Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Ο άγιος Μωϋσής ο Αιθίοπας είναι δημιούργημα της αληθινής μετάνοιας. Παραστρατημένος από μικρός και ύστερα αρχηγός συμμορίας ληστών για αρκετά χρόνια, ήλθε σε συναίσθηση, μετενόησε για τα εγκλήματά του και τελικώς βρήκε τον δρόμο της αγιότητος.
Ήταν αγορασμένος δούλος κάποιου πλούσιου κτηματία. Είχε χαρακτήρα σκληρό και δύστροπο και καθημερινά δημιουργούσε πολλά προβλήματα, ώσπου το αφεντικό του αγανάκτησε και τον πέταξε στον δρόμο. Ο Μωϋσής βρήκε καταφύγιο σε μια ληστοσυμμορία και με την τεράστια σωματική του δύναμη δεν άργησε να επιβληθή και να γίνη ο αρχηγός της. Κάποτε, κηνυγημένος από τα όργανα της εξουσίας, για τα πολλά του εγκλήματα, πήγε να κρυφτή βαθειά στην έρημο όπου ζούσαν οι πιο ονομαστοί ασκητές. Η συναναστροφή του με τους αγίους τον έκανε σιγά - σιγά να ημερεύση. Τον επεσκίασε η Χάρη του Θεού, γιατί η μετάνοια είναι ώρα Χάριτος, μαλάκωσε η καρδιά του, μετενόησε πραγματικά και ζήτησε την λύτρωση. Η αλλαγή του ήταν ριζική και σε σύντομο χρονικό διάστημα έφτασε στα μέτρα των μεγάλων Πατέρων της ερήμου. Μετά το βάπτισμα αξιώθηκε να λάβη και την Χάρη της Ιερωσύνης. Σε ηλικία 75 ετών έφυγε από την πρόσκαιρη αυτή ζωή με τρόπο βίαιο και μαρτυρικό. Ειδωλολάτρες ληστές εισέβαλαν στο σπήλαιο που ασκήτευε και τον σκότωσαν με μαχαίρια. Και στο σημείο αυτό επαληθεύθηκε, για άλλη μια φορά, ο λόγος του Χριστού προς τον Απόστολο Πέτρο: “πάντες γαρ οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρα απολούνται” (Ματθ. κστ, 52).
Οι δύο μεγάλες αρετές που τον κοσμούσαν ήταν η αληθινή μετάνοια και η βαθειά ταπείνωση. Μέχρι την τελευταία του αναπνοή “έκλαιε πικρώς” για τις αμαρτίες του και θεωρούσε τον εαυτό του κατώτερο όχι μόνον από τους ανθρώπους, αλλά και από αυτήν την άλογη κτίση. “Η συναίσθησις της αμαρτίας ημών είναι μέγα δώρον του Ουρανού, μεγαλύτερον και της οράσεως των αγγέλων... Η μετάνοια είναι ανεκτίμητον δώρον προς την ανθρωπότητα... Δια της μετανοίας συντελείται η θέωσις ημών. Τούτο είναι γεγονός ασυλλήπτου μεγαλείου” (Αρχιμ. Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, σελ. 40 και 46). Ο Μωϋσής αξιοποίησε κατά τον καλύτερο τρόπο το ανεκτίμητο αυτό δώρο και έφθασε στην θέωση, στην όραση του Θεού.
Αρκετά περιστατικά από τον βίο και την πολιτεία του φανερώνουν την ριζική αλλαγή του τρόπου της ζωής του. Άλλωστε αυτό σημαίνει μετάνοια. Αλλαγή τρόπου σκέψης και τρόπου ζωής. Αξίζει να αναφέρουμε ένα από αυτά: “Κάποτε, τέσσερεις ληστές, παλιοί σύντροφοί του, μπήκαν στην καλύβα του για να την ληστέψουν, χωρίς να φαντάζονται ποιόν μπορούσαν να βρουν μέσα. Όταν τον είδαν σάστισαν. Εκείνος, με μεγάλη ευκολία, τους έπιασε, τους έδεσε και τους ωδήγησε στην συνάθροιση των Γερόντων και τους ερώτησε να του πούν τί πρέπει να κάνη με τους ληστές, λέγοντας συγχρόνως: ‘’Σε μένα δεν αρμόζει πια να τιμωρήσω άνθρωπον’’” (Γεροντικόν, Εκδ. Ρηγοπούλου, σελ. 111).
Η μετάνοια δεν είναι μια στατική κατάσταση, ένα γεγονός της στιγμής, αλλά είναι μια δυναμική πορεία ζωής. Είναι ο αιματηρός αγώνας για την μεταμόρφωση των παθών και την έλευση του Αγίου Πνεύματος αισθητά μέσα σε όλη την ύπαρξη.
Η μεγαλύτερη ασθένεια του ανθρώπου μετά την πτώση του στην αμαρτία είναι η υπερηφάνεια, η οποία είναι η ρίζα όλων των κακών και η αιτία όλων των συγκρούσεων και των πολέμων. “Η υπερηφανία είναι η ζοφώδης εκείνη άβυσσος εν τη οποία εβυθίσθη ο άνθρωπος δια της πτώσεως... Η υπερηφανία είναι η αρχή του κακού, η ρίζα πάσης τραγωδίας, ο σπορεύς του μίσους, ο αφανιστής της ειρήνης... Η υπερηφανία είναι εκείνο το σκότος το εξώτερον, εν τω οποίω διαμένων ο άνθρωπος αποχωρίζεται από του Θεού της αγάπης” (Αρχιμ. Σωφρονίου, ένθ’ ανωτ. σελ. 46). Η βίωση της ειλικρινούς μετάνοιας ελκύει την άκτιστη Χάρη του Θεού, η οποία μεταμορφώνει την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο άνθρωπος αποβάλλει την υπερηφάνεια και αποκτά την υψοποιό ταπείνωση, η οποία συνδέεται στενά με την αυτομεμψία ή πρωτολογία. Δηλαδή, ασχολείται κανείς μόνον με τα δικά του σφάλαματα και τις δικές του αμαρτίες. Μέμφεται και κατηγορεί τον εαυτό του, λέγει τον πρώτο λόγο εναντίον του εαυτού του και έτσι δεν του κακοφαίνεται όταν τον κατηγορούν και τον προσβάλλουν οι άλλοι.
Ο όσιος Μωϋσής συνήθιζε να λέγη: “Όταν απασχολής τον νού σου με τις δικές σου αμαρτίες, δεν θα σού μένη καιρός να παρακολουθής τα σφάλματα των άλλων”. Χαρακτηριστικό της βαθειάς του ταπείνωσης είναι και το ακόλουθο περιστατικό. “Την ημέρα που τον χειροτονούσε Πρεσβύτερο ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και μάλιστα την ώρα που του φορούσε τα ιερά άμφια του είπε φιλικά ότι έγινε λευκός σαν περιστέρι. Ο Μωϋσής ερώτησε ταπεινά τον Πατριάρχη αν κρίνη από το εξωτερικό ή το εσωτερικό, επειδή και τα άμφια ήσαν λευκά. Ο Πατριάρχης θέλοντας να τον δοκιμάση αν έχει πραγματική ταπείνωση, είπε κρυφά στους κληρικούς να τον διώξουν από το σκευοφυλάκιο. Έτσι, όταν παρουσιάστηκε εκεί μετά την θεία Λειτουργία, τον έδιωξαν αποκαλώντας τον αράπη. Ο Μωϋσής έφυγε αμέσως χωρίς καμμιά αντιλογία. Ένας από αυτούς, που τον ακολούθησε κρυφά για να δη αν του κακοφάνηκε, τον άκουσε να μονολογή μεμφόμενος τον εαυτό του: ‘’Καλά σού κάνανε, σποδόδερμε μελανέ’’. Αφού δεν είσαι άνθρωπος, τί γυρεύεις με τους ανθρώπους;” (Γεροντικόν, σελ. 252 -253).
Η Ορθόδοξη Εκκλησία με τον τρόπο ζωής που προσφέρει μεταμορφώνει και μετασκευάζει τα τσακάλια και τους λύκους σε πρόβατα και αρνία άκακα. Μεταβάλλει τους υπερηφάνους σε ταπεινούς, τους πόρνους και μοιχούς σε σώφρονες, τους φονιάδες, τους τρομοκράτες και τους ληστές σε Οσίους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου