Ἡ Κασσιανή (του Κωστή Παλαμά)

Κύριε, γυναίκα ἁμαρτωλή, πολλά,

πολλά, θολά, βαριά τά κρίματά μου.

Μά, ὤ Κύριε, πῶς ἡ θεότης Σου

μιλᾶ μέσ΄ στήν καρδιά μου!

Κύριε, προτοῦ Σέ κρύψει ἡ ἐντάφια γῆ

ἀπό τή δροσαυγή λουλούδια πῆρα

κι ἄπ΄ τῆς λατρείας τήν τρίσβαθη πηγή

Σού φέρνω μοσχοβολημένα μύρα.

Οἶστρος μέ σέρνει ἀκολασίας...

Νυχτιά,σκοτάδι ἀφέγγαρο, ἄναστρο μέ ζώνει,

τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας φωτιά

μέ καίει, μέ λιώνει.

Ἐσύ πού ἀπό τά πέλαα τά νερά

τά ὑψώνεις νέφη, πάρε τά, Ἔρωτά μου,

κυλᾶνε, εἶναι ποτάμια φλογερά

τά δάκρυά μου.

Γύρε σ΄ ἐμέ. 

Ἡ ψυχή πῶς πονεῖ ! 

Δέξου μέ Ἐσύ πού δέχτηκες καί γείραν

ἄφραστα ὡς ἐδῶ κάτου οἱ οὐρανοί.

καί σάρκα ἐπῆραν.

Στ΄ ἄχραντά Σου τά πόδια, βασιλιά μου

Ἐσύ θά πέσω καί θά στά φιλήσω,

καί μέ τῆς κεφαλῆς μου τά μαλλιά

θά στά σφουγγίσω.

Τ΄ ἄκουσεν ἡ Εὕα μέσ΄ στό ἀποσπερνό

τῆς παράδεισος φῶς ν΄ ἀντιχτυπᾶνε,

κι ἀλαφιασμένη κρύφτηκε...

Πονῶ, σῶσε, ἔλεος κᾶνε.

Ψυχοσῶστα, οἱ ἁμαρτίες μου λαός,

Τά ἀξεδιάλυτα ποιός θά ξεδιαλύσει ;

Ἀμέτρητό Σου τό ἔλεος , ὁ Θεός !

Ἄβυσσος ἡ κρίση .

(Κωστής Παλαμάς)