Ακόμα και οι ειδωλολάτρες πολέμησαν τα πάθη τους και άλλαξαν τους χαρακτήρες των Θεών τους. (π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)

Το εξώφυλλο του βιβλίου - ο π. Επιφάνιος με τον συγγραφέα

Ο Μακαριστός Γέροντας είχε  μελετήσει την  αρχαία Ελληνική    Γραμματεία    και συχνά προέβαλε διδακτικά περιστατικά από τον εν λόγω πλήρη, διδαγμάτων χώρο. Διαπιστώναμε καθημερινώς πώς πραγματικά ο άνθρωπος αυτός υπήρξε λίαν φιλομαθής και γι' αυτό κατέστη και πολυμαθής.

Ακόμα και οι ειδωλολάτρες πολέμησαν τα πάθη τους και άλλαξαν τους χαρακτήρες των Θεών τους.

Για το ζήτημα του σαρκικού πολέμου συχνά εμνημόνευε τον μυθικό διάλογο της θεάς Αφροδίτης με τον υιό της, τον Έρωτα, περί της αγνότητας της Αρτέμιδος και της Αθηνάς.

Σημειώνουμε εδώ κάτι σημαντικό. Σύμφωνα με τούς μελετητές της αρχαίας θρησκείας των Ελλήνων, κατά τα παλαιότερα χρόνια η Αθηνά και η Άρτεμις είχαν, όπως και όλοι οι άλλοι θεοί, σαρκικές μείξεις. Με τα χρόνια όμως προοδεύοντας οι Έλληνες αντελήφθησαν ότι αυτό ήτο προσβλητικό για τούς θεούς των. Προσεπάθησαν, λοιπόν, να δώσουν στις ψεύτικες θεότητές τους πιο πνευματική μορφή. Να τις περιγράψουν ως πρόσωπα ανώτερα των ανθρωπίνων παθών. Εις τα πλαίσια αυτής της νοοτροπίας ή μάλλον αυτής της πνευματικής προόδου, «έβελτίωσαν την προσωπογραφία της Αθηνάς καί της Αρτέμιδος» και τις κατέταξαν εις τη χορεία των μόνων ατόμων πού δεν υπέπεσαν εις σαρκικά αμαρτήματα. Έτσι, έπλασαν τήν Αθηνά ως την αγνή θεά της Σοφίας. Την δε Άρτεμις, περιέγραφον επίσης δίχως σαρκική αμαρτία ως τη βασίλισσα των βουνών και των δασών, -θεά του κυνηγιού και προστάτιδα των μικρών παιδιών και των ζώων.Να λοιπόν ο μύθος των οποίον συχνά έμνημόνευε ό Γέροντας:

Η Αφροδίτη, διεμαρτύρετο εντόνως εις τον υιό της τον θεό «Έρωτα». Είναι γνωστόν πώς αυτός περιεγράφετο με παιδική μορφή. Εις το χέρι του δε έκρατοϋσε τα βέλη του ερωτικού πάθους.

-     Γιατί παιδί μου, έλεγε ή Αφροδίτη, τοξεύεις και ξε­τρελαίνεις με τα φλογερά ερωτοβόλα βέλη σου και τους θνητούς και όλους τους θεούς, έκτός από τη θεά Αθηνά και τη θεά Άρτεμι;

-      Εγώ, απεκρίθη εκείνος, πλησιάζω εις απόστασι βολής όλους τους θεούς και τούς θνητούς και εξαπολύω τα πύρινα βέλη μου προς την καρδιά τους. Δυστυχώς όμως, με τις δύο αυτές θεές αδυνατώ να επιτύχω τον στόχο μου. Εις την Αθήνα, όταν προσπαθώ να την πλησιάσω όσο χρειάζεται, αύτη κουνά απειλητικά το κεφάλι της με την περικεφαλαία. Έτσι, τρέμω και φοβούμαι να προσεγγίσω περισσότερο και να φθάσω εις απόστασι βολής. Την δε άλλη, την Άρτεμι, προσπαθώ να τη συναντήσω, άλλά δεν τα καταφέρνω. Αύτή έχει πολλές ενασχολήσεις με το κυνήγι της και τρέχει από δάσος εις δάσος. Όταν εγώ καταφθάνω εις το ένα μέ­ρος, τότε ήδη αύτή έχει αποχωρήσει εις άλλον τόπο.

Ο π. Έπιφάνιος ανέλυε τον μύθο και επεξηγούσε την όλη κατάσταση.

  Για να μην υποπέσει κανείς εις τα δίκτυα των σαρ­κικών παθών, έλεγε, πρέπει πρωτίστως να βιώνη πνευμα­τική ζωή και να προφυλάσσεται προστατευόμενος οπό την πανοπλία της Θείας Χάριτος τού Κυρίου μας.

  Όσον άφορα δε τη μεθοδολογία του πολέμου κατά τού πάθους αυτού, ο μύθος εκδιδάσκει ότι πρέπει να φροντίζωμε δύο πράγματα.

      Πρώτον, να κρατάμε απόστασι, όπως η Αθηνά, από τα πρόσωπα πού είναι για μας σαρκικά «επικίνδυνα». Δεύτερον, να έχωμε αρκετές ασχολίες, όπως η Άρτεμις, ώστε να μας αποσπούν τον νου από τούς βδε­λυρούς λογισμούς.

 Όλες οι πνευματικές μάχες κερδίζονται με την επίθεσι, μόνο η μάχη με τη σάρκα κερδίζεται δια της φυγής, προσέ­θετε πάντοτε.

Αυτό συμβαίνει διότι ο αγώνας κατά της σαρκικής επιθυμίας έχει δύο μέτωπα. Ενώ τα άλλα αμαρτήματα διεξάγουν τη μάχη μέσα ης την ψυχή, ο σαρκικός πόλεμος είναι διπλός και μέσα εις την ψυχή και μέσα εις το σώμα. Επομένως η φυγή σ' αύτή τη μάχη αποδυναμώνει τον αντίπαλο κατά το σωματικό μέρος και παραμένει μόνο το ψυχικό στοιχείο. Μόνο με την ψυχή δίχως το σώμα δεν δύναται κανείς να πορνεύση. Επομένως, ας το κατανοήσουμε βαθειά και ουσιαστικά πώς τον σαρκικό πόλεμο θα πρέπει να τον διεξάγωμε συστηματικά με τη μέθοδο της φυγής και της ενασχολήσεως.

Είναι γνωστόν ότι αυτό έπραξε και ο πάγκαλος Ιωσήφ εις την Αίγυπτο, όταν διέφυγε από τα δίκτυα της γυναικός του Πετεφρή, χωρίς ρούχα, για να γλυτώση από την αμαρτία:

«Έγένετο δε τοιαύτη τις ημέρα, εισήλθεν Ιωσήφ εις την οικίαν ποιείν τα έργα αυτού, και ούδεις ην των εν τη οικία έσω, και επεσπάσατο αυτόν (η γυνή) των ιματίων λέγουσα κοιμήθητι μετ' εμού. Και καταλιπών τα ιμάτια αυτού εν ταις χερσίν αυτής έφυγε και εξήλθεν έξω» (Γέν. μθ' 11).

Αντιθέτως, ο Προφήτης Δαβίδ άφησε τον εαυτό του αφύλακτο, είδε τη γυναίκα του Ουρίου, την Βηρσαβεέ, λουομένη και ωδηγήθη εις διπλό βδελυρό έγκλημα φόνου και πορνείας.

Την μέθοδο της φυγής μας την προβάλλει έντονα και ο Χρυσορρόας Χρυσόστομος, ο όποιος τονίζει με έμφασι ότι πρέπει να αποφεύγωμε το πλαίσιο και τον τόπο της σαρκικής αμαρτίας. Εάν αυτό πράττωμε, τότε είναι εύκολο να νικήσωμε και τον πειρασμό. Διαφορετικά και ο πιο δυνατός άνθρωπος διακινδυνεύει να ηττηθή από την πανίσχυρο γενετήσιο ορμή.

Από το βιβλίο ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ του π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ 

                                                                                                                                   Αρχιμ. Ιεροθέου Αργύρη  ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΥΠΑΚΟΗ"