Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Η ΠΡΑΞΙΣ ΤΟΥ 1928! (π.Βασίλειος Βολουδάκης)

Ἐνεργεῖ ὡς Πατριαρχικό ἡφαίστιο, τό ὁποῖο ἀπειλεῖ καί νά “πετρώση“ πνευματικά ὁλόκληρη τήν Βόρεια Ἑλλάδα καί σταδιακά νά τήν προσαρτήση ἐδαφικά στήν Τουρκία.

ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Η 
ΠΡΑΞΙΣ ΤΟΥ 1928!


Ὁ συντάκτης της, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βασίλειος ὁ Γ΄, νεωτεριστής, πιστός ὑπηρέτης τῶν Τούρκων καί Μασῶνος, ὡς μαρτυρεῖ ἡ Μεγάλη Στοά τῆς Ἑλλάδος!

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Χαράσσω τίς γραμμές πού ἀκολουθοῦν, μέ βαθύτατον σεβασμό πρός τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, τό ἀγωνισθέν ἐπί πολλούς αἰῶνες ὑπέρ τῶν δικαίων τῆς Πίστεως ἀλλά καί ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας τῆς Πατρίδος, γιατί στήν ἐλεύθερη καί πνευματική Πατρίδα καλλιεργεῖται ἡ Πίστη.
Προτάσσω τόν σεβασμό μου πρός τό Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως (τόν ὁποῖον –ἐξ ἄλλου– ἔχω πλειστάκις καταθέσει, ὅπως καί πρός τό ἀξίωμα τοῦ ἑκάστοτε Πατριάρχου, τόν ὁποῖο μνημονεύω σέ κάθε Θ. Λειτουργία πού τελῶ), γιά νά γνωρίζουν οἱ καλοπροαίρετοι ὅτι ὅσα γράφω δέν ἔχουν σκοπό νά πλήξουν τόν θεσμό τοῦ Πατριαρχείου, ἀλλά τίς ἐνέργειες τῶν Ὑπευθύνων τοῦ Πατριαρχείου, παλαιοτέρων καί συγχρόνων.
Ἡ διευκρίνησή μου αὐτή γίνεται γιά τούς καλοπροαιρέτους, διότι οἱ κακοπροαίρετοι ἐξακολουθοῦν καί θά ἐξακολουθήσουν νά μέ συκοφαντοῦν ὅτι πλήττω τόν Πατριαρχικό θεσμό ὁσάκις διεκδικῶ –μέ ἀτράνταχτα ἱστορικά ἀλλά καί Θεολογικά ἐπιχειρήματα– τήν ἀπόλυτη Αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Αὐτοκεφαλία, ἡ ὁποία στίς μέρες μας δέν εἶναι ἁπλή διοικητική ἀναγκαιότητα, ἀλλά ἀναγκαιότητα Ἐκκλησιολογικῆς προστασίας τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν “ὀθνεῖαν” καί ἐξευρωπαϊσμένη  Παποπροτεσταντική παραλλαγή τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, πού διαμορφώνει καί διοχετεύει στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης τό Πατριαρχικό ἐπιτελεῖο.
Συνεπῶς δέν γράφω γιά διεκδίκηση ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας (ἡ ὁποία, ἐξ ἄλλου, ἐμένα προσωπικά δέν μέ ἀφορᾶ, γιατί οὔτε εἶμαι οὔτε πρόκειται νά γίνω Ἐπίσκοπος), ἀλλά γράφω, γιατί πρόκειται γιά θέμα Πίστεως! Ἐκτός ἐάν κάποιοι θεωροῦν λογικό, ἀπό τήν μιά μεριά νά μάχωνται τούς Οἰκουμενιστές ὡς διαφθορεῖς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ἀπό τήν ἄλλη νά μή θέλουν νά τούς ἀφαιρέσουν ἀντικανονικές διοικητικές ἐξουσίες, ὥστε νά προστατευθοῦν ὅσο τό δυνατόν περισσότερες Χῶρες τῆς Γῆς ἀπό τήν λοιμική Οἰκουμενιστική ἐπιδημία!
Μοῦ  προξενεῖ, ἐπίσης, μεγάλη ἐντύπωση ὅτι οἱ συκοφάντες μου προέρχονται –ὅπως ἰσχυρίζονται– ἀπό τόν χῶρο τῶν  ἀντιοικουμενιστῶν καί, ἐνῶ αὐτοί οἱ ἴδιοι πολύ συχνά, ὄχι μόνο κάνουν κριτική, ἀλλά καί σπιλώνουν καί ὑβρίζουν μέ ἀπρεπῆ, εἰρωνικά καί ἀσεβῆ λόγια καί γελοιογραφίες τίς Οἰκουμενιστικές ἐνέργειες τοῦ Πατριάρχου, χωρίς νά θεωροῦν αὐτό πού κάνουν προσβολή τοῦ θεσμοῦ τοῦ Πατριαρχείου, τήν ὁποιαδήποτε δική μου κριτική γιά τήν ἀντικανονικότητα τῆς Πατριαρχικῆς Πράξεως τοῦ 1928 ἤ τήν διεκδίκηση τῆς Αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀποκαλοῦν προσβολή τοῦ Πατριαρχικοῦ θεσμοῦ! Καί ἐπειδή τό πρᾶγμα δέν ἔχει λογική ἐξήγηση, τό ξάστερο συμπέρασμα εἶναι ὅτι αὐτοί, μέ τό πρόσχημα καί τό προκάλυμμα τοῦ ἀντιοικουμενισμοῦ, ἐξυπηρετοῦν μέ ἀπόλυτη συνέπεια τήν Ἀμερικανοτουρκική συμπαι-γνία γιά τήν κατάτμηση τῆς Πατρίδος μας καί τήν παράδοσή της στήν Οἰκουμενιστική διακυβέρνηση τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Κέντρου, πού εἶναι, δυστυχῶς, τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως!

Πῶς “ἐβασίλευσε” ἡ Πράξη τοῦ 1928;
Γιά τήν κατανόηση τοῦ θέματος, εἶναι, κατ’ ἀρχάς,  ἀναγκαῖο, νά ἐξετάσουμε ἀπό πιό κοντά τήν Πράξη τοῦ 1928, γιά νά διαπιστώσουμε τό πῶς καί τό γιατί αὐτή ἀπέκτησε τόσο κῦρος καί βαρύτητα ὥστε νά ἀπειλῆ, ὄχι μόνο τήν Ἐκκλησιαστική Ἑνότητα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα τῆς Πατρίδος μας.
Ἡ ἀρχή ἔγινε μέ τήν Μεταπολίτευση, ὅταν μέ εἰσήγηση πρός τήν Ἱερά Σύνοδο τοῦ καθηγητοῦ κ. Βλασίου Φειδᾶ –τότε ἀποκλειστικοῦ  ἐκπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως– καί τήν σύμπραξη τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου, ἡ Πράξη αὐτή κατεγράφη στό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος μαζί μέ τόν Πατριαρχικό Τόμο τοῦ 1850. Μέχρι τότε, ἡ Πράξη τοῦ 1928 ἦταν σάν νά μήν ὑπῆρχε. Καί, ἐνῶ ἡ καταγραφή αὐτή ἔγινε οὐσιαστικά γιά νά ἀλλοιωθῆ τό πνεῦμα τοῦ Συνοδικοῦ Τόμου, πού δίνει ξεκάθαρη καί Ἀπόλυτη Αὐτοκεφαλία στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἔπεισαν τήν τότε Ἱεραρχία νά συγκατατεθῆ, μέ τό “πονηρό” ἐπιχείρημα ὅτι μέ αὐτήν τήν κατοχύρωση θά ἀπετρέπετο στό ἑξῆς ὁποιαδήποτε παραβίαση τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κανονικότητος, ὅπως ἔγινε μέ τό Πραξικόπημα τῆς 21ης Ἀπριλίου τοῦ 1967, λές καί ἕνα Πραξικόπημα τοῦ μέλλοντος θά τηροῦσε ἐπακριβῶς τίς διατάξεις τοῦ Συντάγματος!
Ἀπό τότε κάποιοι προσπάθησαν καί προσπαθοῦν νά χρησιμο-ποιήσουν ὡς ἐπιχείρημα ὑπέρ τοῦ Πατριαρχείου τό γεγονός ὅτι ὁ Συνοδικός Τόμος καί ἡ Πατριαρχική Πράξη τοῦ 1928 κατοχυρώνονται στό ἰσχῦον Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος. Δέν ἔκαμαν, ὅμως, τόν κόπο νά σκεφθοῦν λίγο περισσότερο πάνω στό ἐπιχείρημα αὐτό καί γι’ αὐτό λησμόνησαν τό σπουδαιότερο. Λησμόνησαν πώς ὁ Συνοδικός Τόμος ρητῶς ὁρίζει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὄχι μόνο ἀναγνωρίζεται Αὐτοκέφαλος ἀλλά καί διοικεῖ «τά τῆς Ἐκκλησίας κατά τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας ἐλευθέρως καί ἀκωλύτως ἀπό πάσης κοσμικῆς ἐπεμβάσεως»!
Αὐτό σημαίνει πολύ ἁπλά ὅτι, ἀφ’ ἑνός μέν ἡ Πολιτεία δέν ἔχει κανένα ἀπολύτως δικαίωμα νά ἐλέγξη τήν Ἐκκλησία, γιά τό ἐάν  καί κατά πόσον τηρεῖ τόν Πατριαρχικό Τόμο καί τήν Πατριαρχική Πράξη (ἐφ’ ὅσον αὐτό τό ἀπαγορεύει ὁ προστατευόμενος ἀπό τό Σύνταγμα Συνοδικός Τόμος), ἀφ’ ἑτέρου δε, ὅτι ἡ Ἐκκλησία διά τῆς Συνταγματικῆς κατοχυρώσεως τῶν ἀνωτέρω ἔχει τή δυνατότητα νά ὑποχρεώνη τήν Πολιτεία νά ἐπικυρώνη τίς Ἐκκλησιαστικές ἀποφάσεις της ὥστε νά ἔχουν αὐτές καί νομική ἰσχύ.
Θά ἐπαναλάβουμε αὐτό πού ἔχουμε γράψει καί στό παρελθόν, ὅτι πρέπει κάποτε νά καταλάβουν οἱ πολέμιοι τοῦ Ἑλλαδικοῦ Αὐτοκεφάλου ὅτι τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος κατοχυρώνει Πολιτειακά μόνο τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί μόνον αὐτήν.  Τήν προστατεύει, φέρ’ εἰπεῖν, ἀπό ληστρικές ἐπεμβάσεις τῆς Πολιτείας, ὅπως κατά τό παρελθόν ὁ νόμος Τρίτση ἔπεσε στό κενό, γιατί προσέκρουσε στό «ἀκωλύτως ἀπό πάσης κοσμικῆς ἐπεμ-βάσεως».
Ἐξ ἄλλου, τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, ὅπως καί κάθε Σύνταγμα, ψηφίζεται γιά νά κατοχυρώνη τά δικαιώματα τῶν πολιτῶν τῆς χώρας καί ὄχι τά συμφέροντα τῶν ἀλλοδαπῶν. Πόσο μᾶλλον ὅταν οἱ ἀλλότριες διεκδικήσεις διασποῦν τήν ἁρμονία τῶν Ἑλληνικῶν πόλεων καί ταράσσουν τήν εἰρήνη τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν. Τό θέμα, λοιπόν, δέν θά τό λύση ἡ Πολιτεία. Δέν ἔχει κανένα δικαίωμα ἀναμίξεως, παρ’ ἐκτός τοῦ νά ὑπενθυμίση στό Φανάρι ὅτι τό Σύνταγμα τῆς χώρας ἀποσκοπεῖ στό νά διατηρῆ τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα τῆς Χώρας καί νά προστατεύη τά νομικά συμφέροντα καί δικαιώματα τῶν πολιτῶν καί ὑπηκόων της!

Κυριακή 15 Μαΐου 2016

Φίλης: Ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους είναι προγραμματική εξαγγελία


«Το θέμα αυτό υπάρχει ως προγραμματική εξαγγελία της κυβέρνησης», σχολίασε ο υπουργός Παιδείας, Νίκος Φίλης, για τις σχέσεις εκκλησίας – κράτους, σε συνέντευξή του.

Ο υπουργός, ερωτώμενος για τον διαχωρισμό εκκλησίας – κράτους, απάντησε: «Το θέμα αυτό υπάρχει ως προγραμματική εξαγγελία της κυβέρνησης. Δεν θα γίνει με τρόπο, ούτε βίαιο, ούτε βιαστικό, ούτε με όρους διχασμού του λαού. Θα γίνει από ένα πλαίσιο συζήτησης,  σεβασμού προς την εκκλησία, προκειμένου οποιαδήποτε λύση  που είναι αναγκαία».





Ευτυχώς όμως υπάρχει ένας άγρυπνος φρουρός για να υπερασπιστεί την ταυτότητα της Ελλάδος ως ορθόδοξο κράτος!    
Για όλους όσους επιθυμούμε  την ορθοδοξία στο τιμόνι της Ελλάδας και αγαπάμε την Ορθόδοξη Πατρίδα μας , υπάρχει η πολιτική επιλογή που αποτελεί ψήφο συνείδησης και μας την προσφέρει η πολιτική παράταξη  «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

Σας παραθέτουμε 

«Ἐκ τοῦ στόματός σου κρινῶ σε»

«Ἐκ τοῦ στόματός σου κρινῶ σε»
     (Κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιον Κεφ. 19, στίχ. 22)
Ο Ιωάννης Η΄ ο Παλαιολόγος
ταξίδεψε στη Δύση για να ζητήσει βοήθεια.
Από  τις τοιχογραφίες του Palazzo Medici.
Ὁ Μάϊος εἶναι ἄρρηκτα συνυφασμένος μὲ τὸ πιὸ δυσάρεστο γεγονὸς στὴν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν πτώση τῆς Βασιλεύουσας στοὺς Ὀθωμανούς.
Γιὰ τὴν Ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔχουν γραφτεῖ πολλὰ καὶ ἔχουν εἰπωθεῖ ἀκόμα περισσότερα, ὡστόσο, πάντοτε ἡ ἀνάμνησή της εἶναι μία πρώτης τάξεως εὐκαιρία γιὰ αὐτοκριτικὴ καὶ ἐσωτερικὴ ἐμβάθυνση στὰ λάθη μας, εἴτε τὰ προσωπικά, ἢ, σὲ ἐπίπεδο Ἔθνους.
Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ χαρακτηριστικὰ δημοτικὰ τραγούδια, ποὺ περιγράφει πολὺ ζωντανὰ τὴν ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα εἶναι καὶ τὸ λεγόμενο, σύμφωνα μὲ τὴν καταγραφὴ τοῦ ἀειμνήστου Σίμωνος Καρᾶ, “Σταυρωτὸ τοῦ Πάσχα” ἀπὸ τὸ Νεοχώριο τῆς Χαλκιδικῆς.
Σημαίνει ὁ Θεός, σημαίνει ἡ γῆ, σημαίνουν τὰ ἐπουράνια
σημαίνει κι ἡ Ἁγιὰ Σοφιά, τὸ μέγα Μοναστήρι,
Μὲ τετρακόσια σήμαντρα κι ἑξηνταδυὸ καμπάνες.
Κάθε καμπάνα καὶ Παπᾶς, κάθε Παπᾶς καὶ Διᾶκος.

Ψάλλει ζερβὰ ὁ Βασιλιάς, δεξιὰ ὁ Πατριάρχης
κι ἀπ’ τὴν πολλὴ τὴν ψαλμουδιὰ ἐσειῶνταν οἱ κολῶνες
Νὰ μποῦνε στὸ Χερουβικὸ καὶ νά ’βγει ὁ Βασιλέας,
φωνὴ τοῦ ἦρθε ἐξ οὐρανοῦ κι ἀπ’ Ἀρχαγγέλου στόμα:

Πάψατε τὸ Χερουβικὸ κι ἂς χαμηλώσουν τὰ ἅγια,
Παπάδες πάρτε τὰ ἱερὰ κι ἐσεῖς κεριὰ σβηστεῖτε,
γιατί εἶναι θέλημα Θεοῦ ἡ Πόλη νὰ τουρκέψει.

Μον’ στεῖλτε λόγο στὴ Φραγκιὰ νὰ ‘ρθοῦν τρία καράβια
τὸ ‘νὰ νὰ πάρει τὸ Σταυρὸ καὶ τ’ ἄλλο τὸ Βαγγέλιο,
τὸ τρίτο τὸ καλύτερο τὴν ἅγια Τράπεζά μας,
μὴ μᾶς τὴν πάρουν τὰ σκυλιὰ καὶ μᾶς τὴ μαγαρίσουν.

Ἡ Δέσποινα ταράχτηκε καὶ δάκρυσαν οἱ εἰκόνες.
Σώπασε κυρὰ Δέσποινα καὶ μὴν πολυδακρύζεις
πάλι μὲ χρόνους μὲ καιρούς, πάλι δικά μας θἆναι!...
Σίγουρα τὰ συναισθήματα, ποὺ προξενεῖ τὸ ἄκουσμά του, εἶναι ἀνάμεικτα, ἀφοῦ περιέχουν ἕνα μεῖγμα ἀναπόλησης, μελαγχολίας, λύπης, ἐλπίδος καί, ἐνδεχομένως, πολλῶν ἄλλων.
Ἔχει σημασία νὰ προσέξουμε δύο σημεῖα τοῦ τραγουδιοῦ καὶ πρωτίστως τὴν φράση: 

Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

Ως πότε παλληκάρια…(του προέδρου της Πολ. Παράταξης «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» Μιχαήλ Ε. Ηλιάδη)

«Ως πότε παλληκάρια…»
Η Ελλάδα βουλιάζει καθημερινά. Το πολιτικό σύστημα παρέδωσε τη Χώρα βορά στις ορέξεις των Ευρωπαίων «εταίρων», στους σχεδιασμούς της Νέας Τάξης. Όλα καταρρέουν. Η κοινωνία μας μέρα με τη μέρα μετατρέπεται σε μια ζούγκλα χωρίς κανόνες, μιας και το ήθος σπανίζει. Οι ισχυροί εκμεταλλεύονται την συγκυρία και κερδοσκοπούν σε βάρος των αδυνάτων.
Η δραματική οικονομική κατάσταση επιβεβαιώνεται από την εικόνα των ισολογισμών για το 2015, των εισηγμένων εταιρειών, καθώς η συντριπτική τους πλειοψηφία καταγράφει μεγάλες ζημιές. Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας συνεχίζεται με εντατικούς πλέον ρυθμούς, καθώς επικυρώθηκε η αποικιοκρατική σύμβαση πώλησης των 14 αεροδρομίων με τη στη FRAPPORT, ενώ το 67% του ΟΛΠ μεταβιβάστηκε. Σειρά παίρνουν οι υπόλοιπες δημόσιες επιχειρήσεις,  μιας και αυτός είναι ο διακαής πόθος των δανειστών.
Τα νοσοκομεία υπολειτουργούν. Επίσημη ανεργία είναι στα ύψη παρά τα χαλκευμένα στοιχεία, ενώ από τους 1.250.000 επίσημα καταγεγραμμένους ανέργους, επίδομα ανεργίας παίρνουν οι 115.000 μόνο! Άραγε για τους άλλους τι προβλέπεται; Θα γίνουν κλέφτες ή θα πεθάνουν; Ουσιαστικά γυρίζουμε πίσω στη δεκαετία του 1930, όπου δεν υπήρχε κοινωνική πρόνοια.
Η ασφάλεια της Ελλάδος τίθεται εν αμφιβόλω, καθώς όλο και περισσότεροι Μωαμεθανοί καταφθάνουν. Ήδη έχουν ξεκινήσει διάφορα επεισόδια με τους μετανάστες, ενώ ανάμεσά τους σίγουρα υπάρχουν οπαδοί του τζιχάντ.
Τα ΜΜΕ σε διατεταγμένη υπηρεσία αποπροσανατολίζουν στοχευμένα τους Έλληνες, ενώ προωθούν συνεχώς νέους «σωτήρες», ανακυκλώνοντας ουσιαστικά τις ακαθαρσίες του πολιτικού συστήματος.
Οι περισσότεροι ανάμεσά μας, παραμένουν με παραδομένο τον ψυχισμό τους, άλλοι φοβισμένοι και υποταγμένοι, άλλοι απαθείς. Με μια ματιά πίσω στην αρχαία Αθήνα, διακρίνει κανείς τον ειδικό νόμο που θέσπισε ο Σόλων και όριζε ότι η πολιτική ουδετερότητα και η απάθεια σε περίπτωση έκρυθμης κοινωνικής αναταραχής, αποτελεί αιτία απώλειας των πολιτικών δικαιωμάτων.
Ξυπνήστε Έλληνες!! Ο θούριος του Ρήγα Φεραίου, αυτού του Ορθόδοξου Έλληνα πατριώτη, αυτού του οποίου το όνομα κηλίδωσαν οι σημερινοί κυβερνώντες,  καλεί σε Επανάσταση:

Ως πότε παλληκάρια θα ζούμε στα στενά…..
Να χάνωμεν αδέρφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας κι όλους τους συγγενείς...
Δουλεύεις όλη μέρα σε ό,τι και αν σε πει
κι αυτός πασχίζει πάλι το αίμα σου να πιεί...
Ελάτε με ένα ζήλο σε τούτον τον καιρόν
Να κάμωμεν τον όρκο επάνω στο Σταυρόν...

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ καλεί σε μια ειρηνική επανάσταση, μια επανάσταση συνειδήσεων, για να απελευθερωθούμε από το πολιτικό σύστημα που μας δυναστεύει, αυτούς τους σύγχρονους κοτζαμπάσηδες και μετά όλοι μαζί, εύκολα, θα λευτερώσουμε την Πατρίδα από τους ξένους δυνάστες.

Ο πρόεδρος
της Πολ. Παράταξης «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
Μιχαήλ Ε. Ηλιάδης

ΠΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΑΔΕΛΦΙΑ, ΟΠΩΣ Ο π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ;

ΠΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΑΔΕΛΦΙΑ,
ΟΠΩΣ Ο π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ;

Παραθέτουµε κατωτέρῳ «µιά ἐξοµολογητική κατάθεση» τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἡ ὁποία εἶναι ἕνα ἐπί πλέον ἐγκώµιο τοῦ ἤθους τοῦ ἁγίου αὐτοῦ Πατέρα µας ἀλλά καί ἀποδεικτική τοῦ ἤθους τῶν κατά σάρκα συγγενῶν του καί ἰδιαιτέρως τῶν ἀδελφῶν του.
Ἡ κατ’ ἐπανάληψιν ἐγκαρδίως ἐκφωνηθεῖσα καί γραπτῶς διατυπωθεῖσα εὐχαριστία τοῦ ἀδελφοῦ του κ. Πολυνείκη Θεοδωροπούλου, «Εὐχαριστοῦµε τό Θεό πού γεννήθηκες στήν οἰκογένειά µας, ἀείµνηστε π. Ἐπιφάνιε!», τά συνοψίζει καί τά ἐκφράζει ὅλα!
Θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά παρουσιάσω στήν ἀγάπη σας, μία ἐξομολογητική κατάθεση ψυχῆς, σχετική μέ τή συμπεριφορά τοῦ π. Ἐπιφανίου στούς κατά σάρκα συγγενεῖς του.
Ζῶντας γιά πάρα πολλά χρόνια πλησίον τοῦ π. Ἐπιφανίου –ἀρκετά ἀπό τά ὁποῖα συγκατοικούσαμε– καί γνωρίζοντας καί ἀρκετούς ἀγάμους κληρικούς, μέ τούς ὁποίους συνδεόταν ὁ ἴδιος, διαπίστωσα –προκαταβολικά ζητῶ συγγνώμη ἄν ἡ διαπίστωσή μου εἶναι ἐσφαλμένη– ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς κατηγορίες ἀγάμων κληρικῶν, πού ζοῦν κι ἐργάζονται στόν κόσμο, μέ διαφορετική μεταχείριση, ἡ κάθε μία ἀπ’ αὐτές, στίς κατά σάρκα οἰκογένειές τους.

Διαφωτισμὸς μὲ ...τσαντὸρ

Ἦταν κάποτε ἡ κυρία Κατερίνα. Ἀρχοντική, ψηλή, εὐθυτενής, παρότι βάραιναν τοὺς ὤµους της 80 καὶ πλέον χρόνια. Ζοῦσε στὴ γενέτειρά της, σὲ ἕνα λιλιπούτειο νησάκι τοῦ Ἰονίου καὶ ἐρχόταν κάποιες φορὲς στὴν Ἀθήνα γιὰ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὰ παιδιά της καὶ τὶς ἐγγονές της, γειτονοποῦλες καὶ φίλες ἀγαπηµένες ἀπὸ τὴν... προσχολικὴ ἡλικία, συνδυάζοντας καὶ κάποια ἀπαραίτητη ἐπίσκεψη σὲ γιατρούς. Καθόµασταν τριγύρω της στὴν κοινή µας αὐλὴ καὶ ἀκούγαµε τὶς διηγήσεις της. Τὴν κ. Κατερίνα δὲν τὴν φέρνουµε στὴ µνήµη µας πιὰ συχνά, παρὰ µόνο ὅταν µὲ τὶς ἐγγονές της –φίλες καλὲς µέχρι σήµερα– ἀναµοχλεύοντας κάποιες στιγµὲς τὸ παρελθόν, θυµόµαστε τὰ παιδικά µας χρόνια, τὰ ἀθῶα, τὰ ἀµέριµνα. Τὴν ἔφερα στὴ µνήµη µου, ὅµως, πρόσφατα διαβάζοντας σὲ ἕνα «πασχαλινὸ» διήγηµα τοῦ Παπαδιαµάντη, τὴ Βλαχοπούλα, µιὰ ὄµορφη περιγραφή του: «Ἡ γραία ἐκοιµᾶτο καὶ ὠνειρεύετο τὴν Φλώραν της στολισµένην καὶ εὔµορφην νύµφην, φοροῦσαν τσεµπέρι καὶ ποδιὰν καὶ σιγούνι καὶ ὑποκάµισον κεντητόν...». Τὴν ἔφερα στὴ µνήµη µου σχεδὸν ὁλοζώντανη µετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν περιγραφή, γιατί παρέλειψα νὰ ἀναφέρω ὅτι ἡ κ. Κατερίνα φοροῦσε ἀκόµη τὴν τοπικὴ ἐνδυµασία τοῦ νησιοῦ της, ὅπως καὶ πολλὲς ἄλλες γυναῖκες –καὶ νεώτερές της– στὸ µικρό της χωριουδάκι. Ὁ σκιαθίτης συγγραφέας ἀναφέρεται στὴν παράδοση τοῦ δικοῦ του νησιοῦ κατὰ τὰ τέλη τοῦ 19ου καὶ στὴν αὐγὴ τοῦ 20ου αἰῶνα. Ἀλλὰ ἡ κ. Κατερίνα καὶ οἱ συγχωριανές της ἦταν µιὰ ζωντανὴ πραγµατικότητα στὰ µέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ‘70. Εὐτυχῶς γιὰ ἐκείνη ἔζησε καὶ πέθανε στό, ἄγνωστο στοὺς πολλούς, καταπράσινο νησάκι της –ἐνῶ ὁ διπλανὸς Σκορπιὸς ἦταν παγκοσµίως γνωστὸς ὡς ἰδιοκτησία τοῦ Ὠνάση τότε– καὶ δὲν χρειάστηκε νὰ προβληµατιστεῖ ἂν ἔπρεπε νὰ ἀλλάξει κάτι στὴν ἐµφάνισή της. Γιὰ µιὰ ἄλλη, ὅµως, νεώτερη συγγενῆ της ἀπὸ τὸ ἴδιο χωριὸ οἱ συνθῆκες δὲν ἦταν οἱ ἴδιες. Ἐκείνη ἔπρεπε νὰ µετακοµίσει µὲ τὴν οἰκογένειά της στὴν Ἀθήνα καὶ ἡ ἐξελιγµένη πρωτεύουσα δὲν σήκωνε τέτοιου εἴδους διαφορετικότητες. Τέτοιου εἴδους δὲν σηκώνει µᾶλλον καὶ σήµερα... Θυµᾶµαι τὴν ἐσωτερική της πάλη καὶ τὸν πόνο της µέχρι τελικὰ νὰ ἀποφασίσει νὰ ἐγκαταλείψει ἕνα «κοµµάτι» τοῦ ἑαυτοῦ της, νὰ φορέσει ροῦχα Εὐρωπαϊκά, νὰ γίνει µιὰ «ἄλλη»....
Ἀπὸ τότε ἔχουν περάσει ἀρκετὲς δεκαετίες. Οἱ τοπικὲς φορεσιὲς ὡς ἔνδυµα καθηµερινὸ ἔχουν γίνει πιὰ παρελθόν. Κάποιες ἡλικιωµένες γυναῖκες τὶς φοροῦν ἀκόµη σποραδικὰ σὲ διάφορα νησιά µας σὲ πεῖσµα τῶν καιρῶν, ὅπως καὶ κάποιοι πεισµατάρηδες Κρητικοί. Τὸ πέρασµά µας στὴ βιοµηχανικὴ ἐποχὴ θὰ ὁδηγοῦσε σίγουρα σὲ ἐνδυµατολογικὲς ἀλλαγές. Ὅµως ἐµεῖς ἔπρεπε, ὅσο τὸ δυνατὸν ταχύτερα, νὰ µοιάσουµε στὴ διαφωτισµένη Δύση. Ἔτσι πολὺ συχνὰ ἀσκήθηκαν ἀβάστακτες πιέσεις σὲ ἁπλοὺς ἀνθρώπους ἐν ὀνόµατι τῆς προόδου καὶ τοῦ πολιτισµοῦ. Ἑνὸς πολιτισµοῦ, ὅπου ἡ παράδοση –ἡ οὐσιαστικὴ καὶ ὄχι τὸ φολκλὸρ– καὶ τὸ ἦθος –τὸ γνήσια χριστιανικὸ– δὲν ἔβρισκαν καὶ πολὺ χῶρο. Τὸ ντύσιµο τὸ σεµνὸ καὶ ἀξιοπρεπὲς διακωµωδήθηκε. Σὲ αὐτὸ ἔπαιξαν ρόλο καὶ οἱ ἀκρότητες τοῦ πουριτανισµοῦ δηλ. τῆς ὑποκρισίας ἀπὸ κάποιες ὁµάδες ἀνθρώπων ἢ καὶ ἀπὸ τὴν κρατικὴ ἐξουσία. Οἱ παλαιότεροι ἢ µᾶλλον οἱ παλαιότερες θυµόµαστε ἀκόµα καλὰ κάποιες καθηγήτριές µας ἐπιφορτισµένες µὲ τὸ ἄχαρο καθῆκον νὰ ἐλέγχουν τὸ µῆκος τῆς σχολικῆς µας ποδιᾶς. Στὸν ἀγῶνα κατὰ τοῦ πουριτανισµοῦ ἐκ µέρους τῶν «προοδευτικῶν», ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ µὴ διαφέρουµε ἀπὸ τὴν πολιτισµένη Δύση, χάσαµε τὸ µέτρο καὶ φθάσαµε σήµερα νὰ ἔχουµε ντύσει τὶς γιαγιάδες µας ἀκόµη καὶ µέ... κολὰν (εὐτυχῶς ὄχι ὅλες) καὶ τὰ κορίτσια µας (εὐτυχῶς ὄχι ὅλα) µὲ φοῦστες µήκους ὀλίγων ἑκατοστῶν (αὐτές, ποὺ τόσο συζητήθηκαν τελευταῖα), γιατί διαφορετικὰ θὰ χαρακτηρίζονταν ἀπὸ τοὺς προοδευτικοὺς «θεοῦσες», «καλόγριες», «καθυστερηµένες». Χαρακτηρισµοὶ µοµφῆς γνωστοὶ σὲ ὅλους µας, µὲ τὸν φόβο τῶν ὁποίων µεγάλωσαν γενιὲς καὶ γενιὲς καὶ οἱ ὁποῖοι ἐξακολουθοῦν νὰ χρησιµοποιοῦνται ἀπό τοὺς, κατὰ τὰ ἄλλα, ἀντιρατσιστὲς µέχρι σήµερα.