Οἱ στιγμές πού ζοῦμε εἶναι ἐξαιρετικά ἐπώδυνες καί κρίσιμες καί προσωπικά γιά τόν καθένα μας ἀλλά καί συλλογικά γιά τό λαό καί τό γένος μας. Ὀφείλομε νά προσεγγίσομε τά αἴτια τῆς κατάστασης καί νά προσπαθήσομε νά ἑρμηνεύσομε τά φαινόμενα. Εἴμαστε ἕνας λαός μέ συνεχῆ καί ἀδιάσπαστη ἱστορική παρουσία γιά πάνω ἀπό 4000 χρόνια. Ἐκτός ἀπό τή συνέχεια αἵματος (πού εἶναι δευτερευούσης σημασίας), ἔχομε κυρίως μίαν ἀδιάκοπη πολιτισμική συνέχεια. Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχομε ἕνα διακριτό ἀπό τούς ἄλλους πολιτισμό, πού ἔχει ὑποστεῖ μεγάλη ἱστορική ὡρίμανση καί ἐξέλιξη. Ἀπό τόν ἤδη πρό Χριστοῦ κοινωνικοκεντρικό πολιτισμό μας (μέ τήν ἔννοια τῆς ἀναζήτησης τῆς σχέσης τῶν ἀνθρώπων ὡς ἀλήθεια καί ὡς πρωτεῦον) προχωρήσαμε σέ μία νέα ταυτότητα, τή Ρωμαίικη ταυτότητά μας. Ἀπό τόν στενό Ἑλληνισμό τοῦ Ἔθνους, περάσαμε στήν Ρωμηοσύνη.
Ἔτσι οἱ ἔννοιες Ἑλληνισμός καί Ρωμηοσύνη δέν εἶναι ταυτόσημες. Ὁ Ἑλληνισμός ἐμπεριέχεται στήν Ρωμηοσύνη, ἀλλά ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι μία πολύ πιό εὐρεία ἔννοια, μέ οἰκουμενικές διαστάσεις, ἐνῶ ἐνέχει καί διαφορετικά αἰτήματα καί προτάγματα.
Ἡ Ρωμαίικη ταυτότητα διαμορφώθηκε προοδευτικά τούς πρώτους αἰῶνες μετά Χριστόν, ἔγινε ὅμως ἀπολύτως διακριτή ἀπό τά μέσα τοῦ τετάρτου αἰῶνα καί κυρίως μετά τό Μεγάλο Κωνσταντῖνο, τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων περί ἀνεξιθρησκίας καί τή μεταφορά τῆς πρωτεύουσας στή Νέα Ρώμη/Κωνσταντινούπολη. Ὅπως ἔχομε σημειώσει καί στό παρελθόν, ἡ Ρωμανία (ἡ αὐτοκρατορία πού λανθασμένα καί δολίως ἐπικράτησε νά λέγεται Βυζαντινή) μέ πρωτεύουσα τήν Κωνσταντινούπολη, ἀντιλαμβάνεται πλέον τόν ἑαυτό της ὡς τή μόνη, ἑνιαία, ἀδιαίρετη, οἰκουμενική, συντεταγμένη χριστιανική πολιτεία ἐπί τῆς γῆς. Ἄξονας, ζητούμενο, λόγος ὕπαρξης καί πρόταγμά της καθίσταται ἡ «σάρκωση τοῦ Λόγου», ἡ βίωση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ὄχι σέ μίαν ἀφηρημένη, ἀσαφῆ, ἐλπιζόμενη, μεταφυσική διάσταση, ἀλλά ἐν τοῖς πράγμασι καί στήν καθημερινή βιωτή. Τό ὅραμα καί ὁ ἄξονας αὐτός ἀποτελεῖ τή νοηματοδότηση τῆς ζωῆς τῶν Ρωμηῶν τόσο σέ ἀτομικό ὅσο καί συλλογικό ἐπίπεδο.
Γιά 1500 χρόνια, μέχρι περίπου τό 1830, τό γένος τῶν Ρωμηῶν, παρά τίς ὅποιες ἀστοχίες καί παλινωδίες του, ἀγωνίστηκε ἐλεύθερα καί ὑπερήφανα γιά τήν προάσπιση τῆς ἰδιοπροσωπίας του. Οἱ ἀμέτρητοι ἀγῶνες καί οἱ θυσίες τῶν προγόνων μας, ζύμωσαν καί ταύτισαν ἐν πολλοῖς τό γένος μας μέ τήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ἐνσάρκως ἀναστηθέντος Χριστοῦ. Οἱ Ρωμηοί ἀγωνίζονταν καί θυσίαζαν τή ζωή τους ἀγαπητικά καί ὑπερήφανα στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας, καταθέτοντας μαρτυρία φωτός στό σκότος τοῦ κόσμου τούτου. Ἔχει μεγάλη σημασία καί ἀξίζει νά σημειωθεῖ ἐδῶ ὅτι στό πρῶτο Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος (Σύνταγμα Ἐπιδαύρου, Ἰανουάριος τοῦ 1822) ὡς Ἕλληνες χαρακτηρίζονται οἱ κάτοικοι τῆς ἐπικράτειας πού «πιστεύουσιν εἰς Χριστόν».
Τό Ρωμαίικο σῶμα συγκροτούμενο ἀπό τούς προαπελθόντες, τούς συγκαιρινούς καί τούς ἐρχόμενους Ρωμηούς κάθε ἐποχῆς συμπορεύεται ἀενάως μαζί μέ τούς Ἁγίους καί τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό πρός τό τέλος (σκοπό καί ὁλοκλήρωση) τῆς ἱστορίας. Ἡ γνώση τοῦ τέλους, ἡ συνύπαρξη καί ἄμεση κοινωνία μέ τούς Ἁγίους, ἡ ἔνσαρκη ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ἡ διαβεβαίωσή Του ὅτι «πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν» τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπετέλεσαν καί ἀποτελοῦν τήν πηγή τῆς ἀλύγιστης αἰσιοδοξίας καί τῆς πίστης τοῦ τελικοῦ νικητῆ, παρά τά ὅποια ζοφερά ἐπισυμβαινόμενα.
Ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι μία διακριτή καί πλήρως ἀφοριζόμενη ἀπό τίς ἄλλες παράδοση. Ἡ Ρωμηοσύνη δέν ἀνήκει οὔτε στή Δύση, οὔτε στήν Ἀνατολή. Στήν πραγματικότητα, αὐτό πού χαρακτηρίζομε ὡς Δύση καί ὡς Ἀνατολή νοηματοδοτήθηκαν καί ὁριοθετήθηκαν ὡς πολιτισμικές ὀντότητες ἀπό τή σύγκρουσή τους μέ τόν προϋπάρχοντα Ρωμαίικο πολιτισμό. Αὐτό πού ἔγινε εἶναι ὅτι πολλοί λαοί ἦρθαν σέ ἐπαφή μέ τή Ρωμανία καί τόν πολιτισμό της. Πολλοί ἀπό αὐτούς δέχτηκαν τόν πολιτισμό αὐτό καί μέ βάση τά δικά τους ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά διαμόρφωσαν τή δική τους παράδοση, ὅπως εἶναι γιά παράδειγμα ἡ Ρώσικη Παράδοση. Ἄλλοι ὅμως λαοί παρότι ἦρθαν σέ ἐπαφή καί γνώρισαν τό Ρωμαίικο πολιτισμό ἐπέδειξαν ἀδυναμία νά τόν κατανοήσουν καί ἔτσι, ὄχι μόνο δέν τόν δέχτηκαν, ἀλλά διαμόρφωσαν δικά τους πολιτισμικά κακέκτυπα, πού μέχρι σήμερα ἀντιμάχονται τόν Ρωμαίικο πολιτισμό καί βασανίζουν τήν ἀνθρωπότητα.
Στή Δύση οἱ Φράγκοι καί τά ἄλλα Γερμανικά φῦλα, λαοί ἀπολίτιστοι καί βάρβαροι, διαμόρφωσαν ἕνα πολιτισμικό μόρφωμα βασισμένο στήν ἐνστικτώδη ἀγάπη πρός τόν ἑαυτό τους καί τό ἴδιον συμφέρον. Μετέτρεψαν δέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στό ἔκτρωμα τῆς Φράγκικης Ἐκκλησίας, αὐτῆς δηλαδή πού λανθασμένα καί κάκιστα ἀποκαλοῦμε σήμερα Ρωμαιοκαθολική (καθώς οὔτε Ρωμαίικη εἶναι, ἀλλά οὔτε καί καθολική). Ἡ βαρβαρότητα τῶν Γερμανικῶν φύλων καί ἡ διαστρεβλωμένη Φράγκικη Ἐκκλησία μέ τό πλῆθος τῶν διαφοροποιήσεων καί ἀποσχίσεών της (διαμαρτυρία κλ.) διαμόρφωσαν αὐτό πού ἱστορικά ἀποκαλοῦμε δυτικό «πολιτισμό». Ἕναν «πολιτισμό» βασισμένο ἀποκλειστικά στό συμφέρον, τό κέρδος καί τόν ἐγωισμό τῆς δύναμης, «πολιτισμό» πού ἔκανε καί κάνει τόσους αἰῶνες τήν ἀνθρωπότητα νά ὑποφέρει οἰκτρά. Τί νά πρωτοθυμηθεῖ κανείς: τό σκοταδισμό τοῦ φεουδαλισμοῦ, τήν καταστροφή τῆς Ρωμανίας τό 1204 καί τή Φραγκοκρατία, τίς Ἱερές Ἐξετάσεις, τόν ἀφανισμό τῶν λαῶν τῆς Ἀμερικῆς, τό δουλεμπόριο, τήν ἀποικιοκρατία, τό ρατσισμό καί τήν παντελῆ ἔλλειψη σεβασμοῦ γιά ὁτιδήποτε διαφορετικό, τούς δύο παγκόσμιους καί τούς ἀμέτρητους περιφερικούς πολέμους, τήν καταστροφή τοῦ περιβάλλοντος καί τήν ἀπάνθρωπη ζούγκλα τοῦ ἀχαλίνωτου κορπορατικοῦ καπιταλισμοῦ πού ζοῦμε σήμερα; Εἶναι λοιπόν ἀπολύτως σαφές ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη οὔτε ἀνῆκε, οὔτε ἀνήκει, οὔτε ἔχει ἀπολύτως καμία σχέση μέ αὐτό πού ἀποκαλοῦμε Δύση.
Ἡ Ρωμηοσύνη ὅμως δέν ἔχει ἐπίσης καμία ἀπολύτως σχέση οὔτε καί μέ τήν Ἀνατολή. Τό Ἰσλάμ, παρότι στήν ἀρχή θεωρήθηκε ὡς μία ἀκόμα αἵρεση τοῦ Χριστιανισμοῦ, οὐσιαστικά εἶναι μία ἁπλοϊκή ἀλλά στυγνή νομολογία, μέ ἰσχνότατη ἕως ἀνύπαρκτη μεταφυσική καί μέ ὁδηγό σαρκικά καί ἡδονιστικά ὁράματα. Στηριζόμενο στήν ἁπλοϊκότητά του, ἐξαπλώθηκε μέ τή βία, αἱματοκυλίζοντας τόν κόσμο. Ἔκλεψε, λεηλάτησε καί ἀφάνισε τούς «ἀπίστους». Ὁδήγησε δέ συνολικά τούς ἀνθρώπους του σέ ἕνα, συνεχιζόμενο ὡς τίς μέρες μας, βαθύτατο σκοταδισμό.
Ἡ Ρωμηοσύνη πάλεψε καί παλεύει τόσο μέ τήν Ἀνατολή, ὅσο καί μέ τή Δύση, τῶν ὁποίων διαχρονικό αἴτημα παραμένει ὁ ἀφανισμός κάθε διαφορετικοῦ πολιτισμοῦ καί εἰδικά τοῦ Ρωμαίϊκου πολιτισμοῦ, τόν ὁποῖον καί καπηλεύτηκαν καί διαστρέβλωσαν. Τά τελευταῖα περίπου 180 χρόνια ἡ κατάσταση ἔγινε πιό περίπλοκη καί δύσκολη, καθώς ἐπῆλθε στή Ρωμηοσύνη ἕνας ἐσωτερικός ἀποπροσανατολισμός καί μία σύγχυση, πού τήν ὁδήγησαν σέ πολλαπλές ἀκυρώσεις καί τό γένος μας στά πρόθυρα τῆς πλήρους διάλυσης πού βιώνουμε σήμερα.
Ἰωάννης Κων. Νεονάκης
MD, MSc, PhD
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 142
Ἰούνιος - Ἰούλιος 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου