρήτη, όπου εκεί ο Παύλος τον έκανε επίσκοπο του νησιού και του είπε να κάνει και ιερείς για όλο το νησί. Ο Παύλος του έστειλε και την γνωστή προς Τίτον επιστολή, από την οποία γνωρίζουμε, ότι ο Έλληνας μαθητής του Παύλου είναι «τέκνον του γνήσιον». Από την ίδια επιστολή του μαθαίνουμε ότι ο Τίτος είχε λαμπρούς συνεργάτες στην Κρήτη, τον Ζηνά τον νομικό και τον περίφημο Απολλώ. Απεβίωσε το έτος 105 μ.χ.

Ἀπολυτίκιον  

Ἦχος πλ. α'. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Προκληθείς ουρανόθεν προς γνώσιν ένθεον, την εν σαρκί του Δεσπότου επιδημίαν εν γη, αυτοψεί εωρακώς φωτός πεπλήρωσαι, όθεν του Παύλου κοινωνός, θεηγόρος γεγονώς, την Κρήτην πάσαν πυρσεύεις, της ευσεβείας τω λόγο, Τίτε απόστολε μακάριε.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητὼν.

Τοῦ Παύλου δειχθείς, συνόμιλος Ἀπόστολε, σὺν τούτω ἡμῖν, τὸν λόγον προκατήγγειλας, τῆς ἐνθέου χάριτος, μυστολέκτα Τίτε μακάριε, διὰ τοῦτο βοῶμέν σοι, Μὴ παύσῃ Πρεσβεύων ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Έχουν οι σύγχρονοι Έλληνες την προαίρεση που είχαν οι πρόγονοί τους ;

Μία συζήτηση που έγινε με έναν αγαπητό μου φίλο στάθηκε η αφορμή για την παρακάτω ανάρτηση.

Συζητώντας μαζί του σχετικά με την οικονομική κρίση και τις πνευματικές διαστάσεις του φαινομένου,στάθηκα στο γεγονός ότι,οι περισσότεροι Έλληνες είναι απαισιόδοξου για την πορεία της χώρας.Πνευματικές προσωπικότητες της χώρας μιλούν ανοικτά για συμπτώματα μαζικής καταθλίψεως. Ο Έλληνας πλέον χάνει εκτός από το βόλεμά του και την εθνική του κυριαρχία.Με άλλα λόγια ο λαός, βλέπει στην καθημερινή και πολιτική ζωή του τόπου ενα απέραντο χάος, χωρίς διέξοδο.

Ο συνομιλητής μου, αντέταξε στην τοποθέτησή μου, το γεγονός ότι στην ιστορία της η Ελλάδα, ειδικά τα τελευταία διακόσια χρόνια που υφίσταται και ως κράτος-έθνος, δεν ηταν λίγες οι φορές που κινδύνεψε να αφανιστεί ολοκληρωτικά ως οντότητα.Και όμως ο Θεός δεν επέτρεψε να χαθεί -400 χρόνια σκλαβιάς στους Οθωμανούς, Βαλκανικοί πόλεμοι, Μικρασιατική καταστροφή, 1ος και 2ος παγκόσμιος πόλεμος,εμφύλιος-. Οπότε σε αντιστάθμισμα αυτών που του είπα, εξέφρασε την γνώμη, ότι και στην παρούσα δύσκολη χρονική συγκυρία ο Θεός δεν θα επιτρέψει να χαθούμε, οπότε ας είμαστε αισιόδοξοι-ως συλλογικότητα-και θα βγούμε από το τέλμα.

Σκεφτόμενος τα λόγια του ανέτρεξα στις σελίδες του Ευαγγελίου και έκανα το εξής -με κάθε επιφύλαξη - συμπέρασμα : Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ως Θεός σωτήρας, όσους από τους πονεμένους και κατατρεγμένους πήγαιναν κοντά του για βοήθεια,την έδινε απλόχερα....αφού όμως πρώτα γινόταν κάτι το οποίο σε αρκετούς διαφεύγει.Οι άνθρωποι που του ζητούσαν να τους κάνει καλά,πρώτα εξέφραζαν την βαθιά τους μετάνοια και πίστη στο σεπτό πρόσωπό Του και στην συνέχεια τους έδινε την βοήθεια Του και την Χάρι Του.

Οι ραγιάδες της επανάστασης του 1821,οι καπεταναίοι,έκαναν την επανάσταση τους ''Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την ελευθερία''.Ο Κολωκοτρώνης,Ο Στράτηγός Μακρυγιάννης,ο Παπαφλεσσας  είχαν ως σημαία τους την πίστη στην Αγία Τριάδα και την βαθιά πεποίθηση ότι η Παναγία θα τους βοηθήσει να βγουν από το σκοταδι της σκλαβιάς.

Τα ίδια συναισθηματα διακατείχαν τους προγόνους μας σε ολες τις δυσκολες περιστάσεις που βρέθηκαν.

Είναι  ευαγγελικά αποδεδειγμένο , ότι ο Θεός παραχωρεί τους πειρασμούς, προκειμένου να βγάλουμε κάτι από μέσα μας,το οποίο δεν βλέπουμε  ''και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν'', με την μετάνοια μας. Και τέτοιοι πειρασμοί ήταν και η Τουρκοκρατία και γενικά καθε σκοτεινή κατάσταση που ζήσαμε ως σύνολο, ως λαός.

Κι έρχομαι στο παρόν.Ο Θεός σαφώς παραχώρησε αυτήν την οικονομική κρίση στην Ελλάδα,προκειμένου κι εμείς  οι Νεοέλληνες,να έλθουμε εις εαυτόν,να μετανοήσουμε και να ζητήσουμε ταπεινά την βοήθειά Του. Όχι γιατί ο Θεός είναι κάποιος σαδιστής πατέρας, αλλά γιατί είναι Θεός αγάπης.

Για να μας δώσει όμως την βοήθεια Του, χρειάζεται η δική μας προαίρεση και μετάνοια και πίστη στο πρόσωπό Του.

Αναρωτιέμαι αν ως κοινωνία και ως έθνος έχουμε την προαίρεση  να μετανοήσουμε και να ζητήσουμε ταπεινά την βοηθεια Του. Γιατί αν δεν δείξουμε αυτήν την προαίρεση, μόνο ο Θεός γνωρίζει πότε και αν θα βγούμε από αυτό το τέλμα. Οπότε δεν νομίζω ότι μια τοποθέτηση του τύπου ''Ο Θεός δεν θα επίτρεψει να χαθεί η Ελλάδα''στέκει, χωρίς την δική μας μετάνοια και πίστη. Eάν στο βάθος της ελληνικής  ψυχής ως συλλογικότητα δεν στραφεί η προαίρεσή μας προς τον Θεόν πως θα μας βοηθήσει ;;;  Κι αυτό όχι γιατί δεν θέλει αλλά γιατί δεν ''μπορεί''....

από : paratiritis

24 Αυγούστου : η Αγία μας Εκκλησία τιμά την μνήμη του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός γεννήθηκε το 1714 στο Μέγα Δένδρο της Επαρχίας Αποκούρου της Αιτωλίας. Μαθαίνει τα πρώτα γράμματα κοντά σε κληρικούς δασκάλους στον τόπο του, μόρφωση την οποία θα συμπληρώσει αργότερα στην Αθωνιάδα σχολή του Αγ. Όρους (1750). Απέκτησε μια βαθιά εκκλησιαστική γνώση και μια επαρκή γενικότερη παιδεία. Γνώριζε καλά Ελληνικά και ξένες γλώσσες (Εβραϊκά, Τουρκικά, Φράγκικα). Το 1759 έγινε μοναχός στη Μονή Φιλοθέου, οπότε άλλαξε το κοσμικό του όνομα από Κώνστας σε Κοσμάς. Οι Έλληνες ραγιάδες ζούσαν τότε μέσα στην πικρή σκλαβιά των Τούρκων και ήταν βυθισμένοι στο σκοτάδι της αμάθειας.«Η πατρίδα μου , η ψεύτικη και γήινη και μάταιη, είναι από την επαρχίαν Απόκουρο. Ο πατέρας μου, η μητέρα μου, το γένος μου, ευσεβείς Ορθόδοξοι Χριστιανοί». Οι γονείς του ήταν Ηπειρώτες. Η οικογένειά του καταγόταν από τα Γραμενοχώρια. Όμως οι δίωξεις των Τούρκων τους ανάγκασαν να ζητήσουν καταφύγιο στη Σκουληκαρία της Άρτας στην αρχή, και στη συνέχεια στο χωριό Ταξιάρχης της Αιτωλοακαρνανίας, όπου και γεννήθηκε ο μεγαλύτερος αδελφός του Κοσμά, ο ιερομόναχος Χρύσανθος, για να μετεγκατασταθούν λίγο αργότερα στο Μέγα Δένδρο, που την εποχή εκείνη είχε 400 οικογένειες. Για το επάγγελμά τους έχουμε γραπτή μαρτυρία κάποιου σύγχρονού του: «και η γενεά αυτού ήταν ανυφαντάδες».Εδώ, λοιπόν, στο Μ. Δένδρο γεννήθηκε ο Κοσμάς, ο Κώνστας Δημητρίου, όπως λεγόταν αρχικά το δεύτερο παιδί τους. Σε ηλικία 46 ετών πραγματοποίησε τρεις με τέσσερις περιοδείες με την ευλογία και άδεια του Πατριάρχη. Γύρισε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα, έφτασε έως και τη Βόρεια Ήπειρο. Επίσης περιόδευσε στη Βόρεια Πελοπόννησο και σε αρκετά νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου. Κήρυττε σε πόλεις και χωριά, σε ορεινές και απομονωμένες περιοχές, πάντοτε κάτω από ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό που στηνόταν, αψηφώντας το μόχθο και τον κίνδυνο, βρίσκοντας τεράστια απήχηση. Στις 23 Αυγούστου 1779 και ενώ δίδασκε στο Καλικόντασι της Β. Ηπείρου, συνελήφθη με εντολή του Κούρτ Πασά, από συκοφαντίες των Εβραίων για κατασκοπεία υπέρ της Ρωσίας και με την κατηγορία ότι υποκινούσε επανάσταση. Την επομένη και σε ηλικία 65 ετών απαγχονίστηκε στις όχθες του ποταμού Άψου.

Η Εκκλησία μας τον ανακήρυξε σε Άγιό της στις 21 Απριλίου του 1961 και η μνήμη του τιμάται στις 24 Αυγούστου. 

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τὴν εὔηχον σάλπιγγα Εὐαγγελίου Χριστοῦ, Προφήτην τὸν πύρινον καὶ μιμητὴν ᾿Ηλιοῦ, Κοσμᾶν τὸν ᾿Ισαπόστολον, πάντων τῶν ὀρθοδόξων ὁδηγὸν καὶ προστάτην, δήμων τῆς Αἰτωλίας καὶ τυράννου τὸ σέβας, ὕμνοις καὶ ἐγκωμίοις ἀθρόως τιμήσωμεν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, διδασκαλία, κατεκόσμησας, τὴν Ἐκκλησία, ζηλωτὴς τῶν Ἀποστόλων γενόμενος καὶ κατασπείρας τὰ θεία διδάγματα, μαρτυρικῶς τὸν ἀγῶνα ἐτέλεσας. Κοσμᾶ ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμιν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς φωστὴρ νεόφωτος τὴν Ἐκκλησίαν, καταυγάζεις ἅπασαν, Εὐαγγελίου διδαχαῖς, Κοσμᾶ Χριστοῦ Ἰσαπόστολε· διὸ ἀξίως γεραίρει τὴν μνήμην σου.

Μεγαλυνάριον
Κόσμον φέρων θεῖον τῶν ἀρετῶν καὶ τοῦ μαρτυρίου τὸ διάδημα τὸ σεπτόν, κόσμησον εὐχαῖς σου ἀεὶ τὴν ᾿Εκκλησίαν καὶ σὺν παντὶ τῷ κόσμῳ, Κοσμᾶ μέγιστε.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Χαίροις Ἀποστόλων ὁ μιμητής, Κοσμᾶ Θεοφόρε, εὐσεβείας ὑφηγητά, τοῦ Εὐαγγελίου ὁ θεηγόρος κῆρυξ, καὶ τῶν πιστῶν ἁπάντων, θεῖον ἀγλάϊσμα.