Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

π. Αυγουστίνος Καντιώτης : Η αποχή και η απουσία των χριστιανών από την πολιτική δημιουργεί κενό όπου εισβάλλουν οι αντίχριστοι


(από την χριστιανική σπίθα)  
Ο π.Αυγουστίνος ασχολήθηκε με την πολιτική. Και πρακτικά, με κορυφαία την αντιπαράθεσή του με τους κατακτητές, όταν παρουσία τους κήρυξε στα Ιωάννινα "Όπως το Άστρον της Βηθλεέμ ανέτειλε, έτσι θα ανατειλει ξανά το άστρο της Ελλάδος", και με τον έλεγχο του Ανωτάτου Άρχοντα της Εποχής, στην "Σπίθα" με τίτλο "Βασιλεύ, είσθε Μασώνος;" η οποία συνετάραξε τα ύδατα και σταμάτησε την φορολόγηση των Ιερών Μονών υπέρ των Τεκτονικών Στοών. Και θεωρητικά, σε πολλές "Χριστιανικές Σπίθες" ο π.Αυγουστίνος ασχολήθηκε με την πολιτική, προτείνοντας κατά καιρούς λύσεις και αποδίδοντας ευθύνες στους αδιάφορους ποιμένες. Και ως πρότυπο, πνευματικός οδηγός ή ελέχχων συνειδήσεις μερικών χριστιανικού προσανατολισμού πολιτικών.

Στην "Χριστιανική Σπίθα" φύλλο 389/Οκτ.1977, πριν από την καταληκτική παράγραφο, η οποία δημοσιεύεται στην παρούσα ανάρτηση, ο π.Αυγουστίνος δημοσίευσε μεταξύ των πολλών άλλων, και τα εξής, που ίσως ενδιαφέρουν:

Υπό το φως του Ευαγγελίου εξετάζοντες και κρίνοντες την σύγχρονον κατάστασιν του Έθνους μας, έχομεν την μαρτυρίαν της συνειδήσεώς μας ότι δεν εξερχόμεθα από τον κύκλον των πνευματικών μας καθηκόντων, αλλ’ επιτελούμεν καθήκον το οποίον απορρέει από την ιδιότητά μας ως χριστιανού, και ιδίως ως πνευματικού ηγέτου του λαού μας.
Δεν κατοικούμε εις την Σελήνην ή εις τον Άρην, διά να θεώμεθα απαθώς τα συμβαίνοντα επί της Γης. Κατοικούμεν εις την γην, και μάλιστα την μικράν αυτήν γωνίαν της Γης με την μεγαλυτέραν ιστορίαν των αιώνων. Και είμεθα όχι μόνον κληρικοί, αλλά και Έλληνες πολίται. Και ουδέν εξ όσων λέγονται και πράττονται, πρέπει να μας αφήνει αδιαφόρους. Με την βοήθειαν του Θεού εδώσαμεν το «παρών» εις τα προσκλητήρια της Πατρίδος κατά το παρελθόν, και πρέπει και τώρα, εις εξόχως κρισίμους διά το Έθνος ημέρας, να μη σιωπήσωμεν…
…Οι περισσότεροι πνευματικοί πατέρες , διδάσκαλοι και οδηγοί, ενώ εις άλλας περιπτώσεις δευτερευούσης και επουσιώδους σημασίας, σπεύδουν και δίδουν συμβουλάς και επεμβαίνουν εις ζητήματα, τα οποία θα ηδύναντο να λύσουν οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι αφ’εαυτών, εν τούτοις εις το σπουδαίον θέμα της διακυβερνήσεως του Έθνους οι λαλίστατοι και πολυπράγμονες πνευματικοί πατέρες και διδάσκαλοι και οδηγοί δεν διαφωτίζουν τον Έλληνικόν λαόν. Άλλοι εξ αυτών λέγουν ότι δεν αναμιγνύονται εις την πολιτικήν. Άλλοι συνιστούν λευκήν ψήφον. Άλλοι προσευχήν. Και άλλοι άλλα…
Ερωτάται: Είναι ορθή αυτή η στάσις των πνευματικών τούτων οδηγών;
Απαντώμεν: Είνε αληθές, ότι εις τον αιώνα τούτον η πολιτική απορροφά το ενδιαφέρον των μαζών μέχρι σημείου, ώστε το κόμμα, εις το οποίον ανήκει τις, καταλαμβάνει την πρώτην θέσιν εις τον συναισθηματικόν και βουλητικόν του κόσμον. Το κόμμα το ύψιστον, το απόλυτον αγαθόν, ο σκοπός της ζωής! Το κόμμα θρησκεία! Το κόμμα θεός! Πρόκειται περί απολυτοποιήσεως ενός πράγματος σχετικού, ρευστού και παροδικού, μη δυναμένου να ικανοποιήση τους βαθυτέρους πόθους και τας βαθυτέρας ανάγκας και εφέσεις του ανθρώπου.
Με την απολυτοποίησιν αυτήν δεν είναι βεβαίως δυνατόν να συμφωνήση η χριστιανική συνείδησις.
Αλλά και η θεωρία, κατά την οποίαν η πολιτική πρέπει να μένη έξω από τα ενδιαφέροντα του χριστιανού και ο χριστιανός να ενδιαφέρεται μόνον διά την σωτηρίαν της ψυχής του, η θεωρία αυτή της απολιτικοποιήσεως της ζωής, δεν είνε επίσης ορθή. Διότι ο χριστιανός δεν ζη ως ερημίτης, ως Ροβινσών, μόνος, κατάμονος, ρυθμίζων τα καθ’εαυτόν όπως αυτός θέλει. Αλλά ζη εντός κοινωνίας και. Είτε θέλει είτε δεν θέλει, πολλοί πολιτικοί και κοινωνικοί παράγοντες επηρεάζουν και ρυθμίζουν κατά ένα τρόπον την ζωήν και αυτός, ως χριστιανός, οφείλει διά του λόγου, του παραδείγματος και της εν γένει δράσεως και ζωής του να συντελή εις το καλόν της κοινωνίας, εις την επικράτησιν των αρχών του Ευαγγελίου, αι οποίαι κατά τρόπον άριστον ρυθμίζουν την ζωήν και τας σχέσεις των ανθρώπων. Ο χριστιανός είναι το φως και το άλας της ζωής. Λέγοντες δε ζωήν δεν εννοούμεν ένα μόνο τμήμα αυτής, αλλ’ ολόκληρον την ζωήν, την ζωήν με όλας τα ανάγκας, τα ενδιαφέροντα και τας εκδηλώσεις της.

(Σε άλλο φύλλο της χριστιανικής σπίθας)

Εάν ο χριστιανός είπη «εγώ ουδεμίαν αποστολήν έχω ως προς την πολιτικήν», είναι ωσάν το άλας ριπτόμενον εντός της χύτρας να λέγη, «εγώ ένα μόνον μέρος του φαγητού θα αλατίσω», ή ωσάν η ζύμη να λέγη, «εγώ μόνον μέρος του φυράματος θα ζυμώσω», ή ωσάν ο ήλιος να λέγη «εγώ ένα μόνον τόπον θα φωτίσω και όχι άλλους».

Η επίδρασις του χριστιανού εις τον κόσμον πρέπει να είνε καθολική, να επεκτείνεται δηλαδή εις όλας τας εκδηλώσεις - και τας λεπτομερείας ακόμη της ζωής, πνευματικής και υλικής, εις τρόπον ώστε, ό,τι ο Ψαλμωδός λέγει διά τον ήλιον, ότι «ουκ έστιν ός αποκρυβήσεται της θέρμης αυτού» (Ψαλμ.18,7), να λέγεται και διά τον χριστιανόν. Ο χριστιανός, τον νοητόν ήλιον αντιπροσωπεύων εν τω κόσμω, οφείλει να καθιστά την παρουσίαν του ευεργετικήν εις όλας τας εκφάνσεις της ανθρωπίνης ζωής. Το παν ο χριστιανός οφείλει να φωτίζη, να θερμαίνη και να ζωογονή.

Εάν δε ο χριστιανός, από περιδεά συνείδησιν επηρεαζόμενος, απέχη της πολιτικής και δεν ενδιαφέρεται δι’ αυτήν, ίνα μη … μολυνθή, τότε εκ της απουσίας και της αδρανείας των χριστιανών δημιουργείται ένα κενόν εις τον πολιτικόν  τομέα, και εις το κενόν αυτό εισβάλλουν άλλοι, οι οποίοι δεν πιστεύουν εις τον Κύριον, έχουν άλλας αντιλήψεις περί Θεού, κόσμου και ζωής, και δαιμονιώδη δραστηριότητα αναπτύσσοντες παρασύρουν προς το μέρος των τα πλήθη, και καταλαμβάνουν την εξουσίαν, και ψηφίζουν και εφαρμόζουν αντιχριστιανικούς νόμους, και δρουν καταλυτικώς διά την κοινωνίαν, και ο πιστός λαός παραπονείται και αγανακτεί διά την επικράτησιν του κακού, ενώ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΟΥΚ ΟΛΙΓΗΝ ΕΥΘΥΝΗΝ ΕΧΕΙ. Έχει και εδώ εφαρμογήν ωραία παραβολή της Παλαιάς Διαθήκης. Κατά την παραβολήν αυτήν τα δένδρα απεφάσισαν να εκλέξουν βασιλέα. Προς τούτο απηυθύνθησαν προς τα πλέον καρποφόρα εξ αυτών, όπως είνε η ελαία, η συκή και η άμπελος, διά ν’ αναλάβουν την κυβέρνησιν. Αλλά τα καρποφόρα δέντρα, προφασιζόμενα ότι έχουν σπουδαιοτέρας ασχολίας, το ένα κατόπιν του άλλου ηρνήθησαν ν’αναλάβουν εξουσίαν. Και τέλος ανέλαβεν η άκανθα, λίαν ευχαρίστως. Και όταν η άκανθα εβασίλευσεν, όλα τα δέντρα εστέναξαν εκ της κακοδιοικήσεως (Ιδέ Κριτ.9,8-15).

Ούτε λοιπόν απολυτοποίησις της πολιτικής, αλλ’ ούτε και αποπολιτικοποίησις της ζωής.
Η πολιτική, όπως εδίδαξαν και αρχαίοι φιλόσοφοι της Πατρίδος μας, είνε τέχνη και επιστήμη, η οποία, όταν ασκήται συμφώνως προς τον ηθικόν νόμον, αποβαίνει λίαν ευεργετική διά τους ανθρώπους και υλικώς και πνευματικώς. Είνε και αυτή ένα μέσον προς πραγματοποίησιν του προορισμού του ανθρώπου, της κυριαρχίας του επί του φυσικού κόσμου και κυρίως της ηθικής του τελειώσεως.

από το αγωνιστικό ιστολόγιο : Αποτείχιση 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου