Η επιστολή που απέστειλε ο π. Βασίλειος Βολουδάκης προς το Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον, εκτός από τα συγχαρητήρια που απευθύνονται στο εν λόγω αγωνιστικό ιστολόγιο, επισημαίνει εύστοχα την ανάγκη συνεργασίας και συσπείρωσης για κοινό αγώνα όλων των πιστών εκκλησιαζομένων χριστιανών. Καθώς οι άθρησκοι κάνουν ανεξέλεγκτοι πολύ καλά την δουλειά τους είναι επιτακτική ανάγκη η πολιτική διακονία να ασκηθεί από πιστούς και πνευματικούς ανθρώπους. Όλοι οι ορθόδοξοι Χριστιανοί μπορούμε να ενωθούμε και να διεκδικήσουμε την πολιτική διακυβέρνηση της Ορθόδοξης Πατρίδας μας. Σας παραθέτουμε την επιστολή όπως δημοσιεύτηκε στο Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον.
Επιστολή με εύλογα ερωτήματα αλλά και έκκληση για συσπείρωση και συνεργασία μας απέστειλε ο π.Βασίλειος Βολουδάκης και την δημοσιεύουμε παρακάτω:
Αγαπητέ κ. Ναυπλιώτη, χαίρετε πάντοτε!
Σας συγχαίρω για τους αγώνες σας κατά της Ιδιότυπης εψηφισμένης πολιτικής Χούντας της Πατρίδος μας και για τη συμπαράστασή σας στον δοκιμαζόμενο λαό μας. Αυτά τα επισημαίνουμε από εξαετίας, πριν φθάση η Χώρα μας στον σημερινό εξευτελισμό΄, όταν αυτά δεν ήσαν ορατά στους πολλους.
Καλή η συμπαράσταση στους αναξιοπαθούντες, αλλά γιατί πάντοτε να ενεργούμε εμβαλωματικά, σαν κατεχόμενοι στην Πατρίδα μας, ενώ έχουμε ακόμη το δικαίωμα ψήφου και μπορούμε εκλεγόμενοι να εκτοπίσουμε τόν άνομο εσμό των Προδοτών της Πίστεως και της Πατρίδος μας ; Τι άλλο πρέπει να γίνη ώστε να αντιληφθούμε ότι άν δεν αναδείξουμε πολιτικούς εμείς οι εκκλησιαζόμενοι, αυτοί δεν θα φυτρώσουν από τα λάχανα; Βεβαίως υπάρχει Παγκόσμια Κυβέρνηση, αλλά φροντίσαμε εμείς να δημιουργήσουμε Κυβέρνηση;
Οι άθρησκοι κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους, εμείς τι κάνουμε; Αν οι προσπάθειες μιάς χούφτας ανθρώπων έδωσε στις προηγούμενες εκλογές 12000 ψήφους,, με πρωτόγονες προσπάθειες τριών μόλις μηνών, τι θα επετυγχάναμε άν όλες οι ενορίες έδιναν ως υποψηφίους ανθρώπους ανιδιοτελείς και συσπειρωνόμεθα όλοι στον κοινό αγώνα;
Πολύ καλό το έργο του πολέμου της ηλεκτρονικής φυλακής, αλλά, δεν νομίζετε ότι είναι καλύτερο το να εκδιώξουμε αυτούς που υπηρετούν σαν Πράκτορες τό έργο της, αφού χωρίς αυτούς θα παύση να υπάρχη το πρόβλημα; Οι ταυτότητες δεν αποκτούν μόνες τους ισχύ αλλά λαμβάνουν ισχύ από τούς άθλιους και Πράκτορες κυβερνώντες. Δεν είναι, λοιπόν, πιο αποτελεσματικό το να πολεμάς αυτούς που εκδίδουν τις ταυτότητες;
Ως πότε θα θεωρούμε αμαρτία το να διώξουμε νόμιμα και αποτελεσματικά την Πολιτική Παράγκα της Βουλής, μέ το να διεκδικήσουν άνθρωποι πνευματικοί την Πολιτική Διακονία; ΄Η δεν είναι νόμιμο χριστιανικά να εκλέγεται ο πιστός ως Κυβερνήτης; Και αν δεν είναι πράγματι χριστιανική αυτή η διεκδίκηση, τότε γιατί παραπονούμεθα πως οι Πολιτικοι μας δεν είναι χριστιανοί;
Κάποτε τα Μοναστήρια φιλοξένησαν τα όπλα και το μπαρούτι του πολέμου κατά του Κατακτητή, κάτι που θα μπορούσαν πολλοί να ισχυρισθούν ότι ήταν πνευματικά παρακινδυνευμένο, και θεωρούμε αμαρτία να διδάξουμε στους χριστιανούς μας το βιβλίο “Ο ΗΓΕΜΩΝ” του Μεγάλου Φωτίου για να γίνουν αυτοί οι Κυβερνήτες , συνεχιστές των Παραδόσεων του Γένους μας;
Σας περιμένω να συστρατευθούμε. Αν θέλετε και σεις, να συνεννοηθούμε για κάποια συνάντηση.
Ο π. Μάρκος Μανώλης, ένας Άγιος σύγχρονος γέροντας, αψηφώντας την πρωτοφανή χιονοθύελλα που επικρατούσε, τίμησε με την παρουσία του το Πνευματικό Συμπόσιο στο Πολεμικό Μουσείο με θέμα: "Τα πολιτικά όρια της Εκκλησίας. Η Ελλάδα του Καποδίστρια και η Ελλάδα σήμερα" που διοργάνωσε ο Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Πευκακίων Αθηνών, με εισηγητή τον πρωτ. Βασίλειο Βολουδάκη, στις 17-2-2008.
Η παρουσία του αυτή μας δίνει το παράδειγμα αλλά και την δύναμη να αγωνιστούμε και να ομολογήσουμε πως επιθυμούμε η ζωή μας να καθοδηγείται από τον Χριστό !
Ακολουθεί ένα ολιγόλεπτο videoόπου ο σεβαστός γέροντας δίνει την ευλογία του και δηλώνει την διαρκή και συνεχή υποστήριξη του στον αγώνα που ξεκίνησε η πολιτική παράταξη ΚΟΙΝΩΝΙΑ με καθοδηγητή πνευματικό τον π. Βασίλειο Βολουδάκη .
Είναι χρέος όλων μας όσων επιθυμούμε η αλήθεια της ορθοδόξου Εκκλησίας να είναι κυρίαρχη στη καθημερινή μας ζωή , αλλά και στη διακυβέρνηση της πατρίδας,να στηρίξουμε για να οδηγηθεί η ΚΟΙΝΩΝΙΑ στη βουλή ! Είναι κυριολεκτικά στο χέρι μας , εμάς των ορθοδόξων Χριστιανών !
Η Παναγία μας, μετά τον Χριστό, είναι το λαμπρότερο παράδειγμα μίμησης για όλους τους ανθρώπους. Ο τρόπος ζωής της δεν μας αφήνει περιθώρια δικαιολογίας και υπεκφυγής ώστε να μπορούμε να επιλέγουμε σαν Χριστιανοί δικό μας τρόπο βιωτής, έξω από τις εντολές της Αγίας μας Εκκλησίας .
Σε όλη της τη ζωή καλλιέργησε την ΥΠΑΚΟΗ. Βρέφος τριών ετών, κάνοντας υπακοή στους γονείς της, εισήλθε στο Ναό του Σολωμόντος. Στην ηλικία 15 περίπου ετών και πάλι υπάκουσε στη φωνή του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, κατά τον Ευαγγελισμό, και με τη φράση "γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου", συγκατατέθηκε στο σχέδιο σωτηρίας του Θεού.
Υπακοή πρέπει να κάνει και κάθε ένας από εμάς στις θεραπευτικές οδηγίες και τις εντολές του Αγίου Ευαγγελίου. Στην Αγία Εκκλησία της ορθοδόξου πίστεως διδάσκαλος είναι μόνο ο Χριστός. Στο σώμα της Εκκλησίας να συμμετέχουμε ως μαθητές βιώνοντας μια διαρκή καθημερινή προσωπική σχέση με το Χριστό ώστε να σχετιστούμε μαζί Του και να γίνουμε ο καθένας μας δοχείο της Θείας Χάριτος.
Τα Εισόδια της Θεοτόκου Α΄ μισό 15ου αι.
Βυζαντινό και Χριστιανικό μουσείο
Η Παναγία μας αποτελεί το παγκόσμιο ανθρώπινο παράδειγμα ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ, ΑΝΔΡΕΙΑΣ, ΚΑΡΤΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ. Η πιο τιμημένη γυναίκα στον κόσμο, η καθαρότερη εκπρόσωπος του ανθρωπίνου γένους και ανώτερη των Αγγέλων, γεννά ταπεινά, δίχως τιμές και ανέσεις τον Θεάνθρωπο σε έναν σταύλο. Στη συνέχεια φεύγει στην Αίγυπτο και επιστρέφει σε πολύ φτωχικές συνθήκες στη Ναζαρέτ. Συμπάσχει με όλους τους εξευτελισμούς στο Πάθος του Υιού της, και δείχνει υποδειγματική καρτερία χωρίς να καταβάλλεται το ηθικό της φρόνημα, η πίστη της και η αγάπη της στο Θεό. Βλέποντας τον Υιό της να υπομένει και να προσεύχεται, υπομένει και η ίδια με περισσή ανδρεία όλο το σταυρικό μαρτύριο Του. Πονά αλλά δεν λυγίζει. Η θλίψη δεν την καταβάλλει. Αντιθέτως βρίσκει κουράγιο και δύναμη και συνεχίζει το έργο για το οποίο επιλέχτηκε από τον Θεό.
Η Παναγία μας δείχνει τον τρόπο που πρέπει και εμείς να στεκόμαστε απέναντι στις δυσκολίες και τις αντιξοότητες της καθημερινής μας ζωής. Με κουράγιο και ανδρεία ψυχή ! Να μην καταβαλλόμαστε , αλλά να συνεχίζουμε να προσευχόμαστε και να δοξολογούμε τον Ουράνιο Πατέρα μας, πιστεύοντας βαθιά μέσα μας πως ότι μας επιτρέπει ή μας παραχωρεί οφείλεται στην αγάπη Του και στην φιλευσπλαχνία Του. Όσο δύσκολο και ασήκωτο ή τραγικό και αν μας φαίνεται, να νοιώθουμε πως είναι παιδαγωγικός τρόπος για να μαλακώσει η σκληροκαρδία μας και να διώξουμε τον κακό μας εαυτό , πλησιάζοντας όλο και περισσότερο κοντά Του.
Δεν είναι τυχαίο και οι δύσκολες στιγμές που ζει η Πατρίδα μας σήμερα. Αποστασιοποιηθήκαμε από τον Θεό και έχουμε ανάγκη μετάνοιας και επιστροφής στην πρόνοια Του. Αντί να μας καταβάλλουν οι οικονομικές δυσκολίες και τα γεγονότα θα πρέπει ταπεινά να συνειδητοποιήσουμε πως επιλέξαμε την εκδίωξη του Χριστού από την ζωή μας και τη ζωή της Πατρίδας μας και με ανδρεία να το ομολογήσουμε. Όχι μόνο στα λόγια αλλά και έμπρακτα. Οι πολιτικοί που μέχρι σήμερα ψηφίζαμε αποδεδειγμένα επιθυμούν την αποχριστιανοποίηση της καθημερινής μας ζωής και της Ελλάδας. Πρόδωσαν τους αγώνες και ατίμασαν το αίμα που έχυσαν οι προγονοί μας και τώρα συζητούν και εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας (!) Επιβάλλεται να αλλάξουμε τακτική και νοοτροπία.ΥΠΑΡΧΟΥΝ ευτυχώς πολιτικοί για να μας κυβερνήσουν που να αγαπούν το Θεό και επιθυμούν να μας υπηρετήσουν παίρνοντας πρώτα ευλογία από την Εκκλησία μας και φυσικά στη συνέχεια την ψήφο μας. Ας τους στηρίξουμε και ας αποδείξουμε πως μας ενδιαφέρει πραγματικά να καθοδηγείται η ζωή μας από την Αλήθεια !
Η Παναγία να μας ενδυναμώνει ώστε να ομολογούμε και δοξάζουμε το Άγιο όνομα του Υιού της και να πρεσβεύει στον μονογενή για όλους μας !
Εισήγηση στο 3ο Ιερατικό Συνέδριο της Ί. Αρχιεπισκοπής Αθηνών, επί παρουσία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, στο Στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας» στις 9 Μαΐου 2006. Πρωτοδημοσιεύθηκε στην Εκκλησιαστική εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», από τις 26 Μαΐου έως τις 9 Ιουνίου 2006.
Μακαριώτατε,
Σεβασμιώτατε, Θεοφιλέστατοι,
Σεβαστοί Πατέρες,
Χριστός Ανέστη!
Με συναίσθηση ευθύνης για την τιμητική ανάθεση της εισηγήσεως στο παρόν Ιερατικό Συνέδριο θα προσπαθήσω να καταθέσω μόνο κάποιες άπλες σκέψεις-προβληματισμούς σχετικά με την πορεία πού ακολουθεί ο κόσμος μας, δεδομένου ότι ο χρόνος πού έχω στη διάθεση μου δεν επιτρέπει διεξοδική διαπραγμάτευση του θέματος.
Για την Παγκοσμιοποίηση έχουν γραφεί ήδη πολλά. Πάρα πολλά. Και γράφονται συνεχώς. Έχει γίνει της μόδας ή, για να εκφρασθούμε πιο σωστά, προπαγανδίζεται από πολλούς ως η τελειότερη έκφραση του ανθρώπινου πολιτισμού.
Παρά τις όποιες αντιρρήσεις, παρά τις όποιες αντιδράσεις και τους ενδοιασμούς, η προπαγάνδα υπέρ της Παγκοσμιοποίησης κάμπτει συνεχώς τις ψυχικές αντιστάσεις των ανθρώπων και διαμορφώνει νοοτροπίες και συνειδήσεις κατάλληλες για να την δεχθούν ως την φυσική -και γιατί και όχι επιθυμητή- εξέλιξη της ιστορίας του κόσμου.
H αξιολόγηση του ρεύματος που λέγεται Παγκοσμιοποίηση εξαρτάται από τα μάτια, πού διαθέτει ό καθένας, και επειδή «νους ορά και νους ακούει», όταν λέμε μάτια, εννοούμε τον νουν με τον όποιο ό κάθε άνθρωπος βλέπει, αντιλαμβάνεται, αισθάνεται και αποφασίζει.
Απόσπασμα από την εισήγηση του π. Βασιλείου Βολουδάκη στο πνευματικό συμπόσιο που έγινε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με θέμα : "Εκκλησία και Πολιτική στην Ελλάδα. Ενα θέμα ταμπού".
Πρέπει να ξυπνήσουμε πρώτοι εμείς, οι Ποιμένες του και να επανασυνδέσουμε την πολιτική με την πνευματική ζωή. Γιατί η Ελλάδα, μετά την Μάλτα, είναι η δεύτερη χώρα στην Ε.Ε., που χαρακτηρίζεται από την απόλυτη θρησκευτικότητά της, όπως παραδέχονται και οι σύγχρονες διεθνείς στατιστικές.
Πρέπει να πάψουμε εμείς, οι Ποιμένες του λαού του Θεού, να παίζουμε το παιχνίδι της πολιτικής εξουσίας που μας λέει, με ύφος εισαγγελέως, “η Εκκλησία δεν έχει λόγο στην πολιτική”(!), και εμείς να διπλωνώμαστε στα τέσσερα, γιατί έτσι, και ο λαός μένει απροστάτευτος και αυτοί αποθρασύνονται! «Τόσο δε, έχουν αποθρασυνθεί, ώστε δεν ντρέπονται να ομολογούν ευθέως ότι, επειδή η Εκκλησία επηρεάζει τον κόσμο, πρέπει να τηρή σιγή στα θέματα που χειρίζονται οι πολιτικοί! Τέτοια φοβία έχουν οι πολιτικοί! Τόσο πολύ σίγουροι είναι για τις απόψεις τους, ώστε πρέπει να φιμώσουν την Εκκλησία για να σταθούν στα πόδια τους! Από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς πόσο σκοτεινά είναι τα σχέδιά τους για να μην αντέχουν ούτε μια μικρή ακτίνα Φωτός!
Όσο όμως και να κόπτονται «οι εχθροί του Σταυρού», αυτό ακριβώς είναι το έργο της Εκκλησίας! Να επηρεάζη τους ανθρώπους χωρίς ιδιοτέλεια και με ευθυκρισία, στην εφαρμογή του θελήματος του Θεού και όχι του θελήματος των ανθρώπων. Και, αλλοίμονο, αν αφήση το δικαίωμα και την υποχρέωσή της αυτή να χαθούν επειδή κάνει χαλάστρα στα σχέδια των πολιτικών και των δημοσιογράφων εκείνων, που δεν έχουν αφήσει τίποτε όρθιο στον αιματοβαμμένο τόπο μας τα τελευταία 180 χρόνια, από τον μαρτυρικό Καποδίστρια! Βεβαίως και θα επηρεάζη η Εκκλησία! Και μάλιστα στις μέρες μας θα επηρεάζη σε ηγετικό και υπερθετικό βαθμό, για να ισοσταθμίση τον βούρκο του επηρεασμού που υφίσταται καθημερινά ο δίσμοιρος λαός μας, και ...σε όποιον αρέση!»
Πρέπει να καταλάβουν όλοι πως η Εκκλησία είναι ο κλήρος και ο λαός του «ευσεβούς ημών Έθνους» και αν δεν θέλουν την Εκκλησία να έχη λόγο στην πολιτική, ας αναζητήσουν και αλλοεθνείς και αλλοθρήσκους ψηφοφόρους να τους ψηφίζουν.
Όσοι Έλληνες πιστεύουμε εις Χριστόν, πιστεύουμε όπως μας καθοδηγεί η Εκκλησία μας, και θέλουμε οι πολιτικοί μας να μας εκφράζουν, να είναι «σαρξ εκ της σαρκός μας». Να έχουμε κοινή πνευματική ζωή με αυτούς. Να τους συναναστρεφόμεθα, να γνωρίζουμε την προσωπική τους ζωή και κατόπιν να τους εκλέγουμε. Οι αληθινά χριστιανοί πολιτικοί πρέπει να πάψουν να πηγαίνουν χαμένοι, χωμένοι στα αζήτητα των μεγαθηρίων Κομμάτων. Πρέπει να φύγουν από τα Κόμματα, που κομματιάζουν την αλήθεια, που το κάθε ένα είναι και από μια εκδοχή, μια άποψη. Ένας νεροκουβαλητής του Παγκοσμίου χάους.
Οι χριστιανοί πολιτικοί δεν δημιουργούν Κόμμα, αλλά Παράταξη. Δεν έχουν θέση σε Κόμματα, γιατί αυτά κομματιάζουν την Αλήθεια. Στην Παράταξη των πιστών, παρατάσσονται εκείνοι που θέλουν ολόκληρη την Αλήθεια, εκείνοι που είναι μαθητές της Εκκλησίας και όχι διδάσκαλοί Της, εκείνοι που είναι αποφασισμένοι να θυσιάσουν και τη ζωή τους ακόμη, για να μην μετακινηθούν στο ελάχιστο «τα αιώνια όρια, α έθεντο οι Πατέρες ημών». Είναι οι Μακαββαίοι Παίδες. Αυτό χρειάζεται σήμερα ο τόπος μας. Μόνο με μια Παράταξη πιστών ανθρώπων θα τεθή τελεία στα Κόμματα, κατά την προσφυά έκφραση μιας χριστιανής. Μόνο τότε, όταν αποσύρουν οι χριστιανοί πιστοί τις ψήφους τους, θα αποδειχθή περίτρανα ότι τα περίφημα Κόμματα εξουσίας έχουν μονοψήφια ποσοστά. Μόνο τότε θα τεθή τελεία στο κομμάτιασμα της πίστεώς μας.
Απόσπασμα απο την παρουσίαση του βιβλίου του αιδεσ. π. Βασίλειου Βολουδάκη "Η Ποιμαντική είναι Πολιτική" που παρουσιάστηκε την Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011 στο Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτών
Ας ψηφίσουμε Χριστιανούς και ας μην μας αφήσουν να κυβερνήσουμε.
Απόσπασμα από την παρουσίαση του βιβλίου του αιδεσ. π. Βασίλειου Βολουδάκη "Η Ποιμαντική είναι Πολιτική" που παρουσιάστηκε την Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011 στο Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτών.