Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

ΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ; (π. Βασίλειος Βολουδάκης)


Αποσπάσματα από ομιλία του π. Βασιλείου  Βολουδάκη την Κυριακή 3.8.2014

Το Άγιον Όρος προωθεί αντίχριστους κυβερνήτες


Στο Άγιον Όρος έγινε κι αυτό το απίστευτο. Ήρθε ο πιο βλάσφημος πολιτικός που έχει βγάλλει η Ελληνική ιστορία! Πρόκειται περί του Τσίπρα, του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, που κόβει σίριζα όλες τις Ελληνορθόδοξες αρχές και αξίες, τα ήθη και τα έθιμα, ένας οδοστρωτήρας που ισοπεδώνει ότι όρθιο βρει μπροστά του και αυτά δεν τα λέμε διότι έχουμε κάτι εναντίον του, πλάσμα του Θεού είναι, αν και δεν το αναγνωρίζει, αλλά όταν είσαι Ελληνας Ορθόδοξος Χριστιανός και σου λέει «θα χωρίσω το κράτος από την Εκκλησία», δεν πρέπει να πεις, όπως ο Μακρυγιάννης: «ποιός είσαι συ τσογλάνι που τρισκατάρατου που θα χωρίσεις την Ελλάδα από την Εκκλησία, που είναι ότι πολυτίμητον τζιβαϊρικον έχομεν;» . Όταν πάνε οι συριζαίοι και δεν ορκίζονται χριστιανικά, δεν πρέπει να τους πεις: «Πού πάτε διαβολόπαιδα, που η μάνα σας και η γιαγιά σας , σας μεγάλωσαν με το Σταυρό, το Χριστό και την Παναγία και εσείς διαγράφετε τους προγόνους και τις αρχές τους;»


Πρόεδρε, υποκριτά, λες ότι υπερασπίζεσαι την εργατική τάξη και τι σε πειράζει η Εκκλησία και ο Θεός που λατρεύεται εκεί και την πολεμάς; Εξολοθρευτά, καταργείς τα πάντα , σύμβολα, εικόνες, μυστήρια, σημαίες, παρελάσεις, σύνορα, διότι εσύ δεν πιστεύεις σε τίποτα, δήθεν χάρη των μειονοτήτων και αυτά που απέκτησαν οι πρόγονοί σου με ιδρώτα και αίμα, τα οποία δεν ήταν ξένα, αλλά δικά τους απο χιλιάδες χρόνια και ήταν καταπατημένα κι εσύ τα παραδίδεις , διότι το λέει το κόμμα, για αυτό ισχύει αυτό που λένε: «ο κομμουνιστής δεν έχει Πατρίδα, διότι και τον αδελφό του σκοτώνει για το κόμμα».
Ήρθε ο αρχηγός της αθεϊας και της προδοσίας στο Άγιον Όρος , που δεν σέβεται τίποτα, που ενώ έχει οικογένεια είναι ανύπανδρος, και με παιδιά αβάπτιστα, να κάνει τι; Να προσκυνήσει; Μα δήλωσε άθεος, να μετανοήσει; Μα δεν δήλωσε καμμία μετάνοια, να πει:

«πατέρες, εσείς με δέχεστε με τόση αγάπη, για αυτό και εγώ παίρνω πίσω, ένα από όσα δήλωσα σαν θεομάχος και εκκλησιομάχος.

Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

Η  ΓΛΩΣΣΑ  ΜΑΣ  ΧΘΕΣ  ΚΑΙ  ΣΗΜΕΡΑ
«Ἀπό τήν ἐποχή πού µίλησε ὁ Ὅµηρος ὡς τά σήµερα, µιλοῦµε, ἀνασαίνουµε καί τραγουδοῦµε µέ τήν ἴδια γλῶσσα».
                                                                              Γιῶργος Σεφέρης
Ποιά Ἑλληνική λέξη εἶναι ἀρχαία καί ποιά νέα;Γιατί µιά Ὁµηρική λέξη µᾶς φαίνεται δύσκολη καί ἀκαταλαβίστικη;
Οἱ Ἕλληνες σήµερα ἀσχέτως µορφώσεως µιλᾶµε ὁµηρικά, ἀλλά δέν τό ξέροµε ἐπειδή ἀγνοοῦµε τήν ἔννοια τῶν λέξεων πού χρησιµοποιοῦµε.
Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές θά ἀναφέροµε µερικά παραδείγµατα γιά νά δοῦµε ὅτι ἡ Ὁµηρική γλῶσσα ὄχι µόνο δέν εἶναι νεκρή, ἀλλά εἶναι ὁλοζώντανη.
Αὐδή εἶναι ἡ φωνή. Σήµερα χρησιµοποιοῦµε τό ἐπίθετο ἄναυδος.
Ἀλέξω στήν ἐποχή τοῦ Ὁµήρου σηµαίνει ἐµποδίζω, ἀποτρέπω. Τώρα χρησιµοποιοῦµε τίς λέξεις ἀλεξίπτωτο, ἀλεξίσφαιρο, ἀλεξικέραυνο ἀλεξήλιο Ἀλέξανδρος (αὐτός πού ἀποκρούει τούς ἄνδρες) κ.τ.λ.
Μέ τό ἐπίρρηµα τῆλε στόν Ὅµηρο ἐννοοῦσαν µακριά, ἐµεῖς χρησιµοποιοῦµε τίς λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.τ.λ.
Λάας λᾶς ἔλεγαν τήν πέτρα. Ἐµεῖς λέµε λατοµεῖο, λαξεύω.
Πέδον στόν Ὅµηρο σηµαίνει ἔδαφος, τώρα λέµε στρατόπεδο, πεδινός. (Γιατί οἱ γιατροί γράφουν «ὀρθοπαιδικός»;;;; Μᾶλλον δέν µεγάλωσαν ἀκόµα )
Τό κρεβάτι λέγεται λέχος, ἐµεῖς ἀποκαλοῦµε λεχώνα τή γυναίκα πού µόλις γέννησε καί µένει στό κρεβάτι.
Πόρο ἔλεγαν τή διάβαση, τό πέρασµα, σήµερα χρησιµοποιοῦµε τή λέξη πορεία. Ἐπίσης ἀποκαλοῦµε εὔπορο κάποιον πού ἔχει χρήµατα, γιατί ἔχει εὔκολες διαβάσεις, µπορεῖ δηλαδή νά περάσει ὅπου θέλει, καί ἄπορο αὐτόν πού δέν ἔχει πόρους, τό φτωχό.
Φρήν εἶναι ἡ λογική. Ἀπό αὐτή τή λέξη προέρχονται τό φρενοκοµεῖο, ὁ φρενοβλαβής, ὁ ἐξωφρενικός, ὁ ἄφρων κ.τ.λ.
Δόρπος, λεγόταν τό δεῖπνο, σήµερα ἡ λέξη εἶναι ἐπιδόρπιο.
Λῶπος εἶναι στόν Ὅµηρό το ἔνδυµα. Τώρα αὐτόν πού µᾶς ἔκλεψε (µᾶς ἔγδυσε τό σπίτι) τό λέµε λωποδύτη.
Ὕλη ὀνόµαζαν ἕνα τόπο µέ δένδρα, ἐµεῖς λέµε ὑλοτόµος.
Ἄρουρα ἦταν τό χωράφι, ὅλοι ξέρουµε τόν ἀρουραῖο.
Τόν θυµό τόν ἀποκαλοῦσαν χόλο. Ἀπό τή λέξη αὐτή πῆρε τό ὄνοµά της ἡ χολή, µέ τήν ἔννοια τῆς πίκρας. Λέµε ἐπίσης αὐτός εἶναι χολωµένος.
Νόστος σηµαίνει ἐπιστροφή στήν πατρίδα. Ἡ λέξη παρέµεινε ὡς παλινόστηση, ἤ νοσταλγία.
Ἄλγος στόν Ὅµηρο εἶναι ὁ σωµατικός πόνος, ἀπό αὐτό προέρχεται τό ἀναλγητικό.
Τό βάρος τό ἀποκαλοῦσαν ἄχθος, σήµερα λέµε ἀχθοφόρος.
ρύπος, δηλαδή ἡ ἀκαθαρσία, ἐξακολουθεῖ καί λέγεται ἔτσι - ρύπανση.
Ἀπό τή λέξη αἰδώς (ντροπή) προῆλθε ὁ ἀναιδής, ἀλλά καί ὁ κίναιδος=ὁµοφυλόφιλος (αὐτός πού κινεῖ τήν αἰδώ).
Πέδη, σηµαίνει δέσιµο καί τώρα λέµε πέδιλο. Ἐπίσης χρησιµο­ποιοῦµε τή λέξη χειροπέδες καί τροχοπέδη.
Ἀπό τό φάος, τό φῶς προέρχεται ἡ φράση φαεινές ἰδέες.
Ἄγχω, σηµαίνει σφίγγω τό λαιµό, σήµερα λέµε ἀγχόνη. Ἐπίσης ἄγχος εἶναι ἡ ἀγωνία ἀπό κάποιο σφίξιµο, ἤ ἀπό πίεση.
Βρύχια στόν Ὅµηρο εἶναι τά βαθιά νερά, ἐξ οὐ καί τo ὑποβρύχιο.
Φερνή ἔλεγαν τήν προίκα. Ἀπό ἐκεῖ ἐπικράτησε τήν καλά προικισµένη νά τή λέµε «πολύφερνη νύφη».
Τό γεῦµα στό ὁποῖο ὁ κάθε παρευρισκόµενος ἔφερνε µαζί του τό φαγητό του λεγόταν ἔρανος. Ἡ λέξη παρέµεινε, µέ τή διαφορά ὅτι σήµερα δέν συνεισφέρουµε φαγητό, ἀλλά χρήµατα.
Ὑπάρχουν λέξεις, ἀπό τά χρόνια του Ὁµήρου, πού ἐνῶ ἡ πρώτη τους µορφή µεταβλήθηκε - ἡ χείρ ἔγινε χέρι, τό ὕδωρ νερό, ἡ ναῦς ἔγινε πλοῖο, στή σύνθεση διατηρήθηκε ἡ πρώτη µορφή τῆς λέξεως.
Ἀπό τή λέξη χείρ ἔχοµε: χειρουργός, χειριστής, χειροτονία, χειραφέτηση, χειρονοµία, χειροδικῶ κ.τ.λ.
Ἀπό τό ὕδωρ ἔχοµε τίς λέξεις: ὕδρευση ὑδραγωγεῖο, ὑδραυλικός, ὑδροφόρος, ὑδρογόνο, ὑδροκέφαλος, ἀφυδάτωση, ἐνυδρεῖο, κ.τ.λ.
Ἀπό τή λέξη ναῦς ἔχοµε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυµαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθµος, ναυτοδικεῖο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.
Σύµφωνα µέ τά προαναφερθέντα παραδείγµατα προκύπτει ὅτι: Δέν ὑπάρχουν ἀρχαῖες καί νέες Ἑλληνικές λέξεις, ἀλλά µόνο Ἑλληνικές.
Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἑνιαία καί οὐσιαστικά ἀδιαίρετη χρονικά.
Ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ὁµήρου µέχρι σήµερα προστέθηκαν στήν Ἑλληνική γλῶσσα µόνο ἐλάχιστες λέξεις.
Ἡ γνώση τῶν ἐννοιῶν τῶν λέξεων θά µᾶς βοηθήσει νά καταλάβουµε ὅτι µιλᾶµε µία γλῶσσα πολύ παλιά, τή γλῶσσα τῆς ὁµηρικῆς ποίησης, µιά γλῶσσα πού δέν ἀνακάλυψε ὁ Ὅµηρος ἀλλά ὑπῆρχε πολύ πρίν ἀπό αὐτόν.
Σκοπός µας εἶναι νά ἀνακαλύψουµε τίς ἔννοιες τῶν λέξεων γιά νά µπορέσουµε νά ἐκφραστοῦµε πληρέστερα καί πλατύτερα ἀλλά καί νά ἐπικοινωνήσουµε καλύτερα.
Μέ τήν εὐρύτερη γνώση τῆς γλῶσσας µας θά ἔχουµε τή δυνατότητα νά κατανοοῦµε καί τά Ἱερά µας Κείµενα καί νά ἐµβαθύνουµε στά Θεῖα νοήµατα τους.
Γιά τή Διασκευή ἀπό τό Διαδίκτυο:
B. E.
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 121

Αὔγουστος-Σεπτέμβριος 2012

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

ΓΙΑΤΙ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ; (π. Βασίλειος Βολουδάκης)

Αποσπάσματα από ομιλία του π. Βασιλείου  Βολουδάκη την Κυριακή 3.8.2014


Ερμηνεία Καταβασιών της Κοιμήσεως της Θεοτόκου "Πεποικιλμένη τη θεία δόξη" (Π. Θεόδωρος Ζήσης)


Ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης την Κυριακή μετά την Κοίμηση της Θεοτόκου ερμηνεύει τις Καταβασίες της Εορτής, του α΄ ήχου, «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη», συντεθείσες από τον Άγιο Κοσμά τον Μελωδό, Επίσκοπο Μαϊουμά. Κήρυγμα στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Ανύδρου, την Κυριακή 17 Αυγούστου 2014. 


πηγή

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ



Ὅπως µᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας
Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ
Το Άγιο Ποτήριο που πιθανολογείται ότι το κράτησε
 ο  Ιησούς Χριστός στον Μυστικό Δείπνο του Υπερώου της Ιερουσαλήμ.
κατ’ ἐξοχήν ἔννοια τῆς Εὐχαριστίας εἶναι ἡ μετοχή, ἡ μέθεξη τοῦ πιστοῦ στό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, καί κατά συνεκδοχήν ἡ μετοχή στήν ζωή τοῦ Χριστοῦ, πού ἐκλαμβάνεται ὡς εὐλογία μυστική πού λαμβάνει ὁ πιστός κατά τήν μετάληψη. Τά ἀποτελέσματα τῆς σωματικῆς καί πραγματικῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ὑπό τά δύο εὐχαριστιακά εἴδη ἀποτελοῦν ὑλική καί πνευματική τροφή γιά τόν πιστό. Ἡ ἔννοια τῆς Εὐχαριστίας ὡς τροφή ἕλκει τήν καταγωγή της ἀπό τό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννου (6:53), ὅπου ὁ Χριστός καλεῖ τούς πιστούς νά φᾶνε τό Σῶμα καί νά πιοῦν τό Αἷμα Του, ὥστε νά ἔχουν ζωήν αἰώνιον.  Ἡ ἴδια ἀντίληψη ὑπάρχει σέ πολλούς ἐκκλησιαστικούς συγγραφεῖς πρίν καί μετά τόν Κύριλλο. Θά λέγαμε μάλιστα ὅτι ἀποτελεῖ κοινή πεποίθηση τῆς Ἐκκλησίας. Ἀρκετά συχνά θά βροῦμε ἀναφορές σέ πατερικά κείμενα νά περιγράφουν τήν Εὐχαριστία ὡς τροφή, ὡς βρῶσιν καί πόσιν πραγματική, οὐσιαστική, ἀλλά καί πνευματική.1


Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

ΠΩΣ ΕΞΑΠΑΤΗΘΗΚΑΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΡΑΗ (π. Βασίλειος Βολουδάκης)

Δημοσιεύτηκε στις 14 Αυγ 2014
Απόσπασμα από ομιλία του π. Βασιλείου Βολουδάκη την Κυριακή 22-6-.2014
Οι ομιλίες γίνονται κάθε Κυριακή από τις 12.00- 13.30 μμ, στην αίθουσα της πνευματικής εστίας "ΥΠΑΚΟΗ" Μαυρομιχάλη 96, στην Αθήνα.

Ὅποιος ἀμφισβητεῖ τήν ἀειπαρθενία τῆς Θεοτόκου, αὐτός ἀμφισβητεῖ τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ!

koimisis

ΑΕΙ ΠΑΡΘΕΝΟΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ

  διδασκαλία τς κκλησίας μας εναι δόγματα καί δόγμα σημαίνει: λήθεια, Πραγματικότητα. Ατό πού δέν εναι λλις.
Πολλοί σκοντάφτουν στήν λέξη «δόγμα» γιατί εναι προκατειλημμένοι καί ατή προκατάληψη, λλά καί προπαγάνδα πού τήν ποδαυλίζει, χρηστεύουν τή λογική καί θον τούς νθρώπους νά παραλογίζονται.
ν σκεφθομε ψύχραιμα θά διαπιστώσουμε πώς κάθε λήθεια, κάθε πραγματικότητα εναι δόγμα.
Δόγμα εναι πώς γ εναι σφαιρική καί περιστρέφεται. Δόγμα εναι πώς καρκνος εναι σθένεια. Δόγμα εναι πώς κάθε νθρωπος χει κεφάλι καί καρδιά. Δόγμα εναι πώς τό νερό ποτελεται πό τά συστατικά Η2Ο. Δόγμα εναι πώς λιος εναι μιά θερμή σφαίρα ερίων, πού κπέμπει κτινοβολία καί κλύει νέργεια. Καί πόσα λλα πιστημονικά δόγματα πάρχουν...

Δροσίσετε τὴν ψυχή σας στὴν καλωσύνη καὶ ἁγνότητα (Φώτης Κόντογλου )

Χριστός, Φ. Κόντογλου
Τοῦτος ὁ κόσμος εἶναι ἀνάποδος. Ὅπως καὶ νὰ κάνεις, δὲν τὸν εὐχαριστᾶς. Οὔτε στὸν ἥλιο τὸν βρίσκεις, οὔτε στὸν ἴσκιο. Ὁ κάθε ἕνας λέγει τὸ κοντό του καὶ τὸ μακρύ τους. Γιὰ ὅ,τι ἐνθουσιάζεται ὁ ἕνας, γιὰ ἴδιο στενοχωριέται ὁ ἄλλος. Ἄλλη φορὰ μπορεῖ οἱ ἄνθρωποι νὰ μὴν ἤτανε ὅλοι σύμφωνοι, μὰ γιὰ τοὺς πιὸ πολλοὺς τὸ καλὸ ἤτανε καλὸ καὶ τὸ κακό, κακό. Τώρα ὁ καθένας ἔχει σηκώσει μιὰ παντιέρα καὶ κάνει τὸν καπετὰν Ἕναν.
Μὰ οἱ πιὸ πολλοὶ μποδίζονται ἀπὸ τιποτένια πράγματα: ὁ ἕνας θέλει νὰ φαίνεται πιὸ «βαθυστόχαστος» ἀπὸ ὅ,τι εἶνε, ὁ ἄλλος θέλει νὰ φαίνεται μοντέρνος, νὰ μὴν τὸν πάρουνε γιὰ χωριάτη, ὁ ἄλλος φοβᾶται μὴν τὸν πάρουνε γιὰ «ἀφελῆ», γιὰ ὄχι «σοβαρόν» ἄνθρωπο, ὁ ἄλλος δὲν θέλει νὰ δυσαρεστήσει κάποιον, ἕτερος κολακεύει τὶς γυναῖκες καὶ κάνει τὸν «ἱππότη» μιλώντας μὲ ψεύτικη εὐγένεια κ.λ.π. Ὅσοι εἶναι ἴσιοι καὶ ἁπλοί, δὲν ἔχουνε καμμιὰ σκοτούρα. Ζοῦνε μακρυὰ ἀπὸ λιβανίσματα ἀπὸ πονηριὲς εἰδῶν – εἰδῶν, ἀπὸ δυσπιστίες ποὺ φαρμακώνουνε τὸν ἄνθρωπο, ἀπὸ σκηνοθεσίες, ἀπὸ ψευτιές. Χαίρονται γιὰ τὰ καλά, γιὰ τὰ ἁπλά, γιὰ τὰ ἁγνά, γιὰ τὰ σεμνά, γιὰ τὰ ταπεινά. Ἐνῶ οἱ ἄλλοι ὁλοένα ταράζονται, ὁλοένα ἐξιχνιάζουνε. Πολλοὶ κατατρίβουνται μὲ πράγματα ποὺ δὲν ἔχουν καμμιὰ σημασία. Ρωτᾶνε, νὰ ποῦμε, νὰ μάθουνε γιὰ μένα τί σόι ἄνθρωπος εἶμαι, πὼς εἶναι τὸ σχέδιό μου, ἂν εἶμαι θαλασσινὸς καὶ τοῦτο καὶ κεῖνο. Ἀδελφέ μου ἂν σοῦ ἀρέσει ἡ συντροφιά μου, ἔλα ἐκεῖ ποὺ πηγαίνω, ἔλα νὰ νοιώσεις μαζί μου τὰ ὡραῖα ἔργα τοῦ Θεοῦ, τὸν θησαυρὸ ποὺ ἔχουνε μέσα τους κρυμμένον οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι...