Παρουσιάζεται το νέο βιβλίο της κ. Νινέττας Βολουδάκη «Η ΞΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΡΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ», που εξέδωσε τον Ιούλιο ο Εκδοτικός Οίκος «ΛΙΒΑΝΗ».

Το Βυζαντινό αλλά και τόσο σημερινό αυτό μυθιστόρημα είναι το πρώτο μιάς Τριλογίας  που έχει γενικό τίτλο «Βασιλίς Ειρήνη η εξ Αλαμανών». Οι άλλοι δύο τόμοι θα επακολουθήσουν.

Η συγγραφέας έχει βαθειά γνώση της Βυζαντινής Ιστορίας από τις Πηγές και γι’ αυτό στο βιβλίο της έχει εγκατεσπαρμένες πάμπολλες πληροφορίες από την ζωή, την ψυχή, αλλά και την ψυχολογία του Γένους μας, ιδιαίτερα πολύτιμες για την τραγική εποχή μας.

Στο κείμενο που ακολουθεί, αφηγείται η συγγραφέας, το πως οδηγήθηκε στη συγγραφή αυτού του βιβλίου της:

«Οι κύκλοι της ζωής των λαών δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι κύκλοι της ζωής των ανθρώπων. Πόσες φορές, ακούγοντας τη διήγηση κάποιων γεγονότων από τη ζωή του παππού και της γιαγιάς μας –ή ακόμα κι ενό προ-πάππου και μιάς προ-γιαγιάς- δεν αναγνωρίζουμε το χαρακτήρα μας και τις δικές μας αντιδράσεις, παρά η διαφορά στη νοοτροπία και τις κοινωνικές συνθήκες. Πόσες φορές δεν είπαμε: «για φαντάσου, κι εγώ το ίδιο θα έκανα αν ήμουν στη θέση τους» ή «κι εγώ το ίδιο θα σκεφτόμουν».

Κι είναι, αυτός ο σύνδεσμος με τους ανθρώπους που έζησαν πριν από εμάς, η μόνη βοήθεια που έχουμε στο ταξίδι της γνώσης του εαυτού μας. Το αύριο, μας κρύβεται πίσω από την ομίχλη του χρόνου. Το σήμερα μας μπερδεύει, γιατί είναι τόσα πολλά που θέλουμε –ή δε θέλουμε- ώστε η νηφαλιότητα χάνεται και τα συναισθήματα, οι επιθυμίες, οι αρνήσεις, θολώνουν την αλήθεια. Το χθες όμως, απλώνεται ήρεμα και τελεσίδικα μπροστά στα μάτια μας, κι είναι στο χέρι μας να το ψάξουμε, να το αναλύσουμε, να το βασανίσουμε, να το φιλοσοφήσουμε, ώστε να βρούμε τις ρίζες του εαυτού μας, που ξεκίνησαν κάπου πολύ πριν υπάρξουμε εμείς.

Ακολουθώντας τη μαγεία του ταξιδιού πίσω στο χρόνο, έφτασα στο σταυροδρόμι του δωδέκατου αιώνα. Εκεί που, σε ένα παράλληλο σύμπαν, θα μπορούσε κανείς να προλάβει να σώσει τη συνέχεια του λαού μας, τη σχέση μας με τη Δύση, τη σχέση μας με την Ανατολή, τη σχέση μας με τον εαυτό μας. Θέλησα να σταθώ σ’ αυτό το σταυροδρόμι χωρίς τις αποσκευές του μελλοντικού χρόνου, που συνήθως οι ιστοριογράφοι κουβαλάμε μαζί μας και μας βαραίνουν και μας διαφοροποιούν τον ορίζοντα από αυτόν που είχαν μπροστά τους οι άνθρωποι τότε. Θέλησα να δω τα χρώματα του κόσμου τους σκιασμένα από την ομίχλη του χρόνου που τους έκρυβε τα χρώματα που βλέπουμε εμείς σήμερα. Θέλησα να τους δω γι’ αυτό που ήταν. Χωρίς να τους κρίνω. Χωρίς να τους κάνω μάθημα. Χωρίς να τους αλλάξω. Γιατί είναι αδύνατο να τους αλλάξω, ακόμα κι αν το ήθελα, πολύ περισσότερο που δε το θέλω. Γιατί, αν δούμε εκείνους διαφορετικούς από ότι ήταν, θα χάσουμε το πόσο πολύ τους μοιάζουμε».

agioritikovima.gr