Ὀρθοδοξία καί Ἑλληνισμός πρό τῆς Εὐρωπαϊκῆς ὁλοκληρώσεως!

«Κύριε παντοδύναμε, μᾶς ἔσωσες καί μᾶς σώνεις κάθε στιγμή ἀπό ἐκείνους ὅπου πουλοῦν τήν πατρίδα τους καί ἀπό ἐκείνους ὅπου θέλουν νά τήν ἀγοράσουνε»
Ἰ. Μακρυγιάννης

Εἶναι γεγονός ἀναντίρρητο, κοινή πλέον διαπίστωσι καί ὁμολογία, ὅτι ἡ κοινωνία στήν ὁποία ζοῦμε ἀλλά καί ὁλόκληρος ὁ κόσμος, διέρχεται μιά βαθειά κρίσι. Κρίσι θεσμῶν, κρίσι ἀξιῶν, κρίσι ἰδανικῶν, κρίσι ἀρχῶν καί προσώπων.
Σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, συντελοῦνται συγκλονιστικές ἀνακατατάξεις, νέες καταστάσεις διαμορφώνονται καί πολλές ἐκτιμήσεις πού ἴσχυαν μέχρι τώρα ἀναθεωροῦνται ἐκ τῶν πραγμάτων, ἐνῶ νέοι ὁρίζοντες φαίνεται ὅτι ἀνοίγονται στή πορεία τῆς ἀνθρωπότητος.
Μέσα στή διαμόρφωσι μιᾶς νέας πραγματικότητος, ἡ ὁποία ἀλλάζει ριζικά και μέ ταχύτατους μάλιστα ρυθμούς τήν εἰκόνα τοῦ κόσμου, δέν φαίνεται νά εἴμεθα οὔτε ἐμεῖς «ἐκτός προγράμματος». Καί λέγοντας «ἐμεῖς», ἐννοοῦμε αὐτόν τόν πολύπαθο τόπο, πού ὀνομάζεται Ἑλλάδα καί ὅλους ὅσοι ἑκουσίως «ἔδεσαν» τή ζωή τους μ' αὐτόν.
Ἡ Εὐρωπαϊκή πρόκλησι, ὅπως ἤδη ἔχει ὀνομασθεῖ ἡ ἑνοποίησι τῆς Εὐρώπης, ἀποτελεῖ σήμερα ἁπτή πραγματικότητα, τήν ὁποία καθημερινῶς ὅλο καί περισσότερο συνειδητοποιοῦμε (....)

Ἄλλωστε «οἱ σημερινοί καιροί δέν εἶναι γιά τήν Πατρίδα μας χαρωποί.

Καί κάθε ἄλλο παρά προσφέρονται γιά ἐπανάπαυση καί ἐφησυχασμό. Οἱ κίνδυνοι πού μᾶς περιβάλλουν εἶναι ἄμεσοι», κινδυνεύουμε νά «μεταβληθοῦμε σέ θλιβερή ἀγέλη ἄβουλων ὑπηρετῶν, διατελούντων στή διαρκή ὑπηρεσία ξένων αὐθεντῶν, τῶν ἄλλων πολυπληθεστέρων καί ἀκμαιοτέρων λαῶν»! [Δηλώσεις τοῦ, τότε, Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας].(....)

Ἡ σημερινή κατάστασι

Μετά ἀπό 170 ἔτη (σήμερα 190 καί πλέον) ἐλευθέρου βίου, ὁ νεοελληνισμός φαίνεται νά ἀντιμετωπίζη σοβαρά προβλήματα. Τόσο σέ ἐθνικό, ὅσο καί σέ κοινωνικό ἐπίπεδο, ἡ νεοελληνική πραγματικότητα ἀναζητᾶ τή ταυτότητά της. Ὁ ἄκρατος καί ἄκριτος ἐκδυτικισμός ἀρχόντων καί ἀρχομένων, ἔχει ἀπομακρύνει τόν τόπο καί τόν λαό ἀπό τίς ρίζες καί τίς πηγές τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεως.
Ζοῦμε, ἤδη, χωρίς ὑπερβολή, τήν πολιτιστική ὑποδούλωσι τῆς Ἑλλάδος στή Δύσι. Τό ἐνδιαφέρον τῶν ἀρχόντων βρίσκεται μόνιμα προσανατολισμένο στόν οἰκονομικό τομέα καί τά προβλήματα πού αὐτός ἐμφανίζει. Φαίνεται ὅτι αὐτοί ἀγνοοῦν ἤ θέλουν νά ἀγνοοῦν παντελῶς, τήν πνευματική διάστασι τῶν προβλημάτων.
Ἡ Παιδεία, τό δίκαιο, ἡ πολιτική, ὁ τρόπος ψυχαγωγίας καί ἐν πολλοῖς ὁ τρόπος σκέψεως τῶν νεοελλήνων, εἶναι πλέον ὅλα «ὀργανωμένα» ἐπάνω σέ δυτικά πρότυπα. Ἡ σύγχυσι, ἡ ἀδιαφορία καί ἡ ἀλλοτρίωσι εἶναι τά βασικά χαρακτηριστικά ὅλων τῶν πτυχῶν τῆς ζωῆς μας. Ἀκόμη καί ἡ Ἱστορία τοῦ τόπου διαβάζεται τώρα ἀπό διαφορετική σκοπιά καί ἐξυπηρετεῖ μέ τόν τρόπο πού διδάσκεται μόνο τούς διαστρεβλωτές της.

(....) Τό ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικό ἦθος τείνει νά ἐκλείψη παντελῶς, ἐνῶ ἡ τηλεόρασι καί ὁ ἡμερήσιος καί περιοδικός τύπος διαμορφώνουν τό νέο ἦθος τοῦ νεοέλληνος, ὁ ὁποῖος κυνηγᾶ νυχθημερόν τή δόξα, τό χρῆμα καί τήν ἠδονή. (....)
Ὑπάρχουν καί ἄλλοι τομεῖς πού καταδεικνύουν τήν ἄνευ ὅρων παράδοσι τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ στήν ἀλλοτρίωσι ἀπό τίς ρίζες τοῦ Γένους. Ἀρκούμεθα στίς ἀναφορές πού ἐνδεικτικῶς ἔγιναν, ἐπισημαίνοντας ὅτι τό πιό ἀνησυχιτικό ὅλων αὐτῶν τῶν «συμπτωμάτων», εἶναι ἡ στᾶσι τοῦ ἴδιου τοῦ λαοῦ ἀπέναντι σέ ὅσα παράδοξα γίνονται καί λέγονται σ' αὐτόν τόν τόπο. Μοιάζει αὐτός ὁ λαός, ἄλλοτε τραγικά ἀνυποψίαστος, ἄλλοτε ἀδιάφορος γιά ὅλα καί ἄλλοτε πάλι σαφῶς προκατειλημμένος. Πείθεται στούς κόλακές του, ἀψηφᾶ τίς προειδοποιήσεις καί ἐπισημάνσεις τιμίων φωνῶν. Φαίνεται ἀπονευρωμένος, χωρίς κριτήρια πού θά τοῦ ἐπέτρεπαν νά διακρίνη τίς σκευωρίες πού ἐξυφαίνονται καί τίς προδοσίες πού συντελοῦνται σέ βάρος του. Λησμόνησε ἄραγε τά παθήματά του, ἤ ποτέ δέν τοῦ ἔγιναν αὐτά τά παθήματα, μαθήματα; Ὡς πότε, ἄν κατανοῆ τό τί συμβαίνει, θά πιέζη τό ρωμαίϊκο φιλότιμό του νά ἀποδέχεται καί τά πλέον ἀπαράδεκτα; (....)
Τό πρῶτο πού πρέπει νά κοιτάξουμε εἶναι ἐάν ἡ πίστι μας, ἡ Ὀρθοδοξία, διατρέχει μέσα στήν Ἑνωμένη Εὐρώπη κάποιο κίνδυνο. Καί αὐτό γιατί ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ αὐτοσυνειδησία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί ἄν χαθῆ αὐτή, χάνεται καί ὁ Ἑλληνισμός. Βεβαίως, σήμερα, λίγοι τό κατανοοῦν αὐτό, ἀλλά δέν μποροῦν νά πείσουν κανένα ἐχέφρονα καί πολύ περισσότερο νά ἐγγυηθοῦν περί τοῦ ἀντιθέτου ἀπό αὐτό πού διδάσκει ἡ ἱστορία μας.
Ἄν πιστεύουμε στή διαχρονικότητα καί διάσωσι τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὡς τίς μέρες μας, εἶναι γιατί ἀποδεχόμεθα τήν μετάβασι καί μεταμόρφωσι του ἀπό τήν ἀρχαιότητα στήν ὀρθόδοξη Παράδοσι τῆς λεγομένης Βυζαντινῆς περιόδου, ἡ ὁποία σφυρηλάτησε στό φρόνημα τοῦ λαοῦ τήν ἕνωσι Ἑλληνισμοῦ καί Ὀρθοδοξίας. Ἄν ἐπιχειρηθῆ ἡ ἀνιστόρητη ἀπ' εὐθείας σύνδεσι τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ μέ τόν ἀρχαῖο Ἑλληνισμό, παραθεωρώντας τήν ἱστορική πραγματικότητα τῆς Ρωμηοσύνης, τό ἀποτέλεσμα καθίσταται ἀδιανόητο καί διαστροφικό.
Δυστυχῶς, κάτι τέτοιο, ὡς θεωρία - δηλαδή τόν περιορισμό τῆς κληρονομιᾶς τοῦ Ἑλληνισμοῦ στή προχριστιανική ἀρχαιότητα - ἔχει ὑποστηριχθεῖ ἀπό ἀρκετούς θιασῶτες τῆς εὐρωπαϊκῆς ἰδέας, ἡ ὁποία διευκολύνεται ἔτσι στήν ἐπίτευξι μιᾶς ἰσοπεδωτικῆς πανευρωπαϊκῆς ἑνότητος, ἄνευ ἐμποδίων. (....) Ἀκόμη, στήν Ἑνωμένη Εὐρώπη, στόχος διαρκής καί μακροπρόθεσμος εἶναι ἡ δημιουργία ἑνιαίου τύπου ἀνθρώπου-πολίτη, τοῦ εὐρωπαίου πολίτη, ὁ ὁποῖος σταδιακῶς θά ἀποκτήση συνείδησι εὐρωπαϊκή, παραμερίζοντας τίς ἐθνικές ἰδιαιτερότητες και «προκαταλήψεις» του. (....)
Ἡ εὐρωπαϊκή ὁλοκλήρωσι (ὡς ἐξέλιξι, ἴσως) εἶναι μιά ἀναπόδραστη πραγματικότητα, τήν ὁποία μποροῦμε νά ἀντιμετωπίσουμε, μόνον, ὅταν εἴμεθα πνευματικά θωρακισμένοι. Καί πνευματική θωράκισι σημαίνει αὐτοσυνειδησία τῆς Ἑλληνορθοδόξου ὑποστάσεως καί ὑπάρξεώς μας.
Τή σύγχρονη ἔκφρασι τῶν πολιτικῶν «τρέχουμε νά προλάβουμε τό τραῖνο τῆς Εὐρώπης», ἐμεῖς τήν μεταφράζουμε: Τρέχουμε μιά ὥρα γρηγορώτερα γιά τήν καταστροφή. Ἄς ἀφήσουμε τό τραῖνο νά φύγη ἐπιτέλους καί ἄς ἀνέβουν ἐπάνω σ' αὐτό ὅσοι βιάζονται.
Δεν εἶναι ἡ Εὐρώπη ἡ λύσι τῶν δικῶν μας προβλημάτων. Ἡ λύσι γιά μᾶς βρίσκεται μέσα μας, στή λησμονημένη καί περιφρονημένη Παράδοσί μας. Γιά νά πᾶμε πραγματικά μπροστά, πρέπει νά κατευθυνθοῦμε πρός τά πίσω. Νά ἀνακαλύψουμε τίς ρίζες μας, νά ξαναβροῦμε τή χαμένη ταυτότητά μας. Νά συσπειρωθοῦμε ὅλοι, ὄχι γύρω ἀπό καιροσκόπους πολιτικούς, ἀλλά γύρω ἀπό τήν Ὀρθοδοξία μας, τήν Ἐνορία, τήν ὀρθόδοξη Λατρεία, τίς αὐθεντικές παραδόσεις τοῦ λαοῦ μας.
Νά ἀπο-δυτικοποιηθοῦμε καί νά ξανακεντρίσουμε τόν νεοελληνισμό, ὁ ὁποῖος ἀγρίεψε, στόν ἥμερο κορμό τῆς μόνης ἀληθινῆς Πίστεως τοῦ Θεανθρώπου. (....)
Μή θεωρήσουμε, ὅμως, ὅτι ὅλα πλέον εἶναι μαῦρα γιά μᾶς. Ὁ Ἑλληνισμός καί ἡ Ὀρθοδοξία πέρασαν πολλές δοκιμασίες, ἀλλά δέν κατεβλήθησαν. Χρειάζεται νά ὑπάρχουν καί γι' αὐτό ὁ Θεός τά συντηρεῖ καί τά διαφυλάττει. Ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται ἄν θά ἀφήσουμε τήν πρόκλησι τῆς Εὐρώπης νά γίνη ἀπειλή γιά μᾶς, ἤ, γιατί ὄχι, ἐλπίδα γιά τήν ἴδια τήν Εὐρώπη. Ἡ Εὐρώπη σήμερα, ὡς πολιτισμός, ἔχει κριθεῖ καί ἔχει ἀποτύχει στό νά προσφέρη ἀληθινή εὐτυχία στόν ἄνθρωπο. Κινδυνεύει νά καταρρεύση καί νά θάψη κάτω ἀπό τά ἐρείπιά της ὅσους τήν ἀκολουθοῦν τυφλά.
Κανείς δέν μπορεῖ νά χαλκεύση δεσμά σ' ἕνα ἔθνος πού ἐπιθυμεῖ διακαῶς τήν ἐλευθερία καί αὐτοτέλειά του, ἐργαζόμενο γι' αὐτά μέ τόλμη καί ἀρετή. Ἄς ἐπιστρατεύσουμε ἀπό τό πνευματικό μας ὁπλοστάσιο τό φιλότιμο γιά τίς προσπάθειες καί τούς ἀγῶνες πού ἀπαιτοῦνται καί τόν ἡρωϊσμό γιά τήν ἀντιμετώπισι κάθε ἐπιβουλῆς. Τότε, νά μή φοβούμεθα τίποτε, διότι πραγματικά, ὅπως λέγει ὁ ἱ. Χρυσόστομος, «ἑαυτόν μή ἀδικοῦντα, οὐδείς παραβλᾶψαι δύναται». Κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς βλάψη, ἐάν ἐμεῖς δέν τό ἐπιτρέψουμε.
«Κύριε παντοδύναμε, ἐσύ Κύριε θά σώσης αὐτό τό ἀθῶο ἔθνος. Εἴμαστε ἁμαρτωλοί, εἶσαι Θεός. Ἐλέησέ μας, φώτισέ μας, ἕνωσέ μας καί κίνησέ μας ἐναντίον τοῦ δόλου καί τῆς ἀπάτης, τῆς συτηματικῆς τυραγνίας τῆς Πατρίδος καί Θρησκείας μας».
Ἄς ἀπευθύνουμε πρός τόν Θεό αὐτά τά λόγια, τοῦ ἀγωνιστοῦ Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη, καί ἄς ἀναλάβουμε τίς εὐθύνες μας ἀπέναντι στή νέα γενιά, τήν Πατρίδα, τήν ἱστορία καί τό Θεό. Ἀμήν.

Δημήτριος Ι. Κάτσουρας
Θεολόγος-Τραπεζικό
ύποψ. Ευρωβουλευτής της Πολιτικής Παράταξης «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

πηγή