Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Ο Καποδίστριας ενσαρκώνει το "δια του Σταυρού πολίτευμα"



ΠΩΣ ΝΑ ΛΕΜΕ «ΟΧΙ»

Ἀφοῦ ντρεπόμαστε νά εἴμαστε διαφορετικοί
ΠΩΣ ΝΑ ΛΕΜΕ «ΟΧΙ»
            Ἡ ἐπέτειος τῆς 28ης Ὀκτωβρίου μᾶς ὑπενθυμίζει ἀρχαῖα μεγαλεῑα. Μᾶς θυμίζει τούς προγόνους μας, οἱ ὁποῖοι στάθηκαν στό πλάϊ τοῦ κυβερνήτου τους, Ἰωάννη Μεταξᾶ, καί οἱ ὁποῖοι δέν τοῦ ἄφησαν ἄλλη ἐπιλογή παρά νά πεῖ τό ἱστορικό ΟΧΙ στά τελεσίγραφα καί στίς ἀπειλές τῶν πάνοπλων Ἰταλῶν καί Γερμανῶν.
Αὐτή εἶναι ἡ ἱστορική μνήμη, ἡ ὁποία σέ ὑγιεῖς ἀνθρώπους δρᾷ ἐνθαρρυντικά, ἐξασφαλίζει τήν ταυτότητά τους καί τούς ὑποκινεῖ στή μίμηση. Ἀντιθέτως δέ σέ ἀσθενεῖς ἀνθρώπους γίνεται αἰτία καί ἀντικείμενο ντροπῆς.
Καί ὑγιεῖς εἴμαστε ἄν καί ἐφ 'ὅσον δέν εἴμαστε ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλά ἔχουμε ἀποδεχθεῖ τό κάλεσμα τοῦ Κυρίου: Εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἄν τό ἴδιον ἐφίλει · ὅτι δέ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ' ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διά τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος. (Ἰωαν. Ιε 19). Ἐπί πλέον μᾶς διευκρινίζει, ὅτι δικοί Του εἶναι ὅσοι ποιοῦν τό θέλημά Του καί τηροῦν τίς ἐντολές Του: Καί περιβλεψάμενος κύκλῳ τούς περί αὐτόν καθημένους λέγει · ἴδε ἡ μήτηρ μου καί οἱ ἀδελφοί μου · ὅς γάρ ἄν ποιήσῃ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, οὗτος ἀδελφός μου καί ἀδελφή μου καί μήτηρ ἐστί. (Μάρκ. Γ 34-35)
Ἄρα διαφέρουμε ἀπό τόν κόσμο, καί ἡ διαφορετικότητα γίνεται ἀντιληπτή, ἐκτός ἄν τήν ἀρνούμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ὑπακούοντες καί ἀκολουθοῦντες τή μόδα τῆς κάθε ἐποχῆς.
Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί ἔγιναν ἀντιληπτοί ἀπό τόν τρόπο ζωῆς τους, καί μάλιστα ὄχι τόσο ἀπό τό τί ἔκαναν, ὅσο ἐξ αἰτίας αὐτῶν πού δέν δέχθηκαν νά κάνουν. Γιά τίς λατρευτικές συνάξεις τους, γιά τίς ἀγάπες, γιά τήν ταφή τῶν κεκοιμημένων τους ἔσκαψαν κατακόμβες, γιά νά διαφυλάξουν τήν ἱερότητα τοῦ χώρου καί τῆς λατρείας ἀπό τά περίεργα καί συχνά ἐχθρικά βλέμματα τῶν ἐθνικῶν καί εἰδωλολατρῶν.
Αὐτοί δέ οἱ εἰδωλολάτρες δέν ἐνοχλήθηκαν τόσο ἀπό αὐτές τίς ὑπόγειες συνάξεις, ὅσο ἀπό τή μή συμμετοχή τῶν Χριστιανῶν στά δημόσια δρώμενά τους καί κυρίως στή λατρεία καί στίς θυσίες πρός τιμή τῶν εἰδώλων. Νά, τί σημασία ἔχει τό ΟΧΙ ἀπό τότε! (Στ 18 Ματθ.) Ἐπειδή τό τί κάνουμε, τό κάνουμε ἐν τῷ κρυπτῷ, ἡ ἄρνησή μας ὡστόσο γίνεται ἐν τῷ φανερῷ. Τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀρνήσεως πολλάκις ὁδήγησε τούς πιστούς στό Μαρτύριο, καί δι 'αὐτοῦ στήν διάδοση τῆς ἀληθοῦς πίστεως (π.χ. τά Μαρτύρια τοῦ Ἁγ. Γεωργίου καί τῆς Ἁγ. Παρασκευῆς, πού ἔγιναν αἰτία μεταστροφῆς καί τῶν δημίων καί μελῶν τῶν αὐτοκρατορικῶν οἰκογενειῶν) .
Μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου οἱ ἀγῶνες γιά τή δημιουργία καταλλήλων συνθηκῶν γιά τή βίωση τῆς πνευματικῆς ζωῆς ἔφερε -τοὐλάχιστον στό Ἀνατολικό τμῆμα τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας- καρπούς. Ἡ ἐπικράτηση τοῦ «διά τοῦ Σταυροῦ» πολιτεύματος ἔβγαλε τούς Χριστιανούς ἀπό τίς Κατακόμβες καί τούς ἔδωσε τήν δυνατότητα νά ὀργανώσουν καί τή δημόσια ζωή σύμφωνα μέ τίς Ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ.
Ἀπό ἐκείνην τή στιγμή καλούμεθα συνεχῶς νά διαφυλάττουμε αὐτή τήν κατάκτηση. Συνεχῶς ἡ Ἐκκλησία μας δέεται ὑπέρ τῶν ἀγωνισαμένων ἐν τοῖς ἱεροῖς τοῦ Γένους ἡμῶν ἀγῶσιν. Συνεπῶς εἴμαστε ὑποχρεωμένοι ἀπέναντι στούς ἁγίους προγόνους. Ὅποιος προσπαθεῖ νά καταπολεμήση τά ἱερά κεκτημένα μας πρέπει νά συναντήση τό ΟΧΙ μας. Αὐτό ἐκ μέρους μας εἶναι ὁ ἐλάχιστος φόρος τιμῆς ἀπέναντι στούς ἀνά τούς αἰῶνες μάρτυρες τῆς Πίστεως, ἀλλά καί ἡ ἐλάχιστη ὁμολογία πίστεως.  
Ἐπειδή αὐτή ἡ ὄντως χριστιανική στάση μᾶς ἔχει μεταδοθεῖ ἀπό γενεά σέ γενεά δέν μποροῦμε νά τήν ἀποβάλλουμε ἐντελῶς. Σέ ἀνάμιξη ὅμως μέ τίς προσωπικές ἀτέλειες καί ἀδυναμίες μας διαστρέφεται. Ἡ διαφορετικότητα, ἐπειδή δέν εἴμαστε ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, μέ τήν ἀδυναμία νά ποῦμε ΟΧΙ στά τοῦ κόσμου τούτου, ἐκφράζεται ἀλλιῶς, γίνεται ἐπιδειξιομανία: ἐπιδεικνύουμε τήν ἐξουσία, τήν σωματική ὀμορφιά καί εὐρωστία - πολλάκις μέ τήν ἀλόγιστη καί ὑπερβολική χρήση καλλωπιστικῶν καί ἀναβολικῶν- τίς γνώσεις, τήν ἔξαλλη ἐνδυμασία, μόνο καί μόνο νά φαινόμαστε ἐνῶ δέν εἴμαστε διαφορετικοί. Ξέρουμε ἀλήθεια ἕναν Ἅγιο ἤ μία Ἁγία τῆς Ἐκκλησίας μας, πού φερόταν ἔτσι ἤ ἀπεικονίζεται ἔτσι? ΤΟ ἀντίθετο! Σήμερα πού χαράζω αὐτές τίς λίγες γραμμές ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τόν Ὅσιον Κυριακόν τόν Ἀναχωρητήν, ὁ ὁποῖος, ὄχι μόνο δέν ἤθελε νά ἐπιδεικνύεται - σύμφωνα μέ τούς συναξαριστές εἶχε ἔκτακτα χαρίσματα πνευματικά καί σωματικά- ἀλλά κατέλιπε τήν πατρίδα του, τήν Κόρινθο, καί περιόδευε μέχρι τό βαθύ γήρας του. Ἡ τελευταία μετακίνησή του ἔγινε ὅταν ἦταν στήν ἡλικία τῶν ἐτῶν 99, ὅλο καί βαθύτερα στήν ἔρημο σέ ὅλο καί σέ πιό ἀπομονωμένα μέρη, ἀρνούμενος ἐμπράκτως τά μάταια τοῦ κόσμου.
Δέν θά φθάσουμε ἐκεῖ, ἀλλά τοὐλάχιστον νά προσβλέπουμε ἐκεῖ γιά νά μή φθάσουμε στό ἄλλο ἄκρο, στό νά μή μποροῦμε νά ποῦμε τό παραμικρό ΟΧΙ καί νά ἐκφράζουμε τήν διαφορετικότητά μας μέ ... ἐξαλλότητες!
π. Γεώργιος Χάας
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 158
Ὀκτώριος 2015

Απομυθοποίηση των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι

Ἱστορικὸ ψέμα ἡ Εἰρήνη λόγῳ ρίψεως τῶν ἀτομικῶν βομβῶν
Ἀπομυθοποίηση τῶν ἀτομικῶν βομβῶν
στὴ Χιροσίμα καὶ στὸ Ναγκασάκι
Η νίκη τῶν συμμάχων στὸν Β Παγκόσμιο Πόλεμο ἀποτελεῖ μιὰ ἀπὸ τὶς λαμπρὲς σελίδες τῶν δυτικῶν δημοκρατιῶν τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς, ὅπως καὶ τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης. Ἀντιμετώπισαν μὲ μεγάλες θυσίες ἐπιτυχῶς τὸ ἀπεχθὲς καὶ ἀπάνθρωπο πρόσωπο τοῦ φασισμοῦ στὴν Εὐρώπη καὶ τοῦ μιλιταρισμοῦ στὴν Ἄπω Ἀνατολή. Μὲ τὴν συνθηκολόγηση τῆς Γερμανίας στὶς 8 Μαΐου καὶ τῆς Ἰαπωνίας στὶς 2 Σεπτεμβρίου τοῦ 1945 ὁλοκληρώθηκαν φέτος 70 χρόνια ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ πολέμου στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἄπω Ἀνατολή. Ἡ συνθηκολόγηση τῆς Γερμανίας ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀπόλυτης κατάρρευσής της, τῆς κατάληψής της ἀπὸ τοὺς συμμάχους. Ἀντίθετα, ἡ Ἰαπωνία, στὶς ἀρχὲς Αὐγούστου τοῦ 1945 εἶχε ὑπὸ τὴν κατοχὴ της μεγάλες ἐκτάσεις ἀκόμα στὴν Ἀσία. Γι 'αὐτὸ ἔχει ἐπικρατήσει ἡ ἄποψη, ὅτι ὁ πόλεμος στὴν Ἄπω Ἀνατολὴ κρίθηκε τελικὰ ἀπὸ τὴν ρήψη τῶν δύο ἀτομικῶν βομβῶν στὴ Χιροσίμα (6 Αὐγούστου) καὶ στὸ Ναγκασάκι (9 Αὐγούστου) μὲ περίπου 200.000 θύματα καὶ ἀκόμα περισσότερους τραυματίες. Αὐτὲς οἱ βόμβες μὲ τὴν καταστρεπτική τους δύναμη, πιστεύεται, ὅτι ἔκαμψαν τελικὰ τὴν Ἰαπωνία καὶ ἔφεραν τὴν εἰρήνη. Ὁ Αὐτοκράτορας τῆς Ἰαπωνίας Χιροχίτο μετὰ τὴν ρήψη τῶν δύο βομβῶν στὶς 15 Αὐγούστου ἀνέγνωσε σὲ ὁμιλία του πρὸς τὸν λαὸ τὸ αὐτοκρατορικὸ διάταγμα γιὰ τὴ συνθηκολόγηση, ἡ ὁποία ὑπογράφηκε ἐπίσημα στὸ Ἀμερικανικὸ θωρηκτὸ USS Missouri στὸν ὅρμο τοῦ Τόκιο στὶς 2 Σεπτεμβρίου.  
Ἰδιαίτερα ἐνδιαφέρον προκάλεσαν κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια οἱ ἔρευνες κυρίως τεσσάρων ἱστορικῶν, δύο Ἰαπώνων, τοῦ Τσούγιοσι Hasegawa (Πανεπιστήμιο τοῦ Τόκιο) καὶ τοῦ Akira Kimura (Πανεπιστήμιο ΤΟΥ Kagoshima), καὶ δύο Ἀμερικανῶν, τοῦ Martin Sherwin (George Mason University, Βιρτζίνια) καὶ τοῦ Peter Kuznick (American University, Washington). Καὶ οἱ τέσσερεις μὲ πλῆθος στοιχείων καταλήγουν στὸ συμπέρασμα, ὅτι οἱ δύο ἀτομικὲς βόμβες οὔτε ἀπαραίτητες ἦταν οὔτε ἀνάγκασαν τὴν Ἰαπωνία τελικὰ στὴ συνθηκολόγηση. Ὁ Αὐτοκράτορας στὴν ἐξαγγελία του στὸ λαὸ ​​στὶς 15 Αὐγούστου ἀνέφερε μὲν τὶς δύο ἀτομικὲς βόμβες, ἀλλὰ στὴν δεύτερη ὁμιλία του στὸ πολεμικὸ συμβούλιο χρησιμοποίησε τὴν πραγματικὴ αἰτία γιὰ τὴ συνθηκολόγηση: ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση ποὺ εἶχε σύμφωνο οὐδετερότητας μὲ τὴν Ἰαπωνία εἶχε παραβιάσει τὸ σύμφωνο αὐτὸ καὶ στὶς 8 Αὐγούστου κήρυξε τὸν πόλεμο στὴν Ἰαπωνία καὶ εἰσέβαλε μὲ 1.000.000 στρατιῶτες στὴν Μαντζουρία.
Ἄλλωστε οἱ περισσότεροι ἀνώτατοι στρατηγοὶ καὶ ναύαρχοι τῶν ΗΠΑ μετὰ τὸν πόλεμο δήλωσαν εἴτε ὅτι οἱ ἀτομικὲς βόμβες ἦταν στρατιωτικὰ μὴ ἀπαραίτητες, εἴτε ὅτι ἦταν ἠθικὰ ἀπορριπτέες. Πιὸ ἔντονα ἀπὸ ὅλους το ἐξέφρασε ὁ ἀρχηγὸς τοῦ Ἐπιτελείου τοῦ τότε προέδρου τῶν ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν, ὁ ναύαρχος Ουίλιαμ Leahy. Στὰ ἀπομνημονεύματά του μιλάει ρητὰ γιὰ «ἠθικὰ στάνταρτ, τὰ ὁποῖα γίνονταν σεβαστὰ ἀκόμα καὶ ἀπὸ βαρβάρους στὶς πιὸ σκοτεινὲς ἐποχές». Ἔτσι κατηγορεῖ τὸν Τρούμαν, ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ διεξάγει κανεὶς πόλεμο. Τόνισε, ὅτι ὁ Τρούμαν τὸν διαβεβαίωσε, ὅτι οἱ βόμβες θὰ χρησιμοποιοῦντο μόνο ἐναντίον στρατιωτικῶν στόχων, ἀλλὰ ἀντὶ γι 'αὐτὸ μὲ τὶς βόμβες αὐτὲς σκοτώθηκαν ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερες γυναῖκες καὶ παιδιά, ἀκριβῶς ἔτσι ὅπως τὸ ἤθελαν ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Γιατί τότε λήφθηκε ἡ ἀπόφαση γιὰ τὴν ρήψη τῶν δύο ἀτομικῶν βομβῶν?

ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ: Η ΟΔΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΒΙΩΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ!

Ὑπόθεση «Βαλλιανᾶτος κατὰ Ἑλλάδος»!
 ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ:
Η ΟΔΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΒΙΩΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ!
 Στὶς ἀρχὲς τοῦ περασμένου Ἰουνίου δόθηκε στὴ δημοσιότητα τὸ σχέδιο νόμου τοῦ Ὑπουργείου Δικαιοσύνης Διαφάνειας καὶ Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων γιὰ τὸ νέο «Σύμφωνο Συμβίωσης».
«Σύμφωνο Συμβίωσης» εἶναι ἡ συμφωνία ποὺ καταρτίζεται ἐνώπιον συμβολαιογράφου μεταξὺ δύο ἐνηλίκων, μέχρι σήμερα ἑτερόφυλων, προσώπων, γιὰ τὴν ἐπισημοποίηση καὶ τὴν ὀργάνωση τῆς συμβίωσής τους. Τὰ συμβαλλόμενα πρόσωπα ἀποκτοῦν δικαιώματα καὶ ὑποχρεώσεις ποὺ προσομοιάζουν μὲ αὐτὲς τῶν συζύγων.
Τὸ «Σύμφωνο Συμβίωσης» ρυθμίζεται σήμερα ἀπὸ τὸ νόμο 3719/2008 (ΦΕΚ 241 / Α / 26.11.2008), ὁ ὁποῖος φέρει τὸν τίτλο «Μεταρρυθμίσεις γιὰ τὴν οἰκογένεια, τὸ παιδὶ τὴν κοινωνία καὶ ἄλλες διατάξεις». Δὲν μπορεῖ νὰ μὴν παρατηρήσει κανείς, ὅτι ὁ τίτλος τοῦ νόμου μόνον ἔμμεση σχέση ἔχει μὲ τὸ περιεχόμενό του. Δὲν φαίνεται δηλαδὴ ἀπὸ τὸν τίτλο, ὅτι ὁ ἐν λόγῳ νόμος θεσμοθετεῖ γιὰ πρώτη φορὰ τὸ «Σύμφωνο Συμβίωσης». Φαίνεται ὅμως, εἰδικὰ ἀπὸ τὴ φράση «μεταρρυθμίσεις γιὰ τὴν οἰκογένεια» σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ κείμενο τοῦ νόμου, τὸ ἑξῆς σημαντικό: Ὅτι ὁ νομοθέτης τοῦ 2008 θεωρεῖ τοὺς ἑτερόφυλους συντρόφους ποὺ συνάπτουν «Σύμφωνο Συμβίωσης» ὡς οἰκογένεια. Πιθανὸν ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν κρίση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου (στὸ ἑξῆς ΕΔΔΑ), σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία οἱ οἰκογενειακοὶ δεσμοὶ δὲ δημιουργοῦνται μόνο μέσα στὸ γάμο, ἀλλὰ καὶ μέσα ἀπὸ ἄλλες σχέσεις, ἀναγνωρισμένες ἀπὸ τὸ νόμο ἢ καὶ ὄχι.
Πάντως, ὁ νόμος 3719/2008 ἀφορᾶ μόνο ἑτερόφυλα ζευγάρια, τὰ ὁποῖα δὲν ἐξομοιώνει μὲ συζύγους. Ρυθμίζει κατὰ κύριο λόγο τὶς περιουσιακές τους σχέσεις καὶ τὶς σχέσεις τους μὲ τυχὸν τέκνα τους. Ἐπίσης, σὲ περίπτωση θανάτου τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοὺς συμβαλλομένους συντρόφους, ἀπονέμει στὸν ἐπιζῶντα κληρονομικὸ δικαίωμα, περιορισμένο ὅμως σὲ σχέση μὲ τὸ δικαίωμα τοῦ συζύγου.
Ὁ νομοθέτης τοῦ 2015 προχωρεῖ περισσότερο. Κατὰ πρῶτον, ἐπεκτείνει τὸ σύμφωνο συμβίωσης καὶ στὰ ὁμόφυλα ζευγάρια (!).  Δεύτερον, ὄχι μόνο ἀναγνωρίζει τὴ δημιουργία οἰκογενειακῶν σχέσεων μεταξὺ αὐτῶν ποὺ τὸ συνάπτουν, ἀλλὰ τοὺς ἐξομοιώνει στὴν οὐσία μὲ συζύγους. Σὲ ἀνακοίνωσή του τὸ Ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης ὀνομάζει τὶς δύο αὐτὲς ἀλλαγὲς «ἀναβάθμιση τοῦ συμφώνου συμβίωσης».
Σὲ ὅ, τι ἀφορᾶ μάλιστα στὰ ὁμόφυλα ζευγάρια ὑπογραμμίζει, ὅτι μὲ τὸ νέο νομοσχέδιο γιὰ τὸ σύμφωνο συμβίωσης ἀναγνωρίζονται θεσμικὰ σχέσεις «οἱ ὁποῖες βρίσκονταν ὡς τώρα σὲ μία γκρίζα ζώνη θεσμικῆς ἄρνησης, σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς ἰσότητας, τῆς ἐλεύθερης ἀνάπτυξης τῆς προσωπικότητας καὶ τοῦ σεβασμοῦ τῆς προσωπικότητας ».
Πράγματι, ἐνῶ ὁ γάμος εἶναι θεσμὸς τόσο παλαιός, ὅσο καὶ οἱ ἀνθρώπινες κοινωνίες, ποτὲ δὲν ἀναγνωρίζονταν θεσμικὰ οἱ σχέσεις μεταξὺ ὁμοφύλων ζευγαριῶν. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὅμως ἀπὸ ὅ, τι φαίνεται δὲν προβλημάτισε καθόλου τὸ σύγχρονο νομοθέτη.

Κατὰ τὴν Ἑλληνικὴ ἀρχαιότητα, ὁ γάμος ἦταν ἡ κοινωνία ἀνδρὸς καὶ γυναικός, ἡ ὁποία ἐξυπηρετοῦσε τὸ δημόσιο συμφέρον, γι 'αὐτὸ καὶ ρυθμιζόταν ἀπὸ τὸ δίκαιο τῆς πόλεως. Τὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο θεμελιωνόταν στὴν ἔννοια τοῦ «οἴκου», ποὺ μποροῦμε νὰ ὁρίσουμε ὡς ἕνα ἀδιάσπαστο σύνολο προσώπων, περιουσιακῶν ἀγαθῶν καὶ στοιχείων θρησκευτικῆς λατρείας. Δὲ νοοῦνταν κατὰ τὴν Ἑλληνικὴ ἀρχαιότητα οἶκος, δηλαδὴ οἰκογένεια, χωρὶς δεσμοὺς ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὴν κοινὴ θρησκευτικὴ λατρεία. Στὰ πρόσωπα ποὺ ἀποτελοῦσαν τὸν οἶκο περιλαμβάνονταν ὁ ἀρχηγός του, ἡ νόμιμη σύζυγος καὶ οἱ γνήσιοι κατιόντες.  
Ἐπικρατεῖ στὶς μέρες μας ἡ ἄποψη, ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία ἦταν ἀποδεκτὴ (καὶ ἴσως θεσμοθετημένη) στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα.