Ὅλα ὑπακούουν στὸ Θεό (Του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου)

«Κύριε, …μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου» (Ματθ. 8,8)

ΘΑ τολμήσω, ἀγαπητοί μου,

νὰ πῶ λίγες λέξεις μὲ ἀφορμὴ τὸ εὐαγγέ­λιο. Διηγεῖ­ται ἕνα θαῦμα, ἕνα ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα θαύματα τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ.

Ἦταν ἕνας ἑκατόνταρχος, ἀξιωματικὸς τῆς ῾Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας (ὁ βαθμός του ἀν­τι­στοιχεῖ μὲ τὸ σημερινὸ βαθμὸ τοῦ λοχαγοῦ). Ὁ ἑκατόνταρχος εἶχε ἕνα δοῦλο ἄρ­­ρωστο. Ὁ δοῦλος τότε δὲν ἐθεωρεῖτο ἄν­θρωπος μὲ δικαιώματα· ἐθεωρεῖτο ζῷο καὶ κά­τω τοῦ ζῴ­ου. Ἐθεωρεῖτο ἕνα ρές (res), ἕνα πρᾶ­γμα, ποὺ ὁ ἀ­φέντης του τὸ κάνει ὅ,τι θέλει· μποροῦσε καὶ νὰ τὸν σκοτώσῃ ἀκόμη, τέτοια σκληρότης ἐπι­κρατοῦσε. Ἐν τούτοις ὁ ἑκατόν­ταρχος αὐτός, μο­λονότι εἰ­δω­λολάτρης, ἦτο σπλαχνι­κός, εἶχε ἀγάπη. Ὅ­ταν ὁ ὑπηρέ­της του ἀῤῥώστη­σε, ἐν­διαφέρθηκε γι’ αὐτόν. Θὰ κάλεσε ἀ­σφα­­λῶς γιατρούς, θὰ τοῦ ἔδωσε φάρμακα. Ἀλλὰ ὁ ἀ­σθενὴς ἔμενε ἀθεράπευτος.

Τότε κατέφυγε στὸ μοναδικὸ ἰατρὸ ψυχῶν καὶ σωμάτων, τὸν Κύριον ἡμῶν ᾿Ιησοῦν Χριστόν, καὶ ζήτησε τὴ θεραπεία τοῦ δούλου. Ὁ Χριστὸς τοῦ λέει· «Θὰ ἔρθω ἐγὼ στὸ σπίτι σου νὰ τὸν θεραπεύσω». Ὁ ἑκατόνταρχος ὅ­μως ἀπαντᾷ· «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξι­ος νὰ εἰσ­έλ­θῃς στὸ σπίτι μου· πὲς μόνο ἕνα λόγο, ἀπὸ μακριά, καὶ φτάνει». Ὁ Χριστὸς θαύμασε τὴν πί­στι του, ἔδωσε ἀπὸ μακριὰ διαταγή, κι ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ὁ δοῦλος θεραπεύθηκε.

Αὐτὸ εἶνε τὸ εὐαγγέλιο. Ἀπὸ ὅλα ὅσα διδάσκει ἕνα μόνο θέλω νὰ πῶ στὴν ἀγάπη σας....

Ὅλα τὰ κυβερνᾷ ἡ ἄπειρος δύναμις ποὺ λέγεται Θεός. «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡ­μῶν;…» (Ψαλμ. 76,14). Σὲ μιὰ ὡραία εὐχὴ τῶν Θεοφανείων ὁ Σωφρόνιος πατριάρχης ᾿Ιεροσο­λύμων ἀναφωνεῖ· «Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυ­μαστὰ τὰ ἔργα σου καὶ οὐδείς λόγος ἐξαρκέ­σει πρὸς ὕμνον τῶν θαυμασίων σου… Σὲ ὑ­μνεῖ ἥ­λιος, σὲ δοξάζει σελήνη, σοὶ ἐντυγχά­νει τὰ ἄ­στρα, σοὶ ὑπακούει τὸ φῶς, σὲ φρίτ­τουσιν ἄ­βυσσοι…». Ὑπακούουν τὰ ἄστρα, τὰ δέντρα, τὰ φυτά, τὰ ζῷα…· ὅλα ὑπακούουν στὸ Θεό. Καὶ χάρι στὴν ὑπακοὴ ζοῦν καὶ συντηροῦνται. Τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ὑπακοῆς εἶνε ἡ ἁρμονία. Ὅλα στὴ θέσι τους, ὅλα ὑπακούουν· αὐτὸ τὸ νόημα ἔχει ὁ λόγος τοῦ ἑκατοντάρχου, ὅτι Ἐ­γὼ διατάζω τοὺς στρατιῶτες, ἐσὺ διατάζεις τὶς φυσικὲς δυνάμεις, τὴ ζωὴ καὶ τὸ θάνατο· στὰ χέρια σου εἶνε τὰ πάντα, «μόνον εἰπὲ λό­γῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου» (Ματθ. 8,8).

...

Ἐὰν γιὰ τὰ ὑλικὰ ὄντα ὁ Θεὸς ἔθεσε φυσικοὺς νόμους, γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἔθεσε καὶ κάποιους ἄλλους νόμους. Οἱ νόμοι αὐτοὶ δὲν εἶνε πλέον φυσικοί· εἶνε νόμοι ἠθικοί. Ἂν ὁ φυ­σικὸς νόμος ἔχῃ ἀξία, πολὺ μεγαλυτέρα ἀ­ξία ἔχει ὁ ἠθικὸς νόμος, ἡ φωνὴ τῆς συνειδή­σεως, ποὺ ἐφύτευσε ὁ Δημιουργὸς μέσα στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμη καὶ τῶν ἀγρίων. Ἕνας φιλόσοφος εἶπε· «Δύο πρά­γματα μὲ κάνουν νὰ πιστεύω στὸ Θεό· τὸ ἕ­να εἶ­νε ὁ οὐρανὸς μὲ τ’ ἀστέρια του καὶ τὸ ἄλ­λο ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως». Ποιός τὴν φύτευσε μέσα μας; Ὁ ἴδιος ἐκεῖνος ποὺ ἔστησε καὶ τὰ ἄστρα στὸν οὐρανό. Καὶ πρέπει νὰ ὑπακούουμε σ’ αὐτὴν ὅπως ὅλα τὰ ὄντα ὑπακού­ουν στοὺς φυσικοὺς νόμους. Ἂν ὑπακούουμε, θὰ ὑπάρχῃ ἁρμονία καὶ στὴ ζωή μας. Ἄλ­λωστε οἱ ἠθικοὶ νόμοι εἶνε αἰώνιοι. Τὰ ἄστρα καὶ ὁ ἥλιος κάποτε θὰ σβήσουν (αὐτὸ λέει καὶ ἡ ἐπιστήμη), ἀλλ᾿ ὁ θεῖος νόμος θὰ μείνῃ αἰωνίως ἀκατάλυτος. Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· «Ὁ οὐ­ρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35).

Ἀλλ’ ἐνῷ τὰ σύμπαντα ὑπακούουν, ὁ ἄν­θρωπος γίνεται ὁ μόνος ἀντάρτης καὶ λέει στὸ Θεό· Δὲν ὑπακούω! Ὅταν ὅμως λείψῃ ἡ ὑπακοὴ στὸ Θεό, τότε ἔρχεται ἡ συμφορά. Δι­ό­τι ἡ ὑπακοὴ εἶνε ἀναγκαία παντοῦ. Ὄχι στὸν τομέα τῆς θρησκείας μόνο· σὲ κάθε τομέα, ἅ­μα ἀφαιρέσῃς τὴν ὑπακοή, δὲν μένει τίποτε. Στὸ ἀντρόγυνο, στὴν οἰκογένεια, στὸ σχολεῖο, στὸ στρατό, παντοῦ ζητεῖται ὑπακοή....

Ἡ ὑπακοὴ βέβαια στοὺς ἄλλους τομεῖς εἶ­νε, ἀγαπητοί μου, σχετική, ὄχι ἀπόλυτος. Θὰ ὑ­πα­κούῃ ἡ γυναίκα στὸν ἄντρα, τὰ παιδιὰ στὸν πα­­τέρα, οἱ μαθηταὶ στὸ δάσκαλο, οἱ στρατιῶ­ται στὸν ἀξιωματικό, οἱ πολῖται στοὺς ἄρχον­τας· διαφορετικά, πέφτουμε στὴν ἀναρχία. Θὰ ὑπακούουμε σ’ αὐτούς, ἀλλ᾿ ὑπὸ ἕνα ὅ­ρον· νὰ μὴν πᾶνε κι αὐτοὶ κόντρα μὲ τὸν ἠθι­κὸ νό­μο. Ἐὰν διατάξουν κάτι ἀντίθετο μὲ τὸ Εὐαγγέ­λιο, τότε δὲν θὰ ὑπακούσουμε. Διότι «πειθαρ­χεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5,29). Τὸ ἴδιο λέει καὶ ὁ Σοφοκλῆς στὴν «Ἀντιγόνη».

Σήμερα οἱ ἄνθρωποι δυστυχῶς δὲν ὑπακούουν στὸ Θεό. Ποῦ ὑπακούουν; Λέει ἕνας σοφός· Ὅποιος δὲν ὑπακούει στὸ Θεό, θὰ ὑπακούσῃ στὸν διάβολο. Καὶ σήμερα ὑπακού­ουν στὰ ὄργανα τοῦ διαβόλου, σὲ παγκόσμιο κλίμακα.

Ὅταν δοῦμε ὅτι μᾶς ζητοῦν πράγματα ἀντίθετα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο —ὅποιοι κι ἂν εἶνε αὐτοί—, τότε ἐμεῖς δὲν θὰ ὑ­πακούσουμε πλέον· θ’ ἀντιταχθοῦμε μέχρι ἐσχάτων, γιὰ νὰ κρατήσουμε τὴν ᾿Ορθοδοξία μας, ποὺ εἶνε τὸ φῶς καὶ ἡ ζωή. Τὸ ἔθνος μας δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ χωρὶς τὴν ᾿Ορθοδοξία.

Ὅν, παῖδες Ἑλ­λήνων, ὑ­μνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάν­τας τοὺς αἰ­ῶνας· ἀμήν.