Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΑ ΔΥΟ ΦΥΛΑ ( π. Βασίλειος Βολουδάκης )

Ἡ διχοτόμηση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως σὲ δύο φύλα δὲν ἦταν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων. Τὸ ἀποτέλεσμα τῆς κακῆς συμπεριφορᾶς τους μέσα στὸν Παράδεισο. Αὐτὸ τὸ ἀναπτύξαμε ἐκτενῶς στὸ προηγούμενο τεῦχος.

Οἱ Πρωτόπλαστοι πλάσθηκαν ἀπὸ τὸν Θεὸ ἰσότιμοι μὲ ἐξουσία νὰ ἄρχουν καὶ οἱ δύο ἐπὶ τῆς κτίσεως, χωρὶς νὰ εἶναι ὁ ἕνας ἀνώτερος ἀπὸ τὸν ἄλλον καὶ χωρὶς νὰ κυριαρχῆ ὁ ἕνας πάνω στὸν ἄλλον.

Γιὰ νὰ εὐτυχήσουν καὶ νὰ ἀξιοποιήσουν τοὺς ἑαυτούς τους ἔπρεπε νὰ διατηροῦν τὴν ἑνότητα Θεὸς-Ἀδὰμ-Γυνὴ-Θεὸς σὲ μία κυκλικὴ σχέση, ποὺ καταργεῖ τὴν ἀξιολογικὴ κλίμακα, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι ὁ Θεὸς θὰ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὸ «ἄρσεν» καὶ τὸ «θῆλυ» ἀδιάκοπα καὶ ἀταλάντευτα ὡς ὁ μόνος Ζωοδότης καὶ Παροχεὺς κάθε ἀγαθοῦ ἀλλὰ καὶ ἡ συνεκτικὴ Δύναμη ποὺ ἑνώνει τοὺς δύο σὲ μιὰ ἀδιάσπαστη ἑνότητα ἀγάπης καὶ συναντιλήψεως καί, ποὺ μόνο Αὐτοῦ ἡ φωνὴ θὰ ἀναγνωρίζεται ὡς ρήματα Ζωῆς, Ἀλήθεια καὶ Γνώση.

Ἡ ἐξουσία τῆς αὐτοδιαθέσεως δίκοπο μαχαῖρι.

Ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ γυναῖκα του εἶχαν τὴν μοναδικὴ εὐλογία ἀλλὰ καὶ τὴν τεράστια εὐθύνη νὰ διαχειρισθοῦν τοὺς ἑαυτούς τους ὅπως αὐτοὶ ἤθελαν, ἀλλὰ εἶχαν προειδοποιηθεῖ πὼς καμμιά, μὰ καμμιὰ διαχείριση τοῦ ἑαυτοῦ τους ἀλλιώτικη ἀπὸ τὶς ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ ἦταν ἱκανὴ νὰ τοὺς κρατήση στὴ ζωὴ καὶ στὴ μεταξύ τους ἀγάπη.

Οἱ Πρωτόπλαστοι παρεξήγησαν τὸ δικαίωμα τῆς αὐτοδιαθέσεως ποὺ ἔλαβαν ἀπὸ τὸν Θεὸ καί, ἀντὶ νὰ τὸ χρησιμοποιήσουν γιὰ νὰ παραδοθοῦν στὶς ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ Πατέρα τους, πίστεψαν πὼς ὑπάρχουν καὶ ἄλλες ἐκδοχὲς εὐτυχίας, πέρα ἀπὸ τὶς ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ, τὶς ὁποῖες ἐκδοχὲς εἴτε μποροῦν νὰ ἐπινοήσουν εἴτε νὰ τὶς διδαχθοῦν ἀπὸ κάποιον ἄλλον. Μέσα στὴ σπουδή τους γιὰ αὐτοσχεδιασμοὺς ξέχασαν πὼς δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐφεύρη γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ τὸν συνάνθρωπό του τίποτε καλύτερο καὶ σπουδαιότερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ὁρίζει ὁ Πάνσοφος δημιουργὸς καὶ κατασκευαστὴς τοῦ ἀνθρώπου. Ξέχασαν πὼς ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀξιοποιεῖται μὲ τὶς ὅποιες ἐπινοήσεις ἀλλὰ μόνο μὲ τὴν ἀφομοίωση τῶν ὁδηγιῶν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἐξομοίωσή του μὲ τὸν Θεό.

Σ’ αὐτὴ τὴν πλάνη τοὺς βρῆκε ὁ διάβολος καὶ προθυμοποιήθηκε νὰ τοὺς διδάξη αὐτὸ ποὺ ζητοῦσαν. Τὴ γνώση καὶ τὴν εὐτυχία μὲ κάποιον ἄλλο τρόπο καὶ ὄχι μὲ τὸν τρόπο ποὺ τοὺς τὰ χορηγοῦσε ὁ Δημιουργός τους. Αὐτοὶ τὸν ἄκουσαν καὶ τὸν ὑπάκουσαν. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ βροῦν ἀντὶ γιὰ γνώση, ἀπόγνωση· καί, ἀντὶ γιὰ εὐτυχία, ἔχθρα, μῖσος καὶ ἀντιπαλότητα. Ἕνα μῖσος ἀγεφύρωτο ἦταν τὸ μόνο «κέρδος» τοῦ ἐγχειρήματός τους καὶ τῆς προσπάθειάς τους νὰ πετύχουν γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους κάτι... καλύτερο(!)

Δυστυχῶς, τὸ πάθημά τους αὐτὸ δὲν ἔγινε μάθημα ἐπιστροφῆς στὴ Γνώση τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ μόνη πραγματικότητα, ἀλλὰ οἱ Πρωτόπλαστοι συνέχισαν τοὺς αὐτοσχεδιασμοὺς καὶ τὶς δικαιολογίες, ἐπινοοῦντες καὶ οἰκοδομοῦντες μέσα τους μιὰ δική τους λογική, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία γιὰ τὶς κακὲς ἐπιλογές τους ἔφταιγε κάποιος ἄλλος καί, περισσότερο ἀπὸ ὅλους, ὁ Θεός!

Μ’ αὐτὲς τὶς «ἐπινοήσεις», ἡ πρώτη Πτώση τους ἔγινε πιὰ «κατρακύλα»(!) καὶ ἐπαυξάνεται συνεχῶς καὶ κορυφώνεται στὶς μέρες μας μὲ ἀπίστευτες διακηρύξεις, ὅπως π.χ. ὅτι ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς ἐγκληματικές μας πράξεις δὲν φταῖμε ἐμεῖς ἀλλὰ τὰ... κύτταρα ποὺ κληρονομήσαμε ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας!

Τὸ ψυχογράφημα τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας

Ὁ Θεὸς δὲν ἄφησε τοὺς Πρωτοπλάστους νὰ ἐξοντωθοῦν ἀπὸ τὸ μεταξύ τους μῖσος, ἀλλὰ ἔσπευσε νὰ τοὺς ἐπισημάνη τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ εἶχε ὑποστεῖ ἡ ψυχοσύνθεσή τους ἀπὸ τὴν αὐθαίρετη ἐπιλογή τους καὶ νὰ τοὺς χορηγήση τὰ κατάλληλα ψυχικὰ φάρμακα.

Ἀπὸ τὴ συμπεριφορὰ τῶν Πρωτοπλάστων πρὸ τῆς ὁριστικῆς πτώσεώς τους ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὶς θεραπευτικὲς συμβουλὲς τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴ γυναῖκα του μετὰ την πτώση τους μποροῦμε νὰ συνθέσουμε τὸ ψυχογράφημά τους καὶ νὰ τὸ ἀξιοποιήσουμε καὶ μεῖς, ὁ καθένας μας, γιὰ τὴ διάγνωση τῶν κακώσεων τῆς ψυχῆς μας.

Ἀπὸ τὴ συμπεριφορά τους, λοιπόν, ὅπως τὴν περιγράφει τὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, διαπιστώνουμε πὼς οἱ Πρωτόπλαστοι δὲν λειτούργησαν τὴν ἀνθρώπινη φύση τους μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἀλλὰ ἐντελῶς διαφορετικά, ἐνῶ ἡ καταγωγή τους ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἡ κατ’ εἰκόνα Του πλάση τους ὑπαγόρευαν πὼς ἔπρεπε οἱ ἐνέργειές τους νὰ εἶναι κοινές –ὅπως τῆς Ἁγίας Τριάδος– καὶ τὸ φρόνημα τῆς ψυχῆς τους ἕνα.

«Ἡ γυναῖκα, ὅμως, αὐτονομήθηκε ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ καί, ἐνῶ ἕως ὅτου βρεῖ ἄλλον συνομιλητὴ γιὰ ἐπικοινωνία εἶχε προσήλωση στὸν ἄνδρα της, μόλις παρουσιάσθηκε σ’ αὐτὴν ἰδιαιτέρως ἄλλος συνομιλητὴς –ὁ διάβολος μέσα ἀπὸ τὸ τετραπέρατο φίδι– ξέχασε τὸν ἄνδρα της καὶ τὸν Θεὸ καὶ ἀφέθηκε στὰ θελκτικὰ λόγια τοῦ διαβόλου καὶ ἐν συνεχεία στὴ θέα τοῦ ἀπαγορευμένου δένδρου: «καὶ εἶδεν ἡ γυνή, ὅτι καλὸν τὸ ξύλον εἰς βρῶσιν καὶ ὅτι ἀρεστὸν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καὶ ὡραῖον τοῦ κατανοῆσαι καὶ λαβοῦσα ἀπὸ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ ἔφαγε» (Γεν. 3, 6). «Ἡ γυναῖκα προχώρησε σὲ ἐμπειρία ξένη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνδρα της. Κάνει βήματα μόνη της. Ἐνεργεῖ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα της αὐτόνομα, ἀποκεκομμένη ἀπὸ τὴν κυκλικὴ σχέση, ποὺ προείπαμε (Θεὸς-Ἀδὰμ-Γυναίκα-Θεὸς) καὶ στὴ συνέχεια ἐπιστρέφει στὴ σχέση μὲ τὸν ἄνδρα της σὰν ὁδηγὸς καὶ δάσκαλός του. Τὸν παρακινεῖ νὰ ἀκολουθήση τὰ βήματά της καὶ νὰ ἔχη καὶ αὐτὸς τὴν ἴδια μ’ αὐτὴν ἐμπειρία: «Καὶ ἔδωκε καὶ τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς μετ’ αὐτῆς καὶ ἔφαγον» (ὅ.ἀ.)

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Ἀδὰμ εἶχε προηγουμένως ἀδιαφορήσει στὴν πρόταση τοῦ διαβόλου, ποὺ τοῦ ἔγινε μέσα ἀπὸ τὸ φίδι: «Ἀδὰμ οὐκ ἡπατήθη, ἡ δὲ γυνὴ ἀπατηθεῖσα ἐν παραβάσει γέγονε» (α΄ Τιμ 2, 14). Δὲν ἐξαπατήθηκε ἀπὸ τρίτους, ἐξαπατήθηκε, ὅμως, ἀπὸ τὴν πρόταση τῆς γυναίκας του καὶ ἔχασε κάθε δύναμη ἀντιστάσεως ὥστε  ξέχασε καὶ Αὐτὸν τὸν Ἴδιο τὸν Θεό. Ὁ Ἀδὰμ διακόπτει καὶ αὐτὸς τὴν κυκλικὴ σχέση καὶ ἐνεργεῖ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα του ὡς ἐξάρτημα τῆς γυναίκας του καὶ ὄχι ὡς ἰσότιμο μέλος στὴ σχέση Θεὸς-Ἀδὰμ-Γυναίκα-Θεός.

Ὁ διαφορετικὸς τρόπος ἐνεργείας Ἀδὰμ καὶ γυναίκας στὸ γεγονὸς τοῦ βιβλίου τῆ Γενέσεως, ποὺ ἦταν καὶ ἡ πρώτη ἐνέργειά τους μετὰ τὴ δημιουργία τους, διχάζει τὴν ἀνθρώπινη φύση σὲ δύο ἐλαττωματικὲς ὑπάρξεις, οἱ ὁποῖες καὶ σφραγίζουν τοὺς ἀπογόνους τους. Στὸ ἑξῆς οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔρχονται στὴ ζωὴ θὰ ἔχουν ἢ τὴν ψυχοσύνθεση τοῦ Ἀδὰμ ἢ τὴν ψυχοσύνθεση τῆς Εὔας. Αὐτὸ εἶναι ἀναγκαῖο ἐπακόλουθο, ἐφ’ ὅσον ἡ ἀνθρώπινη φύση δὲν εἶναι πιὰ ἑνιαία ἀλλὰ σπασμένη στὰ δύο. Τὰ δύο πρόσωπα, Ἀδὰμ καὶ Γυναῖκα, μὲ τὰ ἰδιαίτερα ὑποστατικὰ ἰδιώματα, ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ μὴ συγχέωνται μεταξύ τους, μετατρέπονται λόγω τῆς κακῆς λειτουργίας τους σὲ δύο ξεχωριστοὺς κόσμους, ποὺ ὀνομάσθηκαν φύλα. Τώρα πιὰ δὲν μετέχουν μὲ τὴν ἴδια ψυχολογία στὴν ἀνθρώπινη φύση ἀλλὰ ὁ ἕνας ἔχει διαφοροποιηθεῖ ἀπὸ τὸν ἄλλον μὲ τὴν ἀνδρικὴ ἢ τὴν γυναικεία ψυχολογία.

Τώρα πιὰ δὲν κάνουμε λόγο γιὰ ἄνδρα ἢ γυναῖκα ὡς φορέων τῆς ἑνιαίας ἀνθρωπίνης φύσεως ἀλλὰ ὡς δύο ξεχωριστῶν φύλων ποὺ ἔχουν μεταξύ τους χαώδεις διαφορές.

Τὰ φάρμακα γιὰ τὶς ψυχικὲς κακώσεις Ἀδὰμ & Εὔας

Ὁ Θεὸς ἐπεμβαίνει θεραπευτικὰ στὴ διχοτομημένη ἀνθρώπινη φύση καὶ ματαιώνει τὸν ἐκφυλισμὸ της μὲ τὸ νὰ προσφέρη στὸν
Ἀδὰμ καὶ στὴν Εὔα ὅλα τὰ φάρμακα γιὰ τὶς ψυχικές τους κακώσεις.

Πρῶτα τοὺς ἐνσπείρει ἔρωτα τοῦ ἑνὸς πρὸς τὸν ἄλλον γιὰ νὰ τοὺς προσελκύση καὶ νὰ ἀποφευχθῆ ἡ τελειωτικὴ καὶ τελεσίδικη διάσπασή τους. Κατόπιν, παραλαμβάνει καὶ τοὺς δύο καὶ διορθώνει τὶς κακὲς ροπὲς τῆς ψυχῆς τους, πού, σὰν δεύτερη φύση, ἔχουν διαμορφωθεῖ ἀπὸ τὰ ἐνεργήματα τῆς Πτώσεώς τους. Στὸν Ἀδὰμ ὁρίζει νὰ γίνη «κεφαλὴ τῆς γυναικός», ὄχι γιὰ νὰ κάνη “τοῦ κεφαλιοῦ του”, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἔχη Κεφαλή του τὸν Θεό, τὴν Πηγὴ τῆς Ζωῆς τῆς κυκλικῆς σχέσεως, ποὺ προείπαμε. Στὴ δὲ γυναῖκα ὁρίζει νὰ ἔχη στραμμένη τὴν προσοχή της πρὸς τὸν ἄνδρα της: «Πρὸς τὸν ἄνδρα σου ἡ ἀποστροφή σου καὶ αὐτὸς σοῦ κυριεύσει» (Γεν. 3,16), γιὰ νὰ προφυλαχθῆ ἀπὸ τὴν προδιάθεσή της νὰ παρασύρεται καὶ νὰ ἐπηρεάζεται εὔκολα ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μετέχη, διὰ τῆς σχέσεώς της μὲ τὸν ἄνδρα της, στὴν ὄντως Κεφαλή, ποὺ εἶναι ὁ Θεός.

Οἱ ὁδηγίες αὐτὲς παρεξηγήθηκαν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι λίγοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν ὡφεληθεῖ ἀπὸ αὐτές.

Πολλοὶ νομίζουν ὅτι οἱ ὁδηγίες αὐτὲς καλλιεργοῦν ἕνα ἰδιότυπο ρατσισμὸ μεταξὺ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ὅμως ὁ Θεὸς ἀποσκοπεῖ μὲ αὐτὲς τὶς ὁδηγίες νὰ ἀνδρώση τοὺς ἄνδρες ὥστε καὶ οἱ γυναῖκες νὰ βρίσκουν σ’ αὐτοὺς στήριγμα καὶ ἀνάπαυση καὶ νὰ μὴν αἰσθάνωνται τὴν ἀνάγκη νὰ αὐτονομοῦνται γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν ψυχολογικά.

Ὁ Θεὸς διέκρινε στὴ συμπεριφορὰ τοῦ Ἀδὰμ μιὰ παθητικὴ διάθεση καὶ μιὰ δουλικὴ στάση ἀπέναντι στὴν Εὔα καὶ γι’ αὐτὸ τοῦ ἐπισημαίνει ὅτι πρέπει νὰ γίνει «κεφαλή». Πρέπει νὰ ἀναλαμβάνη εὐθῦνες καὶ ὄχι νὰ ἐξαντλῆ τὸν ἀνδρισμό του στὴ σεξουαλικότητά του ἢ στὴν ἀσταμάτητη ἐργατικότητά του. «Ἡ δουλικὴ ὑποχωρητικότητα τῶν ἀνδρῶν πρὸς τὶς γυναῖκες τους» ἔχει σὰν συνέπεια νὰ νοιώθουν οἱ γυναῖκες ἀνασφάλεια καὶ ἐν συνεχεία ἔλλειψη ἐκτιμήσεως γιὰ τοὺς ἄνδρες τους καὶ τότε οἱ ἄνδρες γιὰ νὰ ἀποκρούσουν τὰ αἰσθήματα μειονεκτικότητος ἀπέναντι στὶς γυναῖκες τους, ἀντὶ νὰ γίνουν «κεφαλή» γίνονται «ἀντράκια», μὲ φωνὲς καὶ ἀγριάδες, ὁπότε ὁλοκληρώνεται ἡ ἀσυνεννοησία καὶ ἡ διάσταση.

Κατὰ τὴν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων ὁ Ἀδὰμ ἔκανε ἕνα βῆμα πίσω κσὶ ἡ Εὔα δύο βήματα μπροστά. Ἔτσι ἔχασε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Οἱ ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ ὁρίζουν τώρα πιὰ πὼς ὁ Ἀδὰμ πρέπει νὰ κάνει ἑνα βῆμα μπροστὰ καὶ ἡ Εὔα δύο βήματα πίσω γιὰ νὰ ξανασυναντηθοῦν καὶ νὰ ἑνωθοῦν πραγματικά. Τὸ ἐπιπόλαιο μάτι, ποὺ ἀγνοεῖ τὴν προϊστορία, ἔχει τὴν λανθασμένη ἰδέα πὼς μέσα στὴν Ἐκκλησία μὲ τὶς ὁδηγίες αὐτὲς τοῦ Θεοῦ οἱ γυναῖκες ὑποβιβάζονται καὶ οἱ ἄνδρες ἀνυψώνονται. Αὐτὴ ἡ πλάνη ἔχει κυριαρχήσει μέσα στοὺς αἰῶνες. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ προσθέσουμε καὶ ἄλλες πολλὲς ἐξηγήσεις ὥστε ἡ συζήτηση αὐτοῦ τοῦ θέματος νὰ μᾶς ἀποτοξινώση κάπως ἀπὸ τὶς προκαταλήψεις μας  καὶ νὰ προσεγγίσουμε μὲ περισσότερη ἐμπιστοσύνη τὶς θεραπευτικὲς ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ.

πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Φύλλου 29

Δεκέμβριος 2004

πηγή