ΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΠΡΟΓΑΜΙΑΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ

ΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΠΡΟΓΑΜΙΑΙΩΝ

ΣΧΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ

Μπορεῖς νά μοῦ πεῖς τί ἔχει πάθει ἡ Ἐκκλησία μέ τίς προγαμιαῖες σχέσεις; Δηλαδή τί κακό βρίσκει; Δέν πρέπει νά γνωρίζει ὁ ἄντρας τήν κοπέλα πρίν τήν πάρει;

—Γιατί, κλεισμένη σέ τσουβάλι τοῦ τή δίνουν; Δέν τήν βλέπει πρίν τό γάμο; Δέν μιλοῦν μεταξύ τους;

—Ἔλα τώρα ξέρεις τί ἐννοῶ.

—Μά ἀκριβῶς ἐπειδή ξέρω καί ξέρω ὅτι ἔχεις καί κόρες, ἀδυνατῶ νά καταλάβω. Δηλαδή θέλεις καί ἐσύ οἱ κόρες σου νά … γνωρίζουν καλά ὅλους τούς –ἴσως– μέλλοντες συζύγους τους;

 —Ἐ! Ἐντάξει δέν λέμε καί ὅλους!

—Ἄ! Μόνον ὅσους πρέπει! Ἄσχετα μέ τό ἐάν αὐτοί μπορεῖ νά εἶναι καί δέκα ἤ εἴκοσι!!! Μπορεῖς νά μοῦ πεῖς ποιά ἡ διαφορά μεταξύ αὐτοῦ καί τῆς πορνείας;

—Ἀναστάση πολύ μακριά τό πᾶς! Ἐγώ μιλάω γιά μία ἄντε δύο φυσιολογικές σχέσεις.

—Ὡραία, ἄς ποῦμε ὅτι θά εἶναι ἕνας πού σοῦ βάζω ὑπογραφή ὅτι ἐάν γίνει ἀρχή δέν θά εἶναι ἕνας! Τό θεωρεῖς σωστό; Νά δοκιμάσει κάποιος τό κορίτσι σου λές καί εἶναι ἀντικείμενο εὐχαρίστησης ἀνδρῶν καί νά περιμένεις ἐναγωνίως καί τό ἀποτέλεσμα;

—Ξέρεις ὅτι δέν τό βλέπω ἔτσι. Ἐγώ ἁπλᾶ λέω ὅτι δέν εἶναι κακό νά γνωρίσει καί ἕναν ἤ δύο πρίν παντρευτεῖ. Τί θά χάσει; Ἡ πρώτη θά εἶναι ἤ ἡ τελευταία;

—Ἴσως νά γελάσεις μά πές μου, πόσο μπορεῖ νά στοιχίζει ἡ ἀρετή τῆς παρθενίας γιά νά τήν ξαναποκτήσει ἕνα κορίτσι καί ποιός μπορεῖ νά τοῦ τή δώσει πίσω;

—Τώρα μέ τήν πρόοδο τῆς ἰατρικῆς ὅλα γίνονται!

—Ναί, ὅλα γίνονται! Μόνο πού ὑπάρχει μιά διαφορά. Πρῶτα πρῶτα δέν ἀποκτᾶ καί πάλι τήν ἀρετή παρά μόνον τό ἰδίωμα. Καί δεύτερον μέσα της θά ξέρει ὅτι αὐτό πού εἶχε ἀπό τήν ὥρα πού γεννήθηκε δέν ὑπάρχει πλέον, χάθηκε.  Αὐτή λοιπόν, τήν ἐκ γενετῆς ἀρετή ποῦ εἶχε μπορεῖ νά τήν ξαναποκτήσει;

—…Ὄχι…

—Ἄρα λοιπόν, αὐτοί καί μόνον οἱ λόγοι, καθιστοῦν αὐτήν τήν ἰδιότητα μοναδική. Σωστά;

—Σωστά.

—Ἑπομένως αὐτό τό τόσο μοναδικό καί πολύτιμο δῶρο καί σφραγῖδα, γιατί μέσα σέ μιά στιγμή νά τό πετάξει καί νά τό χάσει, ἔτσι ἀνούσια καί ἀπερίσκεπτα; Γιατί νά ἐπιτρέψει στόν ὁποιονδήποτε πρῶτο τυχόντα, πού μετά ἀπό λίγο καιρό οὔτε κἄν θά τήν θυμᾶται, νά τῆς τό ἀφαιρέσει χωρίς καμία ἐπίγνωση κι ἐκτίμηση;

—Μά γιά στάσου, ἔτσι κι ἀλλιῶς κάποια στιγμή δέν θά τό χάσει;

—Ναί, θά τό χάσει. Ὅμως αὐτό θά γίνει ἀφοῦ θά ἔχει πάρει τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια ἀπό Αὐτόν πού τῆς τό χάρισε. Καί ἔτσι κατ’ αὐτόν τόν τρόπο διατηρεῖται ἡ παρθενία καί μέσα στό γάμο. Καί δέν θά σοῦ ἀναφέρω τά τῆς Γενέσεως, ὅπου ὁ Θεός σέ ΕΝΑΝ ἄνδρα καί σέ ΜΙΑ γυναῖκα ἔδωσε τήν ἐντολή «αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε», δηλαδή γίνεσθε ἀνδρόγυνο. Ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναῖκα, ΜΟΝΟ μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, γίνονται ἕνα ἀνδρόγυνο, ἕνας ἄνθρωπος, κι ἑπομένως ἡ ἀρετή αὐτή συνεχίζεται καί γιά τούς δύο ἀφοῦ πλέον εἶναι ΕΝΑΣ, εἶναι «ὁ ἄνθρωπος».

—Καί ποῦ εἶναι τό κακό ἐάν μία κοπέλα ζήσει μέ ἕναν ἄνδρα, ἀλλά χωρίς νά ὑπάρχει γάμος; Πάλι δέν θά ὑπάρχει αὐτή ἡ παρθενία ποῦ λές;

—Ἐάν δέν κάνω λάθος ἔχεις τρία παιδιά. Δύο κορίτσια καί ἕνα ἀγόρι, ἔτσι δέν εἶναι; Πῶς θά σοῦ φαινόταν ἐάν ὁ γιός σου ἔκανε γυναῖκα του τήν κόρη σου καί ἀδελφή του;

—Μά αὐτό εἶναι ἀνωμαλία.

—Βεβαίως καί εἶναι. Καί γιατί νά μήν εἶναι ἀνωμαλία στά μάτια τοῦ Θεοῦ ἡ συνεύρεση κάποιου μέ μία γυναῖκα, τήν στιγμή πού ὅλοι μας εἴμαστε ἀδέλφια μέ ἕναν Πατέρα; Ἀδελφός μου ὁ γιός μου, ἀδελφός μου ὁ πατέρας μου, ἀδελφή μου ἡ γειτόνισσα, ἀδελφή μου ἡ σύζυγός μου. Ὅλων ὁ πατέρας εἶναι ὁ Θεός καί ὅλοι εἴμαστε ἀδέλφια. Μόνο μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, πού δίδεται μέσῳ τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ γάμου, ἔχουν τήν ἄδεια ἕνας ἄνδρας καί μία γυναῖκα νά γίνουν ἕνα. Ὄχι ἁπλᾶ νά συνευρεθοῦν δύο –μέχρι χθές ἄγνωστοι– γιά μιά στιγμή εὐχαρίστησης(!), ἀλλά νά γίνουν ἕνας ἄνθρωπος, μέ μία πορεία καί μέ ἕναν σκοπό: Τήν σωτηρία τήν δική τους ἀλλά καί τῶν παιδιῶν τους, τά ὁποῖα παιδιά τους θά εἶναι καρπός ἀπό τήν εὐλογημένη καί γεμάτη ἀγάπη συνεύρεσή τους. Μόνον ἔτσι εἶναι ἐπιτρεπτή ἡ συνεύρεση δύο ἀνθρώπων. Πρῶτα θά παρουσιασθοῦν μπροστά στόν Δημιουργό καί Πατέρα τους νά Τοῦ ζητήσουν ταπεινά τήν ἄδεια νά κάνουν οἰκογένεια καί μετά θά συνευρεθοῦν.

—Ὅποιος ἄλλος τρόπος ἤ θεσμός, εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ. Εἶναι ἁπλᾶ γιά νά ἱκανοποιεῖ κάποιος τίς σαρκικές του ἐπιθυμίες χωρίς καμία ἐπιβάρυνση καί χωρίς καμία ὑποχρέωση. Εἶναι ἕνα κόλπο γιά σαρκική εὐχαρίστηση, ἀποφεύγοντας μάλιστα καί τήν τήρηση τῆς πρώτης ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ «αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε», τήν ὁποία τηροῦν ὅλα τά πλάσματά Του. Καί ἐάν προκύψει καί  καμία ἐγκυμοσύνη … τότε ἡ ψυχούλα αὐτή πού δέν διάλεξε ἡ ἴδια νά ἔρθει στή ζωή, αὐτομάτως παίρνει τό ὄνομα «ἀνεπιθύμητος/η» καί σχεδόν πάντα δολοφονεῖται ἀργά καί βασανιστικά ἀπό κάποιους “γιατρούς”, οἱ ὁποῖοι μετατρέπουν τά ἰατρικά ἐργαλεῖα, σέ ἐργαλεῖα βασανιστηρίων καί θανάτου. Καί ἐάν ἀποφασίσει μία κοπέλα νά κρατήσει τό παιδί, τότε, ὅπως ξέρεις καλά, οἱ περισσότερες ἐγκαταλείπονται ἀπό τόν … πιστό τους σύντροφο καί βρίσκονται μόνες τους χωρίς καμία βοήθεια γιά νά μεγαλώσουν τό παιδί τους. Πές μου σέ παρακαλῶ, τί τό ὄμορφο βλέπεις σέ ὅλο αὐτό;

—Ἔ! Ἐντάξει, σίγουρα δέν εἶναι ὡραῖο.

—Τότε γιατί τό ὑποστηρίζεις καί παίρνεις καί στό λαιμό σου τά παιδιά πού σέ ἀκοῦν;

—Μά αὐτά πού μοῦ λές μποροῦν νά γίνουν καί μέσα στό γάμο.

—Σαφῶς καί μπορεῖ νά γίνουν. Καί γίνονται καί συχνότερα σήμερα, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει ἀγάπη μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ἀλλά οὔτε πίστη, οὔτε καί ἐπίγνωση τοῦ τί εἶναι ὁ γάμος. Ὅμως, μέσα στό Ἱερό Μυστήριο τοῦ γάμου ὅλα εἶναι διαφορετικά. Εἶναι λές καί ὑπάρχει ἕνα πέπλο πού καλύπτει καί προστατεύει τήν οἰκογένεια. Τότε, καί νά θέλει ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο νά φύγει, τό σκέφτεται πολύ. Εἶναι σά νά τόν κρατάει μιά ἀόρατη δύναμη. Βέβαια σαφῶς καί ἐάν τό θελήσει πολύ τά διαλύει ὅλα. Ὅμως θά τό σκεφτεῖ πολύ. Ἀκόμα καί οἱ εἰδικοί ψυχολόγοι καί οἰκογενειακοί σύμβουλοι προτείνουν νά  τελεῖται γάμος. Δηλαδή τά αὐτονόητα πού τά τηροῦσαν πατροπαράδοτα οἱ ἀγράμματοι παπποῦδες μας, ἔρχεται ἡ ἐπιστήμη νά μᾶς τά προτείνει σάν τόν ἀσφαλέστερο δρόμο γιά τήν οἰκογένεια!!!

—Τέλος πάντων, τό νά πάει μία δεκαεπτάχρονη ἕνα τριήμερο μέ τό ἀγόρι της καί τήν παρέα τους δέν τό βλέπω κακό. Στό κάτω κάτω ὅλοι ἔτσι κάνουν. Καί ξέρεις, ὅταν δέν ἀκολουθεῖς τήν πρόοδο, ἀπομονώνεσαι καί αὐτό εἶναι πολύ ἄσχημο. Βρίσκεσαι μόνος σου χωρίς φίλους καί παρέες.

—Κοίταξε, ἐάν ἐννοεῖς πρόοδο τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τήν Ἀλήθεια, τότε μπορεῖς νά σκέφτεσαι ἔτσι. Ὅμως, ὅπως πολύ καλά γνωρίζεις ἡ Ἀλήθεια δέν ἀλλάζει. Τό τραπέζι πάνω στό ὁποῖο ἀκουμποῦμε τώρα, μπορεῖς νά ὀνομάσεις ἤ νά τό περιγράψεις ὅπως θέλεις. Δέν θά πάψει, ὅμως, ποτέ νά εἶναι τραπέζι. Θά ἀρχίσει νά ἀλλοιώνεται ὁ ὁρισμός καί ἡ εἰκόνα του, μόνον ὅταν θά ἔχεις ἐσύ κάποιο συμφέρον γιά νά πείσεις τόν ἄλλο ὅτι αὐτό δέν εἶναι τραπέζι. Μόνον ὅταν ἔχουμε συμφέρον διαστρεβλώνουμε τήν ἀλήθεια. Καί δυστυχῶς, ἐδῶ εἶναι πού τήν ἔχουμε πατήσει. Ἐπειδή ἔχει κυριαρχήσει πιά (εἰδικά στούς νέους) τό πάθος τῆς σαρκολατρείας, μᾶς ὁδηγεῖ στό νά διαστρεβλώσουμε τήν ἀλήθεια, νά πείσουμε ὅτι τό κακό εἶναι καλό κι ὅτι αὐτό λέγεται πρόοδος κι ἑπομένως μποροῦμε νά κάνουμε ὅ,τι μᾶς ἀρέσει, χωρίς ἀναστολές καί ἐνοχές. Καί ταὐτόχρονα παρουσιαζόμαστε καί σάν προοδευτικοί, ἐνῷ οἱ ὑπόλοιποι πού δέν ἀκολουθοῦν βαφτίζονται ἀναχρονιστικοί, παλιομοδίτες καί γραφικοί. Καί δέν καταλαβαίνουν οἱ ἀνόητοι ὅτι τό μόνο πού  διαστρεβλώνουν εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Διότι ἐάν πιστεύει κάποιος καί ἀγαπάει τόν Χριστό, πῶς καί μέ τί τόλμη θά ἀλλάξει τά λόγια Του καί τίς ἐπευφημίες Του γιά τήν ἀρετή τῆς παρθενίας ἀλλά καί τήν κατάκριση, ἀπό τόν Ἴδιο, τῆς πορνείας; Πόσο πολύ ἔχουμε ξεπέσει, ὥστε μέ τόσο μεγάλη εὐκολία νά ἀνταλλάσουμε τό χρυσάφι μέ τό κάρβουνο, ἐπειδή ὅλοι γύρω μας λερώθηκαν κι ἔγιναν μαῦροι;!! Τέλος πάντων, μέ ρώτησες καί ἐγώ σάν φίλος ὄφειλα νά σοῦ ἀπαντήσω. Ἀπό κεῖ καί πέρα κᾶνε ὅπως νομίζεις.

Ὁ Θεός νά μᾶς λυπηθεῖ καί νά μᾶς συγχωρήσει.

                                                             Μυρίλλας Αναστάσιος

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Αρ. Τεύχους 138

   Φεβρουάριος 2014