Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Επιστολή του Προέδρου της ΚΟΙΝΩΝΙΑ προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο



Γιά το θέμα της παρουσίας του σεβ. Μητροπολίτου Βελεστίνου κ.Δαμασκηνού, σε μασωνική τελετή, ο κ .Ηλιάδης απέστειλε την ακόλουθη επιστολή προς τον μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ.Ιερώνυμο:

Μακαριώτατε,
Με βαθύτατο σεβασμό σας εκφράζω τη θλίψη μου για τα όσα έφερε εις φως η ιστοσελίδα «ierovima.gr», σχετικά με τη συμμετοχή του σεβ. Μητροπολίτου Βελεστίνου κ. Δαμασκηνού σε εκδήλωση Μασώνων – Μασωνική τελετή – κατά την οποία και φωτογραφήθηκε μαζί τους, ενώ εκείνοι ήσαν ενδεδυμένοι με όλα τα Μασωνικά τους σύμβολα!
Η Παράταξή μας έχει θέσει ως προϋπόθεση συμμετοχής στον Πνευματικό και Εθνικό της πολιτικό αγώνα την αποκήρυξη της Μασωνίας και πάσης μορφής αποκρυφισμού εκ μέρους των μελών της Παρατάξεως «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» και με την συμπεριφορά του σεβ. Μητροπολίτου Βελεστίνου βλέπουμε η ίδια η εκκλησιαστική μας Αρχή να προδίδει αυτόν τον υπέρ Πίστεως και Πατρίδος αγώνα μας και να σκανδαλίζει τον πιστό και έντιμο λαό μας.
Ήδη δεχόμεθα πάμπολλες διαμαρτυρίες και σας παρακαλούμε υϊικώς να μας δώσετε λόγον πειστικόν, ώστε να αναπαύσουμε τις συνειδήσεις μας και να πληροφορήσουμε τους ψηφοφόρους μας.
Με βαθύτατον σεβασμόν
Ο Πρόεδρος της Παρατάξεως «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
Μιχαήλ Ε. Ηλιάδης

Τό ἀνθρώπινο εἶδος ἐξελίσσεται, µεταλλάσσεται, ἤ ἁπλᾶ παρακµάζει;


Κάποια ἐρωτήµατα γιά τή ζωή καί τόν θάνατο,
ἐν ὄψει τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου τῆς ζωῆς.

Μέ τή θέα τοῦ Πάσχα πολύ κοντά, ἡ ἐποχή εἶναι ἡ πιό κατάλληλη γιά σκέψεις πάνω στή ζωή καί στόν θάνατο, ἀκόµη κι ἄν τόν ὑπόλοιπο καιρό αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ σκέψεις «θάβονται» στό ὑποσυνείδητό µας. Στόν προβληµατισµό µας αὐτόν βοηθοῦν καί τά πολλά ἐπιστηµονικά ἀνακοινωθέντα πού ἔχουν ἔρθει αὐτόν τόν καιρό στή δηµοσιότητα, κοµπάζοντας γιά τήν «πρόοδο» τῆς ἐπιστήµης. Ἔτσι, σκέψεις καί ἀναγνώσµατα δέν καταλήγουν πουθενά ἀλλοῦ, παρά σ’ ἕναν ἀτέλειωτο κατάλογο µέ ἐρωτηµατικά καί ἐκκρεµότητες στά ὁποῖα κανείς δέν µοιάζει διατεθειµένος νά µᾶς δώσει σαφεῖς καί πειστικές ἀπαντήσεις.
Κι ἄς κάνω ἀρχή ἀπό τή γέννηση τῆς ζωῆς. Νεώτερη ἰατρική ἀνακοί­νωση προειδοποιεῖ ὅτι τά ἔµβρυα πού συλλαµβάνονται µέ τεχνητή γονι-µο­ποίηση, ἀπό ἐδῶ καί στό ἑξῆς, θά ἔχουν τό DNA δύο µητέρων καί ἑνός πατέρα. Κι αὐτό –ὑποτίθεται– ὅτι προφυλάσσει ἀπό µελλοντικές ἀσθένειες τοῦ µιτοχονδριακοῦ DNA, τό ὁποῖο κληροδοτεῖται µόνο ἀπό τήν πλευρά τῆς µητέρας.
Δέν ἔφτανε, δηλαδή, πού ὁ –καλός ἤ κακός– µεταπτωτικός τρόπος γεννήσεως µεταφέρθηκε σ’ ἕνα ἐπιστηµονικό ἐργαστήριο καί µετατράπηκε ἀπό τή φυσική ἐρωτική πράξη σέ µία ἀλλόκοτη ἐργαστηριακή διαδικασία, ὅπου –σέ κάποιες περιπτώσεις– ἄλλος βάζει τά ὠάρια, ἄλλος τά σπερµατοζωάρια καί ἄλλος τή µήτρα. Τέλος πάντων, εἶχε κρατηθεῖ µέχρι τώρα ἡ γέννηση στόν ἕνα πατέρα καί µία µητέρα. Τώρα πάει κι αὐτό. Οἱ ἑπόµενες γενεές θά ἔχουν δυό µητέρες κι ἕναν πατέρα. Καί ρωτᾶµε:

Χρειάζεται νά εἶναι προφήτης κανείς γιά νά δεῖ τίς ἀλλοιώσεις πού προδιαγράφουν τό µέλλον τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους; Οἱ ἀνεξέλεγκτες κληρονοµικότητες πού θά ἐπιβαρύνουν τούς ἀνθρώπους πού θά ἔρχονται στόν κόσµο µ’ ἕναν ἀφύσικο τρόπο εἶναι ἁπλό πρᾶγµα; Εἶναι ἁπλό πρᾶγµα –ἀκόµη καί γιά ὅσους ἀπό ἐµᾶς ἔχουµε γεννηθεῖ µέ τόν φυσιολογικό τρόπο– ὁ ἔλεγχος τῆς σκιᾶς τῶν προγόνων µας πού ὑπάρχει µέσα µας εἴτε θέλουµε εἴτε δέν θέλουµε καί, πολλές φορές, βάζει σέ δοκιµασία τή θέλησή µας καί ἴσως καί αὐτές τίς ἐπιλογές µας, τραβῶντας µας πρός τίς ροπές τῶν προγόνων µας, ἰδίως ἄν ὁ χαρακτήρας µας εἶναι εὐεπηρέαστος;

Τῆς Προηγιασµένης τό πανίερο θάµβος




«Σοφία, Ὀρθοί! Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι.»

Tό φῶς τό ἱλαρό πού ἁπλώνει ἡ λαμπάδα τῆς Προηγιασμένης τό νοιώθεις ὅτι εἶναι ἡ φωτεινή ματιά τοῦ Θεοῦ, πού μεγαλύνει τόν Κόσμο. Εἶναι ἡ ἀπαστράπτουσα παρουσία Του ἀπό τότε, ἀπό τόν καιρό τῆς Δημιουργίας,  μέ κεῖνο τό κορυφαῖο πρόσταγμα: «Καί ἐγένετο φῶς» (Γεν. 1,3). Φωτεινή παρουσία πού δέν ἔπαψε νά εἰσέρχεται σέ ὅλα μας τά σκότη καί νά τά φωτίζει, δίχως νά ἐξετάζει ποιά. Ἀρκεῖ τίς θύρες τῆς ψυχῆς νά βρεῖ ἀνοικτές.
Στό μυρωμένο ἀνοιξιάτικο πρωϊνό ἀνεβαίνει τό εὐῶδες θυμίαμα κι ἀπό τό Πρόσωπό Του κατεβαίνει Φῶς Χριστοῦ καί καταυγάζει τήν Ἐκκλησιά, τούς πιστούς, τήν οἰκουμένη ὁλάκερη.
Αὐτό τό Φῶς πού αἰῶνες προσφέρεται, καί θά προσφέρεται ἕως τῆς συντελείας, γίνεται τό μέσον διά τοῦ ὁποίου καί οἱ Γραφές καί οἱ Λόγοι καί ἡ Ἀνάγνωση τοῦ Σύμπαντος Κόσμου κατανοεῖται, ἐμβιώνεται, ὁδηγεῖ εἰς ὁδούς σωτηρίας.
Αἰῶνες στέκει στήν Ὡραία Πύλη ὁ ἀρχαῖος ὁ παπᾶς, ἀκίνητος, εὐσχήμων, ἱεροπρεπής καί κατενυγμένος. Κρατᾶ τήν ἀκοίμητα ἀναμμένη λαμπάδα τῆς Προηγιασμένης καί τό θυμιατό, γιά νά ὁρίσει τήν Προσευχή τῶν πιστῶν, νά συμμαζέψει τούς καημούς τους, τίς μετάνοιες καί τίς ἱκεσίες τους καί νά τά τυλίξει σέ νοητά ὀθόνια γκρίζου θυμιάματος. Νά συμμαζέψει τήν Πίστη τους στή χρυσογάλανη φλόγα τοῦ κεριοῦ κι ὕστερα, ἤρεμα, ἁπλᾶ καί σέ ἦχο λιτό, ὑφασμένο στόν ἀργαλιό τῆς ταπείνωσης, ἀνοίγει τή θύρα τοῦ Θεοῦ μέ τό  «Κατευθυνθήτω».

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Το μίσος των καθολικών για τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά!


Ο Αγιος Γρηγόριος έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην εκκλησιαστική ιστορία της Ορθοδοξίας. Κι αυτό, γιατί κάποιος Βαρλαάμ, Καλαβρός στην καταγωγή προερχόμενος από τους καθολικούς και στην ιδέα φιλόσοφος, ήρθε από τη Δύση και προσπάθησε να επηρεάσει τις θεολογικές τάσεις της Ανατολής. Πολλούς κατατρόπωσε στις συζητήσεις, κι ήταν τόσο λογικοφανής, που κανείς δε τολμούσε να τον αντικρούσει, μάλλον δε, αποκτούσε συνεχώς οπαδούς. Στη δύσκολη αυτή στιγμή, που απειλούνταν με νόθευση τα δόγματα της Εκκλησίας, που γελοιοποιούνταν η νοερά προσευχή και οι πνευματικές καταστάσεις που είχαν σχέση μ’αυτήν, ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς προσέτρεξε και αναχαίτισε τον αιρετικό Καλαβρό. 
  Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου έμειναν γνωστά με την ονομασία «Ησυχαστικές έριδες», γιατί το επίμαχο ζήτημα ήταν άν πρέπει να μονώνεται κανείς και να πιέζει τον εαυτό του στην τέλεση της ευχής ή να κάθεται στις αίθουσες διδασκαλίας και να φιλοσοφεί. Πολλά από τα συγγράμματα του Αγίου είχαν αποδέκτες και τους μοναχούς της Σκήτης της Βέροιας.

 Όταν έχασε το παιχνίδι ο Βαρλαάμ έφυγε πίσω στην Ιταλία, αλλά άλλοι συνεχιστές του δημιούργησαν προβλήματα με πρώτο τον Ακίνδυνο. Και σε αυτές όμως τις προστριβές και συνοδικώς ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και οι θεολογικές και ορθές απόψεις του επικράτησαν. Ο δε Αγιος, καταξιώθηκε να γίνει αρχιερέας και μητροπολίτης της Θεσσαλονίκης. Αφού μετά από περιπέτειες και ομηρεία στην Μικρά Ασία από τους Τούρκους, επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, εκεί λίγα χρόνια μόλις μετά, το 1359 άφησε την τελευταία του πνοή.
Το τίμιο σώμα του, μετά από την εκταφή, υπήρξε άφθαρτο, δηλαδή δέν σάπισε, αλλά ευωδίαζε και θαυματουργούσε.Στούς λατίνους όμως, τους υποτελείς του Πάπα ήταν χονδρό αγκάθι η ενθύμιση του Αγίου και μάλιστα ολόσωμου. Γι αυτό πολλες φορές τον συκοφαντούσαν λέγοντας, πως για τα αμαρτήματά του έμεινε «άλυωτος», δέν δέχθηκε από απέχθεια η γή να τον διαλύσει «στα εξ ων συνετέθη»!
Τον 19ο αιώνα ο ναός του Αγίου καταστράφηκε από φωτιά και το τίμιο σκήνωμά του κάηκε αφήνοντας μόνον τα οστά ανέπαφα!
Τόσο γινάτι κράτησαν οι καθολικοί που όταν τυπώνονταν οι εκκλησιαστικές μας ακολουθίες στην Βενετία -κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας- ο Δόγης έδινε την άδειά του για την έκδοση, μόνον εφόσον δέν υπήρχε σχετική αναφορά στον Αγιο. Έτσι για αρκετά χρόνια που κυκλοφορούσαν τα έντυπα από την Βενετία, η γιορτή του είχε σχεδόν ξεχαστεί. 
Περί τα μέσα και τέλη του 20ου αιώνα, επανήλθε η μνήμη των ενδόξων αγώνων του και έλαβε την πρέπουσα θέση στον χώρο των Ορθόδοξων ναών. 

Γέρων Πορφύριος: «Δεν μου αρέσει να προφητεύω»


Σε μια εποχή που όλο και περισσότερος κόσμος νιώθει την ανάγκη, εξαιτίας της βαθύτατης κρίσης που πλήττει την ανθρωπότητα, να ασχοληθεί με εσχατολογικά γεγονότα όπως αυτά περιγράφονται στην Αποκάλυψη του Αγίου  Ιωάννου του Θεολόγου αλλά και όπως με τη Χάρη του Θεού αποκαλύφθηκαν στους Προφήτες, στους Πατέρες της Εκκλησίας αλλά και σε σύγχρονους αγίους γέροντες όπως ο Γέρων Παΐσιος, πρέπει να σταθούμε ιδιαίτερα στη στάση του Γέροντα Πορφυρίου και να αποκωδικοποιήσουμε γιατί ένας τόσο μεγάλος Άγιος της εποχής μας, ενώ γνώριζε με ακρίβεια και λεπτομερέστατα για όλα όσα ζούμε και που έρχονται, εν τούτοις απέφευγε να μιλάει για αυτά.
Πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαιτέρως γιατί ο γέροντας δεν μίλησε καθόλου για τα επερχόμενα, αλλά αποκάλυψε μόνο τα αναγκαίως απαραίτητα και σε συγκεκριμένους ανθρώπους.