Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

Θά εἶναι μεγάλο κρῖμα, ἄν πάει χαμένη καί ἡ φετεινή ἐπέτειος τῆς 25ης Μαρτίου 1821, μέ ἕναν ἑορτασμό ρουτίνας ἤ μᾶλλον μέ μιά σειρά ἀπό ἀνιαρές ἐκδηλώσεις πού μᾶς ὁδηγοῦν σιγά-σιγά στήν κατάργηση τῆς ἑορτῆς.

Εἶναι πολύ νωπές οἱ ἀπόπειρες πού ἔγιναν ἀπό πολιτικά πρό­σω­πα γιά νά δοκιμασθῆ ὁ βαθμός πνευματικῆς ἀναισθησίας τοῦ λα­οῦ μας, ἄν, δηλαδή, ἔχει ἀκόμη ἤ δέν ἔχει δυνάμεις ἀντιστάσεως στήν παραχάραξη τῆς Ἱστορίας του. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ δοκιμές γίνονται γιά νά παραποιοῦνται συστηματικά τά Γεγονότα, ἡ Ἱστο­ρι­κή Πραγματικότητα, καί τότε, ἄν ἀκυρωθοῦν τά Γεγονότα, εἶναι προφανές ὅτι ἡ κατάργηση τοῦ ἑορτασμοῦ τους θά εἶναι αὐτο­νό­ητη!

Ἡ κατάργηση τῶν ὑπαρξιακῶν ἐπετείων τοῦ Γένους μας εἶναι καί τό τελικό ζητούμενο καί ὁ ἐπιδιωκόμενος σκοπός τῶν ξένων ἀλλά καί τῶν ντόπιων ξενόδουλων ὑποτακτικῶν τους, στήν προ­­κει­μέ­νη δέ περίπτωση, ὡς πρός τήν ἐπέτειο τῆς Παλιγγενεσίας μας, προ­στί­θε­ται καί ἕνας ἐπιπλέον λόγος, ἡ ...ἐνόχληση τῶν γειτόνων μας Ὀ­θω­μα­νῶν, οἱ ὁποῖοι, σημειωτέον, ἑορτάζουν μέ προκλητικό, μάλιστα, τρόπο τήν ἐπέτειο τῆς Ἁλώσεως τῆς Πόλης, ὀργανώνοντας –ἐκτός ἀπό στρατιωτικές παρελάσεις– καί ἀναπαραστάσεις τῶν τελευταίων στιγμῶν τῆς Βασιλεύουσας!

Δυστυχῶς, οἱ ἀπόπειρες ἀποδομήσεως τῆς Ἱστορίας μας ὁλοένα καί περισσότερο πετυχαίνουν τόν δόλιο σκοπό τους, παρά τίς πε­νι­χρές ἀντι­δρά­σεις μας, τίς ὁποῖες θεωροῦμε, μάλιστα, σθεναρή ἀντί­στα­ση, ἀφοῦ ἔχουμε πρό πολλοῦ χάσει τό κριτήριο καί τό μέτρο τῆς Ἀντιστάσεως πού ἀπαιτεῖται γιά νά κρατηθοῦν κραταιά καί ζωντανά στή ζωή τοῦ λαοῦ μας τά Γεγονότα τῶν Προγόνων μας, πού εἶναι Γεγονότα Ζωῆς, ὄχι πρόσκαιρης, ἀλλά αἰωνίου.

Αὐτά τά γράφω γιατί τό Γένος μας δέν ἑορτάζει ἐθνικοθρησκευ-τικές ἑορτές, ὅπως συνηθίσαμε νά λέμε. Ἡ σύζευξη τῶν ἀγώνων τοῦ Ἔθνους μέ Ἐκ­κλη­σιαστικές ἑορτές ἀποκαλύπτει τόν Ἐκκλησιαστικό χαρακτῆ­ρα πού εἶχε ὁλόκληρη ἡ ζωή τῶν Ἑλλήνων, γι' αὐτό καί ἡ πολεμική κατά τῶν Ἐθνικῶν ἐπετείων εἶναι κατ' οὐσίαν Ἐκκλησιαστική πολεμική.

Πολλά πρέπει νά καταθέσω καί πολύ περισσότερα νά ἑρμηνεύσω γιά νά κατανοηθῆ τό μήνυμα τοῦ ἄρθρου μου αὐτοῦ, ὡστόσο θά προ­­­σπα­­­θή­σω ἔστω καί μέ λιγώτερα –λόγῳ τῆς περιορισμένης χω­ρη­­­τι­­κότητος ἑνός περιοδικοῦ– ἐλπίζοντας στήν ἀγαθή διάθεση τῶν ἀναγνωστῶν μας γιά τόν πολλαπλασιασμό τους.

Ἡ 25η Μαρτίου δέν εἶναι μιά αὐτοτελής ἑορτή, μιά ἐπέτειος μέ τήν ὁποία πανηγυρίζουμε τόν ἡρωϊσμό τοῦ λαοῦ μας, πού ἀπο­τί­ναξε τόν Τουρκικό ζυγό καί ἐπανεῦρε, τήν ἐλευθερία του. Εἶναι, βε­βαίως, καί αὐτό, ἀλλά ὄχι μόνο αὐτό. Ἡ 25η Μαρτίου εἶναι κυ­ρίως ἡ ὑπόμνηση ὅτι ὁ λαός μας ἐπέτυχε τό ἐλάχιστον ἔναντι τοῦ μείζονος πού σχεδίαζαν, οἱ Ποιμένες του, οἱ ὁποῖοι μέ «νοῦν Χρι­στοῦ» προσπαθοῦσαν νά ἀνασυγκροτήσουν τήν Ἑλληνορωμαϊκή (Βυ­ζα­ντι­νή) Αὐτο­κρα­­­το­ρία μας, ὥστε ἡ ἀπελευθέρωσή μας, νά μή πε­ρι­ο­ρι­σθῆ στήν σω­μα­­τική καί στήν ἀστική μας ἀπελευθέρωση, ἀλλά νά συνδυασθῆ μέ τό πάλαι ποτέ φυσικό πολιτικό μας περιβάλλον, τό ὁποῖο γιά 1000 καί πλέον χρόνια μᾶς ἐξασφάλιζε τίς ἰδανικές προ­ϋ­­ποθέσεις γιά νά ζήσουμε τήν πνευματική μας ζωή.

Αὐτήν τήν θεώρηση τῆς ἱστορικῆς μας ἐπετείου τήν ἀγνοεῖ ἡ πλει­ο­ψη­φία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, διότι ἡ ἀλήθεια γιά τήν ἀπο­τυχία τοῦ ἀρχικοῦ στόχου τοῦ Γένους μας συσκοτίσθηκε, ἀφοῦ ὑπερ­κα­λύ­φθηκε ἀπό τούς ἡρωϊκούς ἀγῶνες τῶν προγόνων μας καί τήν θερμή τους Ὀρθόδοξη Πίστη, σέ συνδυασμό μέ τήν ἀπελευθέρωση τοῦ Ἑλ­λα­δι­κοῦ χώρου, ὁ ὁποῖος ὅμως, σημειωτέον, εἶναι μόνο τό ἕνα δέ­κα­το τέταρτο τῆς χαμένης Αὐτοκρατορίας μας!

Θέλω εὐθύς ἐξ ἀρχῆς νά διευκρινήσω ὅτι ἡ ἀναψηλάφιση αὐτῆς τῆς ἱστορικῆς θεωρήσεως δέν γίνεται ἐκ μέρους μου, ὡς ἀπόπειρα δημιουργίας στόν λαό μας διαθέσεων ἐπεκτατισμοῦ, ἀλλά γιατί πρέ­πει νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι οἱ ἀγῶνες μας, γιά νά εἶναι ἀληθινοί, ὀφείλουν νά ὑπηρετοῦν εἰς βάθος τίς ψυχοσωματικές ἀνάγκες τοῦ λα­­οῦ καί ὄχι νά ἀποσκοποῦν μόνο σέ μιά ἐπιφανειακή τακτοποίηση τῶν βιοτικῶν καί ἀστικῶν ἀναγκῶν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἐνεργεῖ ἡ σύγ­­χρο­­νη διεθνής πολιτική, ἡ ὁποία, βεβαίως, ἀφοῦ δέν δίνει λύ­ση στά βαθύτερα ὑπαρξιακά προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου, τελικά στε­ρεῖ τούς πολῖτες ἀκόμη καί στοιχειωδῶν προϋποθέσεων γιά τήν ἀξι­ο­πρε­πῆ διαβίωσή τους.

Ἦταν φυσικό, λοιπόν –καί αὐτό ἀπέδειξε ἡ μέχρι σήμερα ἱστο­ρική πραγματικότητα– νά προκληθοῦν βαθειές ψυχικές ἀλλοι­ώσεις στόν Ὀρθόδοξο Ρωμέϊκο λαό μας, λόγῳ τῆς μερικῆς καί ὄχι ὁλικῆς ἀπελευθερώσεως ὅλων τῶν περιοχῶν τῆς Ὀρθοδόξου Αὐτο­κρα­το­ρι­κῆς Ἐπικρατείας μας, ἀφοῦ ἡ ἀπελευθέρωση μόνο τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου –καί αὐτοῦ τμηματικά– οὐσιαστικά ἐλευθέρωσε ἀνθρώπους ψυ­­χι­­κά τσακισμένους, μέ πεσμένο τό ἠθικό τους καί χαμένη τήν Ρω­­­μέ­­ϊ­­κη πνευματική λεβεντιά, πού ἀναγνώριζε ἀπό ἀρχαιοτάτων χρό­­­νων τήν ἀξία στό Ἀληθινό καί ὄχι στό κοσμικά καί κυριαρχικά ἐπι­­­βε­­βλη­μένο.

Ἡ ἀπελευθέρωση ἑνός –στήν πλειοψηφία του– ἐπτοημένου λαοῦ, γιά τούς Δυτικούς λαούς τῆς ἐπιδείξεως καί τοῦ νεοπλουτισμοῦ, γιά τούς γεννήτορες τῆς ἀθεΐας, ἦταν ἡ καλύτερη εὐκαιρία γιά μιά ἐκ νέ­ου ὑποδούλωση τῶν ἐλευθερωμένων Ἑλλήνων, μιά ὑποδούλωση ὕ­­που­­λη, ὑποδούλωση πνευματική, μέ προοπτική νά ἀλλοτριωθῆ στα­δι­­ακά ὁ Ὀρθόδοξος λαός καί νά γίνη «υἱός γεένης διπλότερος» τῶν Δυ­τικῶν, πρᾶγμα τό ὁποῖο, ἀλλοίμονο, ὁλοκληρώνεται στίς μέ­ρες μας!

Γιά νά μή φανοῦν αὐθαίρετοι οἱ συλλογισμοί, καί τά συμπε­ρά­σμα­τά μου θά παραθέσω εὐθύς τήν ἄγνωστη ἱστορική πραγματικότητα, ἡ ὁποία ἀρχίζει μέ τόν Εὐγένιο Βούλγαρη καί τήν Μ. Αἰκατερίνη τῆς Ρωσίας καί φθάνει μέχρι τήν δολοφονία τοῦ Καποδίστρια. Μιά πραγματικότητα τεκμηριωμένη στό ἄγνωστο γιά πολλούς (ἄγνω­στο καί στήν εἰδική ἐρευνήτρια τοῦ ἔργου τοῦ Καποδίστρια Ἑλένη Κούκου) βιβλίο τοῦ Ἱερολοχίτου καί λοχαγοῦ τῆς Βασιλικῆς φά­λαγ­γος Παναγιώτου Καλεβρᾶ, τό ὁποῖο ἐκδόθηκε στήν Ἀθήνα τό 1873 καί ἀφιερώθηκε στόν Πρωθυπουργό τῆς Ἑλλάδος Κ. Ε. Δε­λη­γιώρ­γη.

Ὁ Καλεβρᾶς ἔζησε πολύ κοντά στόν Καποδίστρια, ὑπῆρξε ἀρ­χη­γός τῆς Μυστικῆς Ἀστυνομίας τῆς Ρωσίας καί ἐξιστορεῖ ὅπως ἀ­φη­γεῖται ὁ ἴδιος, τό τί ἔπραξε ὁ Καποδίστριας «ὡς ὑπουργός καί μυ­­στι­κός σύμβουλος ἐπί τῶν ἐξωτερικῶν ὑποθέσεων τῶν δύο ἀει­μνήστων Αὐτοκρατόρων τῆς Ρωσίας Ἀλεξάνδρου τοῦ Α΄ καί Νικο­λάου τοῦ Α΄ καί ὡς Κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος, ἵνα ἐλευθερώση τό Ἔθνος του ἀπό τούς ἐξωτερικούς καί ἐσωτερικούς ἐχθρούς του».

Στό προλογικό σημείωμά του ὁ Καλεβρᾶς ἐξηγεῖ στόν Πρω­θυ­πουργό Δεληγιώργη ὅτι τοῦ ἀφιερώνει τόν βίο τοῦ Καποδίστρια «ἵνα καταμάθητε τόν πολιτικόν βίον του καί γενῆτε μιμητής τοῦ ἀνδρός τούτου, ὅπερ δέν ἀμφιβάλλω ὅτι θά ἀκολουθήσετε κατά γράμμα».

Ἡ ἐξιστόρηση τοῦ Καλεβρᾶ ἔχει ἀνυπολόγιστη ἀξία, γιατί μέσα ἀπό αὐτήν φαίνεται ἡ λυσσαλέα μάχη τῶν Προτεσταντοπλήκτων Ἑλ­λήνων, ὅπως ὁ Κοραῆς, ἐναντίων τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, πού ἐ­πι­χειροῦσαν τήν ἀνασύσταση τῆς Ρωμαϊκῆς Ὀρθοδόξου Αὐτοκρα­το­ρί­ας μας, ὄχι γιά νά κατακτήσουν τόν κόσμο ὡς πλανητάρχες, ἀλλά γιά νά ἐπαναφέρουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς, πού εἶχε πα­­ρα­χα­ρα­χθεῖ ἀπό τήν ἐπικράτηση τῶν Φράγκων τοῦ Καρλομάγνου στόν Ἐπισκοπικό θρόνο τῆς Ρώμης μέ τά γνωστά ἐπακόλουθα τοῦ Σχίσματος, τῆς Φραγκικῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως καί τῶν δογματικῶν παρα­χα­ράξεων, πού ἔγιναν ἡ αἰτία νά ἐκτοπισθῆ ἀργότερα ὁ Θεός ἐντελῶς ἀπό τή Δημόσια ζωή, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀνερμάτιστη καί παράλογη ζωή πού ἐπικρατεῖ σήμερα σάν πρόοδος, πολιτισμός καί «πολιτικά ὀρθόν»!

Τά ἱστορικά στοιχεῖα τοῦ Καλεβρᾶ εἶναι ἀτράνταχτα, ἀφοῦ προ­έ­ρ­χον­ται ἀπό χειρόγραφα τῆς Βιβλιοθήκης τοῦ διαμένοντος στήν Μόσχα –καί ἐξ Ἰωαννίνων καταγομένου– βαθύπλουτου ἐθνικοῦ εὐ­ερ­γέτου Ζώη Ζωσιμᾶ, ἕτοιμα πρός ἐκτύπωση, ἡ ὁποία, ὅμως, δέν ἔγι­νε, λόγῳ τῆς εἰσβολῆς τῶν Γάλλων στή Μόσχα καί τῆς ξαφνικῆς ἀνα­χωρήσεως τοῦ Ζωσιμᾶ λόγῳ τῆς εἰσβολῆς αὐτῆς.

Ἡ Βιβλιοθήκη καί τά χειρόγραφα καθώς καί ἡ κινητή καί ἀκίνητη περιουσία, παραχωρήθηκαν ἀπό τόν Ζωσιμᾶ στόν Καλεβρᾶ.

Ἕνα ἀπό αὐτά τά χειρόγραφα μέ τήν ὑπογραφή τοῦ Εὐγενίου Βουλγάρεως ἀναφέρει ὅτι: «Ὁ Βολταὶρ καὶ ὁ Εὐγένιος ὁ Βούλγαρης συμ­μαθηταὶ ὄντες, ὅταν ἐτελείωσαν τὰς σπουδάς των, ἦλθον εἰς ὁμιλίαν, περὶ τοῦ, ποία φιλοσοφικὴ αἵρεσις ὠφέλησε τὴν κοινωνίαν· καὶ φιλονικείας γενομένης ἀπεδείχθη καὶ παρεδέχθη, «ἡ τοῦ Πυθαγόρα ἐκτὸς τῆς μετεμψυχώσεως», ποῖον πολίτευμα ἁρμόζει εἰς τὴν κοινωνίαν καὶ ποία θρησκεία. Ταῦτα πάντα μὲ λεπτομέρειαν καὶ ἐκτεταμένως ἐῤῥέθησαν· τὸ ῥηθὲν χειρόγραφον τὸ ἀνέγνωσε πολλάκις, καὶ τὸ ἔφερε μαζῆ του εἰς τὴν Ἑλλάδα διὰ νὰ τὸ τυπώσῃ μὲ ἄδειαν τοῦ Ζωσιμᾶ, διότι ἦτον περίεργον διὰ τὴν ἐν αὐτῷ ὑπάρχουσαν φιλολογικὴν ὕλην. Ἀλλὰ πολιορκηθεὶς ὁ Καλεβρᾶς εἰς τὸ φρούριον τῶν Ἀθηνῶν ἐπὶ Κιουταχῆ κατὰ τὸ 1827 ἔτος, βόμβα τουρκικὴ ἐπιπεσοῦσα ἀνελπίστως εἰς τὸ κι­βώ­τιόν του κατέστρεψεν οὐ μόνον αὐτὸ, ἀλλὰ καὶ ἄλλα ἔγγραφα μυ­στι­κὰ χρησιμεύοντα ἐν καιρῷ τῷ δέοντι, διὰ τὴν μέλλουσαν ἱστορίαν τῆς Ἑλλάδος. Καθ' ὅτι οἱ δύο οὗτοι σοφοὶ καὶ πεπαιδευμένοι ἄνδρες, ἐσυμφώνησαν τελευταῖον μυστικῶς, ὅτι ὁ μὲν Βολταὶρ νὰ γενῇ Πά­πας εἰς τὴν Ῥώμην, ὁ δὲ Εὐγένιος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἰς τὴν Κων­σταν­τινούπολιν, καὶ νὰ προσκαλέσουν ὅλας τὰς χριστιανικὰς αἱρέσεις εἰς γενικὴν Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ὅπως διορθώσωσι τὰ κακῶς κείμενα τοῦ χριστιανισμοῦ. Ἀλλ' ἐπειδὴ καὶ δὲν ἠδύνατο τοῦτο νὰ γίνῃ ἐν ὅσῳ ἦτον δεδουλωμένον τὸ ἑλληνικὸν ἱερατεῖον εἰς τοὺς Τούρκους, ἀνέβαλον τὸν εἰρημένον σκοπόν των ἀορί­στως. Ἀλλ' εἰς τὸ διάστημα τοῦτο φοραθέντες, ὁ μὲν Βολταίρ κατετρέχθη ἀπὸ τὸν κλῆρον τοῦ Πάπα, ὁ δὲ Εὐγένιος ἀπὸ τὸ ἐν Κωνσταντινουπόλει φαναριώτικον ἱερατεῖον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἕνεκα τοῦτο ὁ σκοπός των δὲν ἐπέτυχεν. Ὁ Εὐγένιος ἐσύστησε τὴν σχολήν του εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος ἄνωθεν τῆς Μονῆς τοῦ Βατοπεδίου, καὶ ἐκεῖθεν ἐσφενδόνιζε τὰς πε­ρὶ ἐλευθερώσεως τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς ἰδέες του εἰς ὅλον τὸ τουρκικὸν Κράτος. Πρὶν τούτου ὅμως, οὐδεὶς τῶν πολιτικῶν ἤ θρησκευτικῶν καὶ σοφῶν προυχόντων ἀνδρῶν τοῦ ἔθνους, ποτὲ δὲν ἐσκέφθησαν, πώς πρέπει νὰ ἐλευθερωθῇ τὸ Ἔθνος ἀπὸ τὸν τουρκικὸν ζυγὸν, παρ' ὅλοι ἤλπιζον καὶ ἐπεριμένον ἀπὸ τὰς προφητείας τοῦ Ἀγαθαγγέλου, τὴν ἀποκάλυψιν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, καὶ ἀπό τινας χρησμοὺς τῶν Αὐτοκρατόρων τῆς Κωνσταντινουπόλεως εὑρισκομένων εἰς τὰ μνήματα αὐτῶν».

Πρέπει ἰδιαιτέρως νά θαυμάσουμε τήν ὀξυδέκρεια καί πνευματική ὅραση τοῦ Εὐγένιου Βουλγάρεως, ὁ ὁποῖος ἔδωσε προτεραιότητα στήν κατά Θεόν ἕνωση μέ τήν Ὀρθοδοξία τῶν ἀποκεκομμένων ἀπό τήν Ἐκκλησία χριστιανικῶν δογμάτων, Παπικῶν καί Προτεσταντῶν, διότι ἐγνώριζε ὅτι ἄν αὐτή δέν προηγεῖτο, δέν ἐπρόκειτο νά παύσουν τά ἑτερόδοξα Κράτη τόν πόλεμο κατά τοῦ Ὀρθοδόξου Γένους μας. Ἦταν, μάλιστα, τόσο βαθειά ἡ ἐπίδραση τοῦ Βουλγάρεως ἐπί τοῦ Βολ­ταίρου, ὥστε ὁ Βολταῖρος νά δεχθῆ νά συμπράξη στήν κατά Θεόν ἀποκατάσταση τῶν Θεολογικῶν πραγμάτων, ἀφοῦ εἶχαν, βεβαί­ως, προηγηθεῖ μεταξύ τους πάμπολλες γραπτές καί προφορικές συζη­τή­σεις.

Τό ἐγχείρημα τοῦ Βουλγάρεως καί τοῦ Βολταίρου εἶχε ὑπό­βαθρο τήν στήριξη τῆς Μ. Αἰκατερίνης, ἡ ὁποία, ἀφοῦ παρακινήθηκε ἀπό τίς περί ἐλευθερίας καί ἀποκαταστάσεως τῆς Ρωμέϊκης Αὐ­το­­κρατορίας ἰδέες τοῦ Βουλγάρεως ἐκίνησε πόλεμο κατά τῆς Τουρ­κίας. Ὁ Βούλ­γα­ρης ἐνημέρωσε τούς Ἕλληνες γιά τίς ἐξελίξεις αὐτές καί τότε, Ἐπιτροπή ἀπό Πε­λο­πον­νησίους ζήτησε τό 1769 βοήθεια ἀπό τήν Μ. Αἰκατερίνη γιά νά ἐπαναστατήση ἡ Πελοπόννησος. Μέ τήν μεσολάβηση τοῦ Ὀρ­λώφ ἡ Μ. Αἰκατερίνη ἔδωσε στόλο καί χρήματα. Ὅμως, «ἐλθοῦσα ἡ εἰρημένη ἐπιτροπὴ εἰς τὴν Πελοπόννησον εὗρε δυ­στυχῶς ὅτι μόνον δύο ἐπαρχίαι τῆς Πελοποννήσου ἔλαβον τὰ ὅπλα, αἱ δὲ λοιπαὶ ἐκάγχαζον χὰ, χὰ, χά! θὰ μᾶς ἐλευθερώσουν οἱ Ῥῶσσοι, καθὼς λέγει ὁ Ἀγαθάγγελος1. Δὲν ἔλαβον τὰ ὅπλα διότι ἦτο ἀδιοργάνιστος καὶ ἀπροετοίμαστος τότε ὁ λαὸς καὶ ἀνίδεος· διότι ἤλπιζε τὴν ἐλευθερίαν του ἄνωθεν. Πληροφορηθεὶς ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Αὐστρίας Μετερνὶχ συνεννοήθη μετὰ τῆς Ἀγγλίας καὶ ἀπὸ κοινοῦ διεκοίνωσαν εἰς τὴν αὐτοκράτειρα τῆς Ῥωσσίας, ὅτι δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ διεγείρῃ εἰς ἐπανάστασιν τοὺς ὑπηκόους τοῦ Σουλτάνου διὰ τῆς βίας, διότι εἰσὶν εὐχαριστημένοι ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα των, ὡς ἀπεδείχθη ἀπὸ τὴν ἀκινησίαν των· ἑπομένως ἠπείλησαν τὴν Αὐτοκράτειρα, ὅτι ἄν δὲν παραιτηθῇ τοῦ ἀδίκου τούτου κινήματος, εἶναι βιασμέναι καὶ αἱ δύο δυνάμεις νὰ καύσωσι τὸν στόλον της. Ἰδοὺ τὸ ἀληθὲς ἱστορικὸν τοῦτο γεγονός· φοβηθεῖσα ἡ Αἰκατερίνη ἑκοῦσα ἄκουσα ἔκλεισε τὴν εἰρήνην καίτοι προόδευον τὰ ὅπλα της.

Μάτην κατηγοροῦσι λοιπὸν τινὲς ἱστορικοὶ καὶ δημοσιογράφοι τὴν Ῥωσσίαν ὅτι ἐγκατέλειπε τοὺς Ἕλληνας εἰς τὴν βαρβαρότητα τῶν Τούρ­κων, παρακινούμενοι ἀπὸ εἰσηγήσεις τῆς τουρκιζούσης διπλωματίας ἵνα τὴν μισήσουν οἱ Ἕλληνες καὶ μὴ ἔχουν φιλίαν ἤ καὶ ἀπὸ ἄγνοιαν ἱστορικὴν ἀδίκως, διότι οἱ ἡμέτεροι ἔσφαλον καὶ οὐχὶ ἡ Ῥωσσία· διότι ἄγουρον ἐκόπει τὸ πορικὸν τῆς Ἐπαναστάσεως· διὰ τοῦτο πρέπει νὰ εἴμεθα δὶκαιοι καὶ νὰ εὐγνωμονῶμεν εἰς τοὺς εὐεργέτας μας, διότι ὁ σκοπὸς τῆς τουρκιζούσης διπλωματίας εἶναι νὰ μᾶς ἔχῃ εἰς διχόνοιαν πάντοτε μετὰ τῆς Ῥωσσίας».

Ἡ ἱστορία ἐκτείνεται πολύ. Σημασία ἔχει, ὅμως, νά πληροφο­ρη­θοῦ­με τό πῶς καί τό γιατί ἐφθάσαμε μέχρι σήμερα νά ὑποπτευόμεθα ἕνα λαό, τήν Ρωσία, ἡ ὁποία οὐδέποτε μᾶς ἐπρόδωσε ἤ μᾶς ἀδίκησε καί, ὅλως παραδόξως νά ἐμπιστευόμεθα τήν Εὐρώπη, ἡ ὁποία –ὡς κα­θα­ρά Φραγκική καί οὐδεμία σχέση ἔχουσα μέ τήν Ἑλληνορωμαϊκή Ὀρθό­δοξη Αὐτοκρατορία μας– ἀπό τοῦ 9ου αἰῶνος μέχρι σήμερα συ­νε­χῶς μᾶς προδίδει, μᾶς ἀποχριστιανίζει καί μᾶς ἀτιμάζει μέ τούς κλη­ρι­κολαϊκούς πολυποίκιλους πράκτορές της.

Ἡ προσπάθεια τοῦ Βουλγάρεως καί τῆς Μ. Αἰκατερίνης γιά τήν ἀνασύσταση τῆς Αὐτοκρατορίας μας συνε­χί­σθηκε ἀπό τόν Καπο­δίστρια καί τόν Αὐτοκράτορα τῆς Ρωσίας Ἀλέ­ξαν­δρο, ἀλλά πρός στιγμήν τήν ἀνέκοψε ἡ μεσολάβηση τοῦ Κοραῆ στόν Ναπολέοντα (τοῦ ὁποίου, σημειωτέον, ἦταν πράκτορας), γιά νά ὑπαγάγη τήν Ἑλ­λά­δα στούς Γάλλους! Αὐτό, βεβαίως, ἄν εἶχε πραγματοποιηθῆ, θά ἦταν ὀλέ­θριο, ἀφοῦ ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ ἐθνική μας συνείδηση, πού εἶναι συνυφασμένα, θά ἦσαν πρό πολλοῦ παρελθόν γιά τό Γένος μας!

Ὅπως σημειώνει ὁ Καλεβρᾶς, ἄν εἶχε συμβῆ ἡ ὑπαγωγή μας στή Γαλλία, τότε «οἱ Ἕλληνες αὐθέντην μόνον ἤθελον ἀλλάξει καί οὐχί νά ἐλευθερωθοῦν»!

Τό καταστρεπτικό αὐτό σχέδιο γιά τό μέλλον τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἦταν μέν ἰδέα τοῦ Ρήγα Φερραίου ἀλλά τό υἱοθέτησε καί τό προώθησε στόν Ναπολέοντα ὁ Κοραῆς.

Ὡστόσο, φάνηκε γιά ἄλλη μιά φορά ἡ διπλωματική δει­νό­τητα τοῦ Καποδίστρια ἀλλά καί ἡ προσήλωσή του στίς ἀξίες τοῦ Γέ­νους μας. Δέν προσπάθησε νά γίνη ἐχθρός τοῦ Ναπολέοντα μέ τό νά τόν ἀντιστρατευθῆ, οὔτε, ὅμως, ἦταν δυ­να­τόν νά ἀφήση τούς Γάλ­λους νά ἀναλάβουν αὐτοί διαπαντός τήν δια­κυ­βέρ­νηση τοῦ Κρά­τους μας. Σημειώνει ὁ Καλεβρᾶς ὅτι ὁ Καποδίστριας «ἐπρότεινεν εἰς τὸν Αὐτοκράτορα τῆς Ῥωσσίας Ἀλέξανδρον νὰ προτείνῃ δι' αὐτοῦ εἰς τὸν Βονοπάρτην, νὰ τοῦ δώσῃ τὴν αὐταδέλφην του ὡς σύζυγον (αὐτὴν ὅπου ἐνυμφεύθη ὁ Λαχταμβὲργ) ἵνα ἀποκτήσῃ, διαδόχους ἀπὸ Βασιλικὴν οἰ­κο­γέ­νει­αν, (διότι ἡ σύζυγός του Ἰωσηφῖνα δὲν ἐτεκνοποιοῦσε). Τούτου γενομένου ὁ Βονοπάρτης παρεδέχθη τὴν πρότασιν τοῦ Καποδίστρια, ἐπὶ σκοπῷ μυστικῷ νὰ ἀφιερώσῃ τὸν δευτερότοκον υἱόν του εἰς τὸ ἀνατολικὸν δόγμα καὶ νὰ ἀνατραφῇ εἰς τὴν Ῥωσσίαν βασιλικῶς, ὥστε νὰ διορίσουν αὐτὸν ἐν καιρῷ τῷ δέοντι Αὐτοκράτορα τῆς Κωνσταντινουπόλεως διὰ νὰ εἶναι ὑπὸ τὴν προστασίαν τῶν δύο μεγάλων δυνάμεων, ἔπειτα νὰ ὁρμήσουν ἀμφότεροι εἰς τὰς Ἰνδίας καὶ νὰ ἀποπέμψουν τοὺς Ἄγγλους ἀπὸ αὐτὰς. Ταῦτα ἀναμφιβόλως ἔπρεπε νὰ μένουν μυστικά. Ἰδοὺ καὶ δευτέρα προσπάθεια τοῦ Καποδιστρίου τίνι τρόπῳ καὶ μὲ ποῖα μέσα μετεχειρίζετο διὰ τῆς Ῥωσσίας πρὸς ἀπελευθέρωσιν τοῦ ἔθνους του, ὦ ἀναγνῶστα. Ταῦτα τὰ ἐδιηγεῖτο ὁ Καποδίστριας εἰς τὸν Ζωσιμᾶν καὶ ὁ Καλεβρᾶς ἔλαβε σημείωσιν καὶ τὰ ἠξεύρει».

Καί πάλι, ὅμως, ἐπενέβη ἡ πανουργία τοῦ Μέτερνιχ γιά νά μα­ται­ώ­ση τήν ἀνασύσταση τῆς Αὐτοκρατορίας μας γνωρίζοντας τί θά ἐσήμαινε μιά τέ­τοια ἀντίσταση γιά τό μέλλον τοῦ κόσμου πού σχε­δίαζαν ἀπό τότε οἱ λε­γό­με­νες Μεγάλες, κατ' ἀκρίβειαν, ὅμως, ἐλεεινές Δυνάμεις.

Ὁ Μέτερνιχ, πληροφορηθείς τό σχέδιο τοῦ Καποδίστρια –προ­φανῶς ἀπό Ἕλληνες προδότες τοῦ καιροῦ ἐκείνου– τό ἀνεκοίνωσε «εἰς τὴν Ἀγγλίαν, ὥστε ἐκ συμφώνου ῥαδιουργήσασαι εἰς τὴν μητέρα τῆς νύμφης δὲν ἐτελεσφόρησεν τὸ συνοικέσιον αὐτὸ καὶ ἀμέσως ἐνήργησαν εἰς τὸ Δοβλέτι καὶ ἐδιορίσθη νέος Ἡγεμὼν εἰς τὴν Βλαχίαν, ὁ Ἰω. Καρατζᾶς ἔχων πρῶτον γραμματέα του τὸν ἐν Ἑλλάδι διατρίψαντα Ἀλέξανδρον Μαυ­ρο­κορ­δάτον. Ταῦτα πάντα τὰ ἤκουσεν ὁ Καλεβρᾶς ἀπὸ τὸν Ζωσιμᾶν διηγούμενον, ὅστις τὰ ἤκουσεν ἀπὸ τὸν Καποδίστριαν καὶ ὁ Καλεβρᾶς ἔλαβε σημείωσιν. Μετὰ ταῦτα διὰ συμβουλῆς τοῦ Μέτερνιχ ἐσχημάτισεν ὁ Καρατζᾶς τὴν ἑταιρίαν τοῦ λέοντος (σύμβολον τῆς Τουρκίας) ἵνα πείσουν τὸν Σουλτάνον νὰ παραχωρήσῃ εἰς ἕκαστον προνομιοῦχον ἐκ τῶν ἐν Φαναρίῳ οἰκογενειῶν ἀνὰ μίαν ἐπαρχίαν ἐκ τοῦ Κράτους του ὡς ἰδιοκτησίαν αὐτῶν διαδοχικῶν, ἵνα ἐξ αὐτῆς τῆς οἰκογενείας νὰ γίνεται Ἀρχιερεὺς εἰς τὴν αὐτὴν ἐπαρχίαν, τὰ δὲ εἰσοδήματα αὑτῆς νὰ τὰ εἰσπράττῃ ἡ αὐτὴ ἡ οἰκογένεια καὶ νὰ ζῇ ἐν ἀνέσει πρὸς διαφύλαξιν τὴν ἀξιοπρεπείας τοῦ βαθμοῦ της, διατηρουμένου καὶ τοῦ Ἀρχιερέως νὰ ζῇ καὶ οὗτος ἐκ τῶν εἰσοδημάτων τῆς ἐπαρχίας ταύτης ἀξιοπρεπῶς· ἐπὶ σκοπῷ καὶ τούτῳ, ἵνα μὴ δυνηθῶσιν οἱ Ἕλληνες νὰ σχηματίσουν συνομωσίαν κατὰ τῆς Τουρκίας, (καθὼς διαλαμβάνει ἐν ἐκτάσει καὶ μὲ λεπτομέρειαν περὶ τῆς ἑταιρίας ταύτης ὁ Καλεβρᾶς εἰς τὸ πονημάτιόν του «ἡ ἐν Ἑλλάδι πολυκέφαλος πολιτικὴ λερναῖα ὕδρα»)».

Ἀπό τότε καθιερώθηκε καί ἐπίσημα πλέον ἡ προδοσία τῆς Πα­τρί­δος μας ὡς μέσον κοινωνικῆς, πολιτικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ἀνό­δου στά ὕπατα κρατικά καί ἐκκλησιαστικά ἀξιώματα. Ἀπό τότε ἡ παρέμβαση τῶν Μεγάλων Δυνάμεων στά ἐσωτερικά τῆς Πατρίδος μας ἔγινε συστηματική καί ἀδιάκοπη και, βεβαίως, συνεχίζεται μέ ταχύτατους ρυθμούς καί πολλά γιά τούς Δυτικούς ἀποτελέσματα, ἀφοῦ οἱ Ἕλληνες προδότες ἔχουν πολλαπλασιασθεῖ.

Ὁ Καποδίστριας καί πάλι ἀντέδρασε: «κατέτρεξε καὶ διεσκόρπισε διὰ τῆς Ῥωσσίας καὶ τὴν ἑταιρίαν τοῦ λέοντος καὶ τὸν Καρατζᾶν Ἡγεμόνα τῆς Βλαχίας μετὰ τοῦ Ἀλεξ. Μαυροκορδάτου γραμματέως του, οἵτινες κατέφυγον εἰς τὴν Πίσαν ὑπὸ τὴν προστασίαν τῆς Αὐ­στρίας ἵνα σωθῶσι· καὶ μετὰ ταῦτα διωρίσθη νέος ἡγεμὼν τῆς Βλα­χίας ὁ Ἀλέξ. Σοῦζτος· (βλέπεις, ὦ ἀναγνῶστα, ποίαν ἀδιάκοπον δι­πλω­ματικὴν πάλην εἶχεν ὁ Καποδίστριας μὲ τὸν Μετερνὶχ περὶ τῆς ἐλευθερώσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους καὶ κατὰ πόσον ἦτον ἄγρυπνος, καὶ ποῖα μέσα μετεχειρίζετο διὰ τῆς Ῥωσσίας διὰ νὰ εὐκολύνῃ τοὺς μέλλοντας σκοπούς του)».

Μετά τήν ματαίωση ὅλων τῶν σχεδίων τοῦ Βουλγάρεως καί τοῦ Καποδίστρια γιά τήν ἀνασύσταση τῆς Αὐτοκρατορίας μας ὁ ἀγώνας ἐπικεντρώθηκε μόνο στήν ἀπελευθέρωση τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἐπιθυμοῦσαν σφόδρα οἱ Δυτικοί, ἀφοῦ ἔτσι θά ἐξέλιπε ὁ κίνδυνος νά γίνουν κάποια μέρα οἱ Ἕλληνες διεκδικηταί τῆς Ἑλληνορωμαϊκῆς Ὀρθοδόξου Αὐτοκρατορίας.

Ἡ ἱστορία πού ἔγραψε ὁ Καποδίστριας προσπαθῶντας νά ὠφε­λήση τήν Πατρίδα μας καί νά τήν ἐξασφαλίση ἀπό τίς πολυποίκιλες ἐπιβουλές τῶν τάχα πολιτισμένων Δυτικῶν, εἶναι πολύ μεγάλη καί πολύπτυχη. Δέν εἶναι, ὅμως, δυνατόν νά ἐπεκταθοῦμε ἄλλο σέ αὐτό τό ἄρθρο μας. Ἀρκεῖ ἐπί τοῦ παρόντος νά μεταφέρουμε τά λόγια τοῦ Καλεβρᾶ, μέ τά ὁποῖα εὔγλωτα χαρακτηρίζει τήν προσφορά τοῦ Καποδίστρια: «Ὥσπερ ἄλλος Μωϋσῆς τούς Ἑβραίους» ἔτσι «ὦ ἀναγνώστα ὠφέλησε κατά καιρούς τήν Ἑλλάδα ὁ Καποδίστριας». Μεταχειριζόμενος περίτεχνους τρόπους καί μέσα, κατώρθωνε μέ αὐτά νά «διευκολύνη τήν ἐλευθερίαν τοῦ ἔθνους του».

Ὡστόσο δέν εἶναι δυνατόν νά μή προστεθῆ ὅτι ὁ Καπο­δίστρι­ας ὡς πραγματικός ἄγγελος τῆς Ἑλλάδος ἀπέτρεψε στήν πιό κρίσιμη στιγμή τήν ματαίωση τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, τήν ὁποία πάλι ὁ Μέτερνιχ μέ δολιότητα διπλωματική σχεδίαζε.

Ὅπως διηγεῖται ὁ Καλεβρᾶς, ὁ Μέτερνιχ εἶχε πληροφορίες ὅτι στήν Ρωσία γίνονται κινήσεις γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδος. «Ὅθεν εὐφυῶς σκεφθεὶς πρὸς μηδένισιν κάθε περὶ τούτου σκοποῦ, ἐπροσκάλεσεν ἐν Λαϊμπὰχ εἰς σύνοδον κατὰ τὸ 1821 ἔτος ὅλους τοὺς ἡγεμόνας τῆς Εὐρώπης, ἵνα σκεφθῶσι περὶ τῆς παραγραφῆς νόμου τῶν ἐθνῶν, ὅσα ἔθνη δηλ. εἶναι δεδουλωμένα ὑπὲρ τὰ 200 ἔτη καὶ δὲν ἠλευθερώθησαν μὲ κανένα τρόπον, νὰ μὴ ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ἐλευθερωθοῦν, ἀλλὰ νὰ συγχωνευθῶσι μὲ τὸ ἐπικρατέστερον, ἀλλ' οὔτε καμμία δύναμις ξένη νὰ μὴ τὰ προστατεύσῃ· καὶ τοῦτο τὸ ἐπρόβλεψεν ὁ Μετερνὶχ διὰ τοὺς Ἕλληνας μὲ τὴν Ῥωσσίαν. Γνοὺς ταῦτα ὁ Καποδίστριας καὶ τὸν σκοπὸν τῆς Συνόδου ὅτι ἀπέβλεπε μόνον διὰ τοὺς Ἕλληνας ἔγραψεν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον Ὑψηλάντην (τὸν ὁποῖον ἐδιόρισεν ἡ ἐπιτροπὴ τῶν φιλικῶν Φενικὸν ἀρχηγὸν τῆς ἐπαναστάσεως) νὰ κηρύξῃ τὴν ἐπανάστασιν τοῦ ἑλλ. ἔθνους (μεγάλη ἀπελπιστικὴ τόλμη ὅμως) διότι ἡ ἐπανάστασις ἔμελλε νὰ γενῇ κατὰ τὸ 1831 ἔτος καὶ οὐχὶ εἰς τὸ 21, (διότι δὲν εἴμεθα ἑτοιμασμένοι, οὔτε ὅπλα, οὔτε πολεμοφόδια εἴχομεν, οὔτε τοὺς ἐμπείρους ἀρχηγοὺς τοῦ πολέμου ὅπως παντοῦ διορίσωμεν, οὔτε νὰ διοργανόσωμεν στρατὸν μὲ πειθαρχίαν)».

Ἔτσι ἐφθάσαμε στό 1821 μέ τίς γνωστές ἐξελίξεις, ἔνδοξες καί ἄδοξες, ἡρωϊκές καί προδοτικές. Ἐφθάσαμε καί στό 2014 νά τιμοῦμε ἀκόμη τούς ἀγῶνες τοῦ Γένους μας, ἀλλά μέ πολύ ξεθωριασμένη μνή­μη καί ἀλλοιωμένα μηνύματα, ἀφοῦ ἔχουμε πρό πολλοῦ ἀποκοπεῖ ἀπό τίς πραγματικά Ἱστορικές Πηγές μας.

Τό Ἀρχεῖο τοῦ Καποδίστρια εἶναι διάσπαρτο σέ Ἑλλάδα καί Ρωσία, σέ Εὐρώπη καί ποιός ἄραγε γνωρίζει ποῦ ἀλλοῦ, ἀλλά παραμένει ἀνέγ­γιχτο ἀπό ἐρευνητικά μάτια, ἀφοῦ ἡ ψυχή μας ἔχει μάθει νά θεω­ρῆ πολιτισμό ὅτι ἀνταποκρίνεται στίς 5 αἰσθήσεις μας. Καί ἐπειδή οἱ αἰσθήσεις κατ' ἐξοχήν χαϊδεύονται ἀπό τήν Ἀμερικανοευρωπαϊκή κατασκευαστική μανία, ἔχουμε στρέψει ὁλόκληρο τό εἶναι μας στή Δύση. Συνειδητοποιοῦμε, ὅμως, ἄραγε ὅτι ἡ Δύση ἔχει ὁριστικά δύσει καί δέν ἔχει νά μᾶς προσφέρει ἀπολύτως τίποτε, πλήν τῆς τεχνο­γνωσίας της; Συνειδητοποιοῦμε ὅτι ἡ Δυτική νοοτροπία μαζί μέ τόν «θάνατο τοῦ Θεοῦ» κατεργάζεται καθημερινά καί τόν ψυχοσωματικό θάνατο τῶν ἀνθρώπων;

Ἀπό τόν βαθμό αὐτῆς τῆς συνειδητοποιήσεως θά κριθῆ ὁ καθένας μας καί στό παρόν, ἀλλά, κυρίως, στό Αἰώνιο Μέλλον του!

πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

Περιοδικό «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 139 Ἔτος 2014