Ποίημα προς την Υπεραγία Θεοτόκο του μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου

ΚΑΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΝ , Ποίημα Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου, Ψαλλόμενος εις πάσαν νόσον και ασθένειαν

Παναγία, βημόθυρο (λεπτομέρεια)
γύρω στα 1200. Ι.Μ.Μ.Βατοπαιδίου

Ου η ακροστιχίς
«Ιασε με νόσου πικράς Κόρη, Γερασίμου»

Ήχος πλάγιος του δ΄
Ωδή α΄. Υγράν διοδευσας

Ιάτρευσον Κόρη ως συμπαθής, δεινώς με νοσουντα, κατά σώμα τε και ψυχήν, και αίτει πταισμάτων μου την λύσιν, οιάπερ Μήτηρ Θεού του οικτίρμονος.

Ατρώτοις παθήμασι ρικνωθείς, και νόσο βαρεία, συνεχόμενος χαλεπώς, προς σε καταφεύγω ίνα τύχω, της παρά σου Θεοτόκε ανέσεως.

Σαρκός τας οδύνας και τας πληγάς, θεράπευσον Κόρη τη θερμή σου επισκοπή, και ρωσιν μοι δίδου και υγείαν, ταπεινωθέντι οικτρώς τω ικέτη σου

Αγγέλων η δόξα και η χαρά, χαράν μοι παράσχου, θλιβομένω οδυνηρώς, πικραίς ασθένειαις δια πλήθος, αμαρτιών Θεοτόκε ων έπραξα.

Ωδή β΄. Ουρανίας αψίδος.

Ιαμάτων πελάγη, ως αληθώς βλήζουσα, ίασαι ψυχής μου την νόσον, και τα του σώματος, πάθη θεραπεύσον, και την κατ΄ άμφω υγείαν, δίδου μοι Πανύμνητε, ίνα δοξάζω σε.

Μητροπάρθενε Κόρη, την συντριβήν ίασαι, και τα χαλεπώτατα έλκη, τα της καρδίας μου, τη συμπαθεία σου, και έγειρον με της κλίνης, βηματίζειν πάντοτε, Θεού το θέλημα.

Εκτρυχόμενος σφόδρα, οδυνηροίς πάθεσιν, έρριμαι εκτάδην ως ράκος, ταις περιστάσεσιν, αλλ΄ ω Πανύμνητε, συ μου των πόνων το βάρος, άρον και παράσχου μοι, ρώσιν ευφρόσυνον.

Νεκρωθείς τη κακία, νόσο πικρά πέπτωκα, και πόνους πολλοίς το σαρκίον, Κόρη ετάζομαι, συ μοι επόρεξον, χείρα Αγνή βοηθείας, και της συνεχούσης με, θλίψεως λύτρωσαι.

Ωδή γ΄. Εισακηκοα Κυριε.

Οδυνών απάλλαξον, των συνεχουσών Αγνή την καρδίαν μου, και του σώματος μου ίασαι, πυρετών την φλόγαν την αφόρητον.

Συντριβείς αμαρτημασι, νόσοις συνεχέσθην πολλοίς και άλγεσιν, αλλά συ με ανακούφισον, Κόρη και παράσχου μοι την ίασιν.

Όμβροις θειας χρηστότητος, και το γλυκασμώ τη σης αγαθότητος, την πικρίαν της καρδίας μου, γλύκανον Παρθένε ως φιλάγαθος.

Υπερυμνητε Δέσποινα, την κακακωμένη ζωήν μου πάθεσι, και νοσίμασι και θλίψεσι, κούφισον και σώσον με τον δείλαιον.

Ωδή δ΄. Φώτισον ημάς.

Πλείστοις αλγεινοίς, μαστιζόμενος κραυγάζω σοι Θεοτόκε ασθενούντων προσφυγή, ίασαί με τον ταλαίπωρον ικέτην σου.

Ίδε συμπαθώς, τον εν νόσοις συντηκόμενον, και ελπίζοντα προς σε από ψυχής, Θεοτόκε και παράσχου μοι την ίασιν.

Κέκμηκα Αγνή, και εκλείπω οδυνομενος, τη ευρουση αρρωστια με πικρά, αλλ΄ οικτείρησον τον τάλανα και σώσον με.

Ρώσις αληθής, η θερμή επιστασία σου, γένοιτο μοι και ρυσθήσομαι ταχύ, της ευρούσης ασθενείας με Πανάχραντε.

Ωδή ε΄. Την δεησιν.

Αγγέλων, η χαρμονή και ανθρώπων, η χαρά η αληθής Θεοτόκε, την τεθλιμμένη δεινή αρρωστία, και εν οδύνη ψυχήν μου θεράπευσον, και χαροποίησον αυτήν, ως χαράς αιωνίου υπόθεσις.

Σωμάτων και των ψυχών η τεκούσα, ιατήρα και σωτήρα Παρθένε, τον αναβλύζοντα ρείθρα ελέους, τον Ποιητήν των απάντων και Κύριον, θεράπευσον μου την ζωήν, χαλεποίς ετασμοίς ήδη πάσχουσαν

Κλινήρης, διατελών επί πλείων, και τηκομενος πικρά ασθενεία, σε δυσωπω την πηγήν του ελεους, ελεησον με και ιασαι Δέσποινα, και την υγείαν της ψυχής, και του σώματος αύθις μοι δώρησαι

λόσωμον, κεκτημένοις οδύνην, και θλιβόμενος πληγή αφορήτω, και στεναγμοίς την ζωήν διανύων, προς σε βοώ εκ μυχίων καρδίας μου• Aπαλαξον με συμπαθώς, των ευρόντων δεινών με Πανάμωμε.

Ωδή ζ΄. Παίδες Εβραίων.

Ρώσιν καμοί τω ταλαιπώρω, και παράκλησιν παράσχου και υγείαν, και πταισμάτων πολλών, την αφεσιν μοι δίδου, οια πηγή χρηστότητος, Παναγία Θεοτόκε.

Ήλγησαν πάντα τα οστά μου, πικροίς πάθεσι και νόσοις αφορήτοις, και οδύνη πολλή, συνθλίβει την ζωή μου, αλλ΄ ω Παρθένε Άχραντε, λύτρωσαι των οδυνών με.

Γέγονεν όλος μου ο βίος, παθών έμπλεως και πάσης αλγηδόνος, αλλ΄ εξ ύψους Αγνή, ίδε την συντριβήν μου, και ως οικτίρμων δίδου μοι, την κατ΄ άμφω θεραπείαν.

Έπιδε όμματι ευσπλάχνω, ως φιλεύσπλαχνος επί τον σον ικέτην, ασθενούντα δεινώς, Παρθένε Θεοτόκε, και δίδου μοι την ίασιν, και γαλήνη τη ψυχή μου.

Ωδή η΄. Τον Βασιλέα.

Ρύπων με ρύσαι, των της ψυχής Θεοτόκε, και ιάτρευσον το ασθενές μου σώμα, σωστικοίς φαρμάκοις, της σης φιλανθρωπίας.

Ατόποις έργοις, συναπαχθείς εμολύνθην, και ελύπησα Χριστόν τον ευεργέτην• συ ουν Θεοτόκε, μετάνοίαν μοι διδου.

Συντετριμμένη, τη διανοία προσπίπτω, και κραυγάζω σοι ο τάλας Θεοτόκε• ιασαι το άλγος, της ταπεινής ζωής μου.

Ίλαθι Κόρη, ώσπερ πηγή ευσπλαχνίας, ταις αμέτροις μου εν βίω αμαρτίαις, και ιάτρευσον με, κατά ψυχήν και σώμα.

Μεμολυσμένος, κατά ψυχήν αμαρτίαις, αρρωστήματι ετάζομαι το σώμα αλλά μη με παρίδης, εις τέλος Θεομήτωρ.

Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον

Οδύνης χαλεπής με, ρύσαι ασθενείας, και την ψυχήν μου αλγούσαν τοις πάθεσι, τη ρωστική σου πρεσβεία Κόρη θεράπευσον.

Οδόν Θεού παρείδον, και τας ασθενείας, ταις ανηκέστοις Παρθένε ετάζομαι, αλλά τη ση ιαθήσομαι αγαθότητι.

Υψόθεν βλέψον Κόρη, επί την οδύνην, την χαλεπώς την ζωή μου μαστίζουσαν, και συμπαθούς θεραπείας με καταξίωσον.

Υμνείν ου διαλείπω, στόματι αχρείω, σε της ζωής μου Παρθένε την έφορον, και παρά σου θεραπείας την δρόσον δέχομαι.

Τροπάριον Θεοτοκίον
Ηχος γ΄

Καταφυγή και δύναμις ημών Θεοτόκε, η κραταιά βοήθεια του κόσμου, ταις πρεσβείες σου σκέπε τους δούλους σου, από πάσης ανάγκης, μόνη Ευλογημένη.