Τό ἀνθρώπινο εἶδος ἐξελίσσεται, µεταλλάσσεται, ἤ ἁπλᾶ παρακµάζει;

Κάποια ἐρωτήµατα γιά τή ζωή καί τόν θάνατο,

ἐν ὄψει τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου τῆς ζωῆς.

Μέ τή θέα τοῦ Πάσχα πολύ κοντά, ἡ ἐποχή εἶναι ἡ πιό κατάλληλη γιά σκέψεις πάνω στή ζωή καί στόν θάνατο, ἀκόµη κι ἄν τόν ὑπόλοιπο καιρό αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ σκέψεις «θάβονται» στό ὑποσυνείδητό µας. Στόν προβληµατισµό µας αὐτόν βοηθοῦν καί τά πολλά ἐπιστηµονικά ἀνακοινωθέντα πού ἔχουν ἔρθει αὐτόν τόν καιρό στή δηµοσιότητα, κοµπάζοντας γιά τήν «πρόοδο» τῆς ἐπιστήµης. Ἔτσι, σκέψεις καί ἀναγνώσµατα δέν καταλήγουν πουθενά ἀλλοῦ, παρά σ’ ἕναν ἀτέλειωτο κατάλογο µέ ἐρωτηµατικά καί ἐκκρεµότητες στά ὁποῖα κανείς δέν µοιάζει διατεθειµένος νά µᾶς δώσει σαφεῖς καί πειστικές ἀπαντήσεις.

Κι ἄς κάνω ἀρχή ἀπό τή γέννηση τῆς ζωῆς. Νεώτερη ἰατρική ἀνακοί­νωση προειδοποιεῖ ὅτι τά ἔµβρυα πού συλλαµβάνονται µέ τεχνητή γονι-µο­ποίηση, ἀπό ἐδῶ καί στό ἑξῆς, θά ἔχουν τό DNA δύο µητέρων καί ἑνός πατέρα. Κι αὐτό –ὑποτίθεται– ὅτι προφυλάσσει ἀπό µελλοντικές ἀσθένειες τοῦ µιτοχονδριακοῦ DNA, τό ὁποῖο κληροδοτεῖται µόνο ἀπό τήν πλευρά τῆς µητέρας.

Δέν ἔφτανε, δηλαδή, πού ὁ –καλός ἤ κακός– µεταπτωτικός τρόπος γεννήσεως µεταφέρθηκε σ’ ἕνα ἐπιστηµονικό ἐργαστήριο καί µετατράπηκε ἀπό τή φυσική ἐρωτική πράξη σέ µία ἀλλόκοτη ἐργαστηριακή διαδικασία, ὅπου –σέ κάποιες περιπτώσεις– ἄλλος βάζει τά ὠάρια, ἄλλος τά σπερµατοζωάρια καί ἄλλος τή µήτρα. Τέλος πάντων, εἶχε κρατηθεῖ µέχρι τώρα ἡ γέννηση στόν ἕνα πατέρα καί µία µητέρα. Τώρα πάει κι αὐτό. Οἱ ἑπόµενες γενεές θά ἔχουν δυό µητέρες κι ἕναν πατέρα. Καί ρωτᾶµε:

Χρειάζεται νά εἶναι προφήτης κανείς γιά νά δεῖ τίς ἀλλοιώσεις πού προδιαγράφουν τό µέλλον τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους; Οἱ ἀνεξέλεγκτες κληρονοµικότητες πού θά ἐπιβαρύνουν τούς ἀνθρώπους πού θά ἔρχονται στόν κόσµο µ’ ἕναν ἀφύσικο τρόπο εἶναι ἁπλό πρᾶγµα; Εἶναι ἁπλό πρᾶγµα –ἀκόµη καί γιά ὅσους ἀπό ἐµᾶς ἔχουµε γεννηθεῖ µέ τόν φυσιολογικό τρόπο– ὁ ἔλεγχος τῆς σκιᾶς τῶν προγόνων µας πού ὑπάρχει µέσα µας εἴτε θέλουµε εἴτε δέν θέλουµε καί, πολλές φορές, βάζει σέ δοκιµασία τή θέλησή µας καί ἴσως καί αὐτές τίς ἐπιλογές µας, τραβῶντας µας πρός τίς ροπές τῶν προγόνων µας, ἰδίως ἄν ὁ χαρακτήρας µας εἶναι εὐεπηρέαστος;