Ο Άγιος Νεκτάριος για τον όρκο

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ, ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ! (π. Βασίλειος Βολουδάκης)

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ,

ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ!

Παρακολουθῶντας τὶς καθημερινὲς ἐξελίξεις ἐκεῖνος ποὺ μαθήτευσε κοντὰ σὲ Διδασκάλους–ἐνσαρκώσεις τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου, θλίβεται βαθειὰ γιατί διαπιστώνει ὅτι ἐμεῖς, τὸ χριστεπώνυμο Πλήρωμα –Κληρικοὶ καὶ Λαϊκοὶ– ἔχουμε τόσο πολὺ πνευματικὰ συρρικνωθεῖ ὥστε συρρικνώσαμε σὲ βαθμὸ πνευματικοῦ κακουργήματος τὸ ἔργο καὶ τὴν παρουσία τῆς Ἐκκλησίας στὴν Πατρίδα μας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν διαφέρη πλέον ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες Εὐρωπαϊκὲς Χῶρες ὡς πρὸς τὴν ἀπουσία τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν καθημερινὴ καὶ τὴν Δημόσια ζωὴ τοῦ Κράτους!

Τὸ τραγικὸ εἶναι πώς, ὄχι μόνο καταντήσαμε σ’ αὐτὴν τὴν ἐσχάτη πνευματικὴ ἔνδεια ἀλλὰ καὶ ἔχουμε πεισθεῖ πὼς τὸ “ὑπεροχικὸ” καὶ ...“ὑπερπνευματικὸ” κριτήριο πολιτισμοῦ καὶ προόδου εἶναι τὸ σημερινὸ «σχῆμα τοῦ κόσμου»(!) καὶ σπεύδουμε νὰ ἐκσυγχρονίσουμε τὴν Πίστη καὶ τὴν Ποιμαντική μας μὲ αὐτὸ τὸ ψεύτικο κοσμοείδωλο τοῦ «ἀπατεῶνος αἰῶνος» μας! Στεκόμαστε μπροστὰ στὴν ἀπάτη τοῦ «κόσμου», ὅπως στέκεται ὁ κομπλεξικὸς ἄνθρωπος ἀντίκρυ στοὺς ἀνωτέρους του καὶ κάνουμε συνεχῶς ‘‘ἀβαρίες’’ γιὰ νὰ μὴν μᾶς χαρακτηρίσουν ἀφελεῖς, φοβικοὺς ἢ φονταμενταλιστές.

Ἡ στάση αὐτή, εἶναι κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς ἀπουσίας πνευματικῆς ζωντάνιας καὶ ἐλλείψεως βιωμάτων Πίστεως καί, συνάμα, ἔνδειξη μιᾶς πολὺ βαθειᾶς ἀπελπισίας γιὰ τὴν τάχα ἀνεπάρκεια καὶ ἀναποτελεσματικότητα τῆς Πίστεως στοὺς κατακλυσμιαίους καιρούς μας! Φαίνεται καθαρά, πὼς ἔχει χαθεῖ ἀπὸ τὴν πλειονότητα τῶν θρησκευομένων ἡ ἐπαλήθευση καὶ ἡ βίωση «τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος» καί, ἀλλοίμονο, γιατί σ’ αὐτὴν τὴν πλειονότητα ἀνήκουν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἄνθρωποι μὲ μεγάλα διοικητικὰ ἐκκλησιαστικὰ ἀξιώματα!

Ἡ νόσος ἔχει ἐπεκταθεῖ καὶ σὲ ἀνθρώπους ποὺ συνανεστράφησαν μὲν ἁγίους Γέροντες ἀλλὰ μόνο ἐπιφανειακά, καὶ γι’ αὐτὸ ὑπηρετοῦν καὶ αὐτοὶ –ἑκόντες ἄκοντες– τὴν συρρίκνωση τῆς Ἐκκλησίας στὰ ὅρια τῶν Ἱ. Ναῶν καὶ τῶν συναφῶν κοινωνικοαλτρουϊστικῶν ἐπιδόσεων. Ἀγνοοῦν καὶ αὐτοὶ ἢ καὶ ἀμφισβητοῦν –τοὐλάχιστον στὴν πράξη– τὸ μεῖζον ἀλλὰ καὶ πρωτεῦον ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, τὸ «κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ Κτίσει» (ὥστε νὰ γίνη τὸ Εὐαγγέλιο ἡ Ζωὴ ὅλων τῶν Ἐθνῶν καὶ μὴν μείνη μόνο ἁπλῆ θρησκευτικότητα) καὶ περιορίζονται στὸ νεοελληνικὸ εὐσεβιστικὸ “ρεφραὶν”: “περιορισθῆτε στὰ τοῦ οἴκου σας! Διδᾶξτε τὸ Εὐαγγέλιο στὸ Ναό σας γιὰ νὰ σώσετε καμμιὰ ψυχούλα, γιατί ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μόνο τὸ Θυσιαστήριο”!

ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΣΤΗ ΣΗΜΑΙΑ MAΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΟΝΤΑΡΙ ΤΗΣ

ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΣΤΗ ΣΗΜΑΙΑ MAΣ

ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΟΝΤΑΡΙ ΤΗΣ

Θέλουμε ἡ πατρίδα μας νά εἶναι ὑπό τήν σκέπη καί τήν προστασία τοῦ Θεοῦ. Γιά νά γίνει αὐτό πρέπει νά πιστεύουμε στόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, στόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, στήν παντοδυναμία Του, πανσοφία καί ἀγάπη Του γιά ἐμᾶς, ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἐάν πράγματι πιστεύουμε, θά Τόν ἀγαποῦμε ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ μας καί ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ μας καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ μας (Ματθ. 12 37) καί τόν πλησίον μας ὅπως τόν ἑαυτόν μας (Ματθ 12 39).

Ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστό ἐκφράζεται καί ἀποδεικνύεται μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. «ὁ ἔχων τάς έντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνος ἐστίν ὁ ἀγαπῶν με» ( Ἰωάν. 14 21). Αὐτή ἡ ἔμπρακτη ἀγάπη πρός τόν Κύριό μας εἶναι ἡ σωστή ἀγάπη πρός τόν ἑαυτόν μας. Ἡ γνώση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καί ἡ συμμόρφωση πρός αὐτό, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του πρέπει νά εἶναι τό κύριο μέλημα τῆς ζωῆς μας. Γιατί αὐτό εἶναι τό οὐσιαστικό συμφέρον μας. Ὁ Κύριος γνωρίζει καί θέλει αὐτό πού εἶναι τό καλύτερο γιά τόν καθέναν, γιά τήν καθεμία ἀπό ἐμᾶς, γιά τήν κοινωνία μας, γιά τήν Πατρίδα μας. Αὐτός γνωρίζει καί θέλει τό πραγματικό, τό οὐσιαστικό συμφέρον μας γιά τήν παροῦσα ζωή καί τήν μέλλουσα.

Πίστη δέν εἶναι μόνον ἡ ἀποδοχή ὅσων διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἔκφραση τῆς Πίστεως ἀποτελεῖ καί ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, ἡ ὑπακοή στό θέλημά Του, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. Ἔκφραση τῆς ἀσύλληπτης, τῆς ἀπόλυτα ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης Του δέν εἶναι μόνον οἱ γνωστές καί ἄγνωστες σωτηριώδεις ἐνέργειές Του γιά κάθε ἄνθρωπο, γιά τήν πραγματική εὐτυχία μας, στήν πραγματική ἄνθιση καί καρποφορία τῆς προσωπικότητας τοῦ ἀνθρώπου, στήν πνευματική ὡρίμανση, στήν ἠθική τελειοποίηση, στήν κατά χάριν θέωσή μας. Καί ὄχι μόνον τῆς ἀθέατης ὑπαρκτῆς οὐσιαστικῆς διαστάσεως τῆς ὑπάρξεώς μας, ἀλλά καί τοῦ σώματος.

Ὁ Χριστιανός δέν εἶναι ἄτομο μεμονωμένο. Εἶναι πρόσωπο, μέλος μιᾶς κοινότητας, τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ πνευματική προαγωγή τῶν μελῶν ἔχει σάν ἀποτέλεσμα τήν πνευματική ἀναβάθμιση τοῦ ὅλου σώματος. Ὅσο περισσότερα μέλη ἀναβαθμίζονται πνευματικά τόσο εὐρύτερα συντελεῖται πνευματική προαγωγή τοῦ σώματος.

Κεφαλή τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος εἶναι ὁ Χριστός

( Ἐφεσ. I ́ 22, Ἐφεσ. 5 23). Οἱ πιστοί, οἱ Χριστιανοί ἀποτελοῦμε μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ (Α ́ Κορ. 6 Ι5). Τήν εἰκόνα πού φιλοτεχνεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συγκρίνοντας τό ἀνθρώπινο σῶμα μέ τό Ἐκκλησιαστικό Σῶμα ἐπεξεργάζονται καί

ἀναπτύσσουν ὁ Μέγας Βασίλειος καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐπισημαίνοντας τήν ἀλληλεξάρτηση καί ἀλληλοσυμπλήρωση τῶν μελῶν, «καθάπερ γάρ ἐν ἑνί σώματι μέλη πολλά ἔχομεν, τά δέ μέλη πάντα οὐ τήν αὐτήν ἔχει πρᾶξιν, οὕτως οἱ πολλοί ἕν σῶμά ἐσμεν ἐν Χριστῷ, ὁ δέ καθ’ εἷς ἀλλήλων μέλη. Ἔχοντες δέ χαρίσματα κατά τήν χάριν τήν δοθεῖσαν ἡμῖν διάφορα...»(Ρωμ. 12 4-8).

«Καθάπερ γάρ τό ἕν ἐστι καί μέλη ἔχει πολλά πάντα δέ τά μέλη τοῦ σώματος τοῦ ἑνός, πολλά ὄντα, ἕν ἐστι σῶμα, οὕτω καί ὁ Χριστός... ἀλλά τό αὐτό ὑπέρ ἀλλήλων μεριμνῶσι τά μέλη... Ὑμεῖς δέ ἐστέ σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους» (Α ́ Κορ. 12 12-31).

Μιά ἄλλη εἰκόνα αὐτῆς τῆς πνευματικῆς πραγματικότητας μᾶς ἐκθέτει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα, ὁ μένων ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» ( Ἰωάν. 15 5). Ἐδῶ τονίζεται ἡ σημασία τῆς σχέσεως, τοῦ δεσμοῦ τοῦ μέλους μέ τήν Κεφαλή. Καί ἡ σχέση αὐτή δέν εἶναι στατική, οὔτε παθητική. Ἡ τροφοδοσία τοῦ μέλους, τοῦ κλήματος μέ τούς χυμούς τῆς Χάριτος, τῆς Θείας δυνάμεως, τοῦ φωτισμοῦ, τῆς προστασίας προϋποθέτει τήν ἐλεύθερη βούληση τοῦ ἀνθρώπου καί τόν σχετικό ἀγῶνα. Καί ἀπό τήν πλευρά τοῦ Χορηγοῦ δέν λείπει ἡ ἐνεργητικότητα: «... καί πᾶν τό καρπόν φέρον, καθαίρει αὐτό, ἵνα πλείονα καρπόν φέρῃ» ( Ἰωάν. 15 2).

Ποίους καί πόσους τρόπους ἡ πάνσοφη, παντοδύναμη Ἀγάπη χρησιμοποιεῖ γιά νά «καθαίρει, ἵνα πλείονα καρπόν φέρῃ» κάθε μέλος, ποιός ξέρει, ποιός μπορεῖ νά περιγράψει;

Μέχρι τώρα εἴδαμε τό θέμα ἀπό θεολογική, Ἐκκλησιολογική καί πνευματική ἄποψη. Ὑπάρχει καί ἡ κοινωνική, ἡ κοινωνιολογική καί ἡ πολιτική ἄποψη, διάσταση. Γιατί ἐδώσαμε προτεραιότητα στήν πρώτη; Γιατί εἶναι ἡ ὄντως σημαντική, οὐσιαστική. Γιατί ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό περιέχον (βλ π.Βασιλείου Βολουδάκη «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ»).

Ἐάν, εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ, θά φέρουμε τό Σταυρό Του καί θά Τόν ἀκολουθοῦμε. Μέ αὐτόν ἐνίκησε τόν ἄρχοντα τοῦ κακοῦ, τό κακό, τήν φθορά καί τόν θάνατο. «Ἐν τούτῳ» νικοῦμε καί ἐμεῖς. Ἐάν μᾶς συμφέρει νά «μένωμεν ἐν Αὐτῷ» ὡς ἄτομα, δέν μᾶς συμφέρει ὡς κοινωνία, ὡς Ἔθνος, ὡς κράτος; Γι’ αὐτό θέλουμε τόν Σταυρό στή σημαία μας καί στό κοντάρι της. «Ὁ Σταυρός Σου, Κύριε, ζωή καί ἀνάστασις...»

Ἄλλη ἔξοδος ἀπό τήν πολλαπλή κρίση πού ἀντιμετωπίζουμε δέν ὑπάρχει.

Νῖκος Τσιρώνης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 151

Μάρτιος 2015

Ὁ Y-χρωμοσωμικὸς Ἀδὰμ καὶ ἡ Μιτοχονδριακή Εὔα εἶναι τό πρῶτο ἀνδρόγυνο τῆς Δημιουργίας!( Του μοριακού Βιολόγου κ. Κώστα Βουγά )

Σὲ συνέχεια τῶν προηγούμενων ἄρθρων ποὺ δημοσιεύθηκαν στὴν Ἐνοριακὴ Εὐλογία σχετικὰ μὲ τὴν Μιτοχονδριακὴ Εὔα (Τεύχη 130-131 καί 132-133) καὶ δεδομένων τόσο τοῦ ἔντονου ἐνδιαφέροντος ἀλλὰ καὶ τῶν ἔντονων ἀντιδράσεων ποὺ αὐτὰ προκάλεσαν θεωρήσαμε σκόπιμο νὰ συνεχίσουμε καὶ νὰ κλείσουμε αὐτὸ τὸ θεματικὸ κύκλο ρίχνοντας φῶς στὴν ὑπόλοιπη μισή ἱστορία, αὐτὴ τοῦ Y-χρωμοσωμικοῦ Ἀδάμ.

Προκειμένου νὰ ὑπενθυμίσουμε στοὺς ἀναγνῶστες μας τὸ θέμα, ἀναφέρουμε ὅτι σύμφωνα μὲ ἔγκυρες μελέτες πάνω στὴν ἀνάλυση τοῦ ἀνθρώπινου μιτοχονδριακοῦ DNA (τὸ ὁποῖο κληρονομοῦμε ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὶς μητέρες μας), ἀποδείχθηκε ὅτι ὅλοι οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι προερχόμαστε ἀπὸ μιὰ καὶ μοναδικὴ γυναίκα, ἡ ὁποία ἔζησε στὴν Ἀφρική.

Οἱ ἀρχικὲς μελέτες τοποθέτησαν χρονικὰ τὴν κοινή μας πρόγονο 100.000 – 150.000 χρόνια στὸ παρελθόν, σὲ χρόνο δηλαδὴ ποὺ ἀπέχει παρασάγκας ἀπὸ τὸ βιβλικὸ χρόνο τῶν περίπου 6000 ἐτῶν. Ὡστόσο ἑπόμενες μελέτες ἀπέδειξαν ὅτι ὑπῆρχαν λάθη στὸν ἀρχικὸ τρόπο χρο­νι­κοῦ προσδιορισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔγινε λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν τὸν ἐκτιμώμενο ρυθμὸ μεταλλάξεων ποὺ συμβαίνουν στὸ συγκεκριμένο γενετικὸ ὑλικὸ καὶ τελικὰ τοποθέτησαν τὸ χρόνο τῆς μιτοχονδριακῆς Εὔας περίπου στὰ 6000 ἔτη.