Ἐνεργεῖ ὡς Πατριαρχικό ἡφαίστιο, τό ὁποῖο ἀπειλεῖ καί
νά “πετρώση“ πνευματικά ὁλόκληρη τήν Βόρεια Ἑλλάδα καί σταδιακά νά τήν
προσαρτήση ἐδαφικά στήν Τουρκία.
ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Η
ΠΡΑΞΙΣ ΤΟΥ 1928!
Ὁ
συντάκτης της, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βασίλειος ὁ Γ΄, νεωτεριστής,
πιστός ὑπηρέτης τῶν Τούρκων καί Μασῶνος, ὡς μαρτυρεῖ ἡ Μεγάλη Στοά τῆς Ἑλλάδος!
Τοῦ
Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη
Χαράσσω τίς γραμμές πού ἀκολουθοῦν, μέ
βαθύτατον σεβασμό πρός τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, τό ἀγωνισθέν ἐπί
πολλούς αἰῶνες ὑπέρ τῶν δικαίων τῆς Πίστεως ἀλλά καί ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας τῆς
Πατρίδος, γιατί στήν ἐλεύθερη καί πνευματική Πατρίδα καλλιεργεῖται ἡ Πίστη.
Προτάσσω τόν σεβασμό μου πρός τό Πατριαρχεῖο τῆς
Κωνσταντινουπόλεως (τόν ὁποῖον –ἐξ ἄλλου– ἔχω πλειστάκις καταθέσει, ὅπως καί
πρός τό ἀξίωμα τοῦ ἑκάστοτε Πατριάρχου, τόν ὁποῖο μνημονεύω σέ κάθε Θ.
Λειτουργία πού τελῶ), γιά νά γνωρίζουν οἱ καλοπροαίρετοι ὅτι ὅσα γράφω δέν ἔχουν
σκοπό νά πλήξουν τόν θεσμό τοῦ Πατριαρχείου, ἀλλά τίς ἐνέργειες τῶν Ὑπευθύνων
τοῦ Πατριαρχείου, παλαιοτέρων καί συγχρόνων.
Ἡ διευκρίνησή μου αὐτή γίνεται γιά τούς
καλοπροαιρέτους, διότι οἱ κακοπροαίρετοι ἐξακολουθοῦν καί θά ἐξακολουθήσουν νά
μέ συκοφαντοῦν ὅτι πλήττω τόν Πατριαρχικό θεσμό ὁσάκις διεκδικῶ –μέ ἀτράνταχτα ἱστορικά
ἀλλά καί Θεολογικά ἐπιχειρήματα– τήν ἀπόλυτη Αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
Αὐτοκεφαλία, ἡ ὁποία στίς μέρες μας δέν εἶναι ἁπλή διοικητική ἀναγκαιότητα, ἀλλά
ἀναγκαιότητα Ἐκκλησιολογικῆς προστασίας
τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν “ὀθνεῖαν” καί ἐξευρωπαϊσμένη Παποπροτεσταντική παραλλαγή τῆς Ὀρθοδόξου
Πίστεως, πού διαμορφώνει καί διοχετεύει στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης τό
Πατριαρχικό ἐπιτελεῖο.
Συνεπῶς δέν γράφω γιά διεκδίκηση ἐκκλησιαστικῆς
ἐξουσίας (ἡ ὁποία, ἐξ ἄλλου, ἐμένα προσωπικά δέν μέ ἀφορᾶ, γιατί οὔτε εἶμαι οὔτε
πρόκειται νά γίνω Ἐπίσκοπος), ἀλλά
γράφω, γιατί πρόκειται γιά θέμα Πίστεως! Ἐκτός ἐάν κάποιοι θεωροῦν λογικό, ἀπό
τήν μιά μεριά νά μάχωνται τούς Οἰκουμενιστές ὡς διαφθορεῖς τῆς Ὀρθοδόξου
Πίστεως καί ἀπό τήν ἄλλη νά μή θέλουν νά τούς ἀφαιρέσουν ἀντικανονικές
διοικητικές ἐξουσίες, ὥστε νά προστατευθοῦν ὅσο τό δυνατόν περισσότερες Χῶρες τῆς
Γῆς ἀπό τήν λοιμική Οἰκουμενιστική ἐπιδημία!
Μοῦ
προξενεῖ, ἐπίσης, μεγάλη ἐντύπωση ὅτι οἱ συκοφάντες μου προέρχονται –ὅπως
ἰσχυρίζονται– ἀπό τόν χῶρο τῶν ἀντιοικουμενιστῶν
καί, ἐνῶ αὐτοί οἱ ἴδιοι πολύ συχνά, ὄχι μόνο κάνουν κριτική, ἀλλά καί σπιλώνουν
καί ὑβρίζουν μέ ἀπρεπῆ, εἰρωνικά καί ἀσεβῆ λόγια καί γελοιογραφίες τίς Οἰκουμενιστικές
ἐνέργειες τοῦ Πατριάρχου, χωρίς νά θεωροῦν αὐτό πού κάνουν προσβολή τοῦ θεσμοῦ
τοῦ Πατριαρχείου, τήν ὁποιαδήποτε δική μου κριτική γιά τήν ἀντικανονικότητα τῆς Πατριαρχικῆς Πράξεως τοῦ 1928 ἤ τήν
διεκδίκηση τῆς Αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀποκαλοῦν προσβολή τοῦ
Πατριαρχικοῦ θεσμοῦ! Καί ἐπειδή τό πρᾶγμα δέν ἔχει λογική ἐξήγηση, τό ξάστερο
συμπέρασμα εἶναι ὅτι αὐτοί, μέ τό πρόσχημα καί τό προκάλυμμα τοῦ ἀντιοικουμενισμοῦ,
ἐξυπηρετοῦν μέ ἀπόλυτη συνέπεια τήν Ἀμερικανοτουρκική συμπαι-γνία γιά τήν
κατάτμηση τῆς Πατρίδος μας καί τήν παράδοσή της στήν Οἰκουμενιστική
διακυβέρνηση τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Κέντρου, πού εἶναι, δυστυχῶς, τό Πατριαρχεῖο
Κωνσταντινουπόλεως!
Πῶς
“ἐβασίλευσε” ἡ Πράξη τοῦ 1928;
Γιά τήν κατανόηση τοῦ θέματος, εἶναι, κατ’ ἀρχάς, ἀναγκαῖο, νά ἐξετάσουμε ἀπό πιό κοντά τήν
Πράξη τοῦ 1928, γιά νά διαπιστώσουμε τό
πῶς καί τό γιατί αὐτή ἀπέκτησε τόσο κῦρος καί βαρύτητα ὥστε νά ἀπειλῆ, ὄχι μόνο
τήν Ἐκκλησιαστική Ἑνότητα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα
τῆς Πατρίδος μας.
Ἡ ἀρχή ἔγινε μέ τήν Μεταπολίτευση, ὅταν μέ εἰσήγηση
πρός τήν Ἱερά Σύνοδο τοῦ καθηγητοῦ κ. Βλασίου
Φειδᾶ –τότε ἀποκλειστικοῦ ἐκπροσώπου
τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως– καί τήν σύμπραξη τοῦ Ἑλληνικοῦ
Κοινοβουλίου, ἡ Πράξη αὐτή κατεγράφη στό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος μαζί μέ τόν
Πατριαρχικό Τόμο τοῦ 1850. Μέχρι τότε, ἡ
Πράξη τοῦ 1928 ἦταν σάν νά μήν ὑπῆρχε. Καί, ἐνῶ ἡ καταγραφή αὐτή ἔγινε οὐσιαστικά
γιά νά ἀλλοιωθῆ τό πνεῦμα τοῦ Συνοδικοῦ Τόμου, πού δίνει ξεκάθαρη καί Ἀπόλυτη Αὐτοκεφαλία
στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἔπεισαν τήν τότε Ἱεραρχία νά συγκατατεθῆ, μέ τό “πονηρό”
ἐπιχείρημα ὅτι μέ αὐτήν τήν κατοχύρωση θά ἀπετρέπετο στό ἑξῆς ὁποιαδήποτε
παραβίαση τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κανονικότητος, ὅπως ἔγινε μέ τό Πραξικόπημα τῆς
21ης Ἀπριλίου τοῦ 1967, λές καί ἕνα Πραξικόπημα τοῦ μέλλοντος θά τηροῦσε ἐπακριβῶς
τίς διατάξεις τοῦ Συντάγματος!
Ἀπό τότε κάποιοι προσπάθησαν καί προσπαθοῦν νά
χρησιμο-ποιήσουν ὡς ἐπιχείρημα ὑπέρ τοῦ Πατριαρχείου τό γεγονός ὅτι ὁ Συνοδικός
Τόμος καί ἡ Πατριαρχική Πράξη τοῦ 1928 κατοχυρώνονται στό ἰσχῦον Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος.
Δέν ἔκαμαν, ὅμως, τόν κόπο νά σκεφθοῦν λίγο περισσότερο πάνω στό ἐπιχείρημα αὐτό
καί γι’ αὐτό λησμόνησαν τό σπουδαιότερο. Λησμόνησαν πώς ὁ Συνοδικός Τόμος ρητῶς
ὁρίζει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὄχι μόνο ἀναγνωρίζεται Αὐτοκέφαλος ἀλλά
καί διοικεῖ «τά τῆς Ἐκκλησίας κατά τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας ἐλευθέρως καί ἀκωλύτως ἀπό πάσης κοσμικῆς ἐπεμβάσεως»!
Αὐτό σημαίνει πολύ ἁπλά ὅτι, ἀφ’ ἑνός μέν ἡ
Πολιτεία δέν ἔχει κανένα ἀπολύτως
δικαίωμα νά ἐλέγξη τήν Ἐκκλησία, γιά τό ἐάν
καί κατά πόσον τηρεῖ τόν Πατριαρχικό Τόμο καί τήν Πατριαρχική Πράξη (ἐφ’
ὅσον αὐτό τό ἀπαγορεύει ὁ προστατευόμενος ἀπό τό Σύνταγμα Συνοδικός Τόμος), ἀφ’
ἑτέρου δε, ὅτι ἡ Ἐκκλησία διά τῆς Συνταγματικῆς κατοχυρώσεως τῶν ἀνωτέρω ἔχει
τή δυνατότητα νά ὑποχρεώνη τήν Πολιτεία
νά ἐπικυρώνη τίς Ἐκκλησιαστικές ἀποφάσεις της ὥστε νά ἔχουν αὐτές καί νομική ἰσχύ.
Θά ἐπαναλάβουμε αὐτό πού ἔχουμε γράψει καί στό
παρελθόν, ὅτι πρέπει κάποτε νά καταλάβουν οἱ πολέμιοι τοῦ Ἑλλαδικοῦ Αὐτοκεφάλου
ὅτι τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος κατοχυρώνει
Πολιτειακά μόνο τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί μόνον αὐτήν. Τήν προστατεύει, φέρ’ εἰπεῖν, ἀπό ληστρικές ἐπεμβάσεις
τῆς Πολιτείας, ὅπως κατά τό παρελθόν ὁ νόμος Τρίτση ἔπεσε στό κενό, γιατί
προσέκρουσε στό «ἀκωλύτως ἀπό πάσης
κοσμικῆς ἐπεμ-βάσεως».
Ἐξ ἄλλου, τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, ὅπως καί
κάθε Σύνταγμα, ψηφίζεται γιά νά
κατοχυρώνη τά δικαιώματα τῶν πολιτῶν τῆς χώρας καί ὄχι τά συμφέροντα τῶν ἀλλοδαπῶν.
Πόσο μᾶλλον ὅταν οἱ ἀλλότριες διεκδικήσεις διασποῦν τήν ἁρμονία τῶν Ἑλληνικῶν
πόλεων καί ταράσσουν τήν εἰρήνη τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν. Τό θέμα, λοιπόν, δέν θά τό
λύση ἡ Πολιτεία. Δέν ἔχει κανένα
δικαίωμα ἀναμίξεως, παρ’ ἐκτός τοῦ νά ὑπενθυμίση στό Φανάρι ὅτι τό Σύνταγμα
τῆς χώρας ἀποσκοπεῖ στό νά διατηρῆ τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα τῆς Χώρας καί νά
προστατεύη τά νομικά συμφέροντα καί δικαιώματα τῶν πολιτῶν καί ὑπηκόων της!