Στήν Ἀµερική καί στόν Καναδά ἀλλά καί σέ ὁρισµένα Εὐρωπαϊκά Κράτη, ὁ κληρικός πού προΐσταται στήν Ὀρθόδοξη Ἑλληνική Κοινότητα, ἔχει τήν δυνατότητα νά ἐκδίδει ἐπίσηµα πιστοποιητικά καί νά βεβαιώνει τήν κατοικία καί τά στοιχεῖα τῶν πολιτῶν πού κατοικοῦν στήν ἐνορία του. Προφανῶς ἡ ἐξουσία αὐτή τοῦ ἔχει δοθεῖ ἀπό τίς τοπικές Ἀρχές, ἐξυπηρετεῖ καί τό Κράτος διότι ἀναγνωρίζει ὅτι ἡ κάθε ἐνορία ἔχει πλήρη γνώση τῶν ἐνοριτῶν της, παρακολουθεῖ τήν πορεία τῆς Ὀρθόδοξης κοινότητος καί τά ἔγγραφα πού χορηγεῖ ἐξοµοιώνονται µέ τά ἔγγραφα πού ἐκδίδουν τά κατά τόπους Δηµαρχεῖα. Τό παράδοξο ὅµως εἶναι ὅτι ἡ Ἑλλάδα δέν ἀναγνωρίζει ὡς ἐπίσηµα ἔγγραφα αὐτά πού χορηγοῦνται ἀπό τούς Κληρικούς τῶν τοπικῶν Ὀρθόδοξων Κοινοτήτων!
Πιό συγκεκριµένα: Ὁ κληρικός πού εἶναι Προϊστάµενος µιᾶς Ὀρθόδοξης Κοινότητας στήν Ἀµερική ἔχει ἐξουσιοδότηση ἀπό τίς τοπικές Ἀρχές τῆς Ἀµερικῆς νά χορηγεῖ βεβαίωση µόνιµης κατοικίας κάποιου κατοίκου τῆς Ἐνορίας του, ἀλλά τό Ὑπουργεῖο Οἰκονοµικῶν της Ἑλλάδος ἔχει γνωµοδοτήσει ὅτι, γιά φορολογικούς σκοπούς, ἡ βεβαίωση π.χ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Βορείου καί Νοτίου Ἀµερικῆς δέν περιλαµβάνεται στά νόµιµα δικαιολογητικά πού προβλέπει ἡ σχετική διευκρινιστική ἐγκύκλιος (ΠΟΛ. 1289/3.11.1997), µέ τήν ὁποία ἀπαριθµοῦνται τά δικαιολογητικά πού πρέπει νά προσκοµίζονται στίς τράπεζες προκειµένου νά µήν παρακρατεῖται φόρος τόκων καταθέσεων σέ συνάλλαγµα στήν Ἑλλάδα (σχέτ. ἔγγραφο Ὑπ.Οἰκ: 114471/2004/5.12.1997). Δηλαδή, ἡ “Ὀρθοδοξη” Ἑλλάδα δέν ἀναγνωρίζει τήν ἐξουσία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἁπανταχοῦ τῆς γῆς(!), πού τῆς δίνουν τά ἄλλα Κράτη νά βεβαιώνει γιά τά στοιχεῖα τῶν ἐνοριτῶν της, ἀλλά θέλει, γιά τίς δικές της ὑποθέσεις, βεβαίωση ἄλλων ἁρµόδιων Δηµόσιων Ἀρχῶν (π.χ. Ὀργανισµῶν Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης, Ἀστυνοµικῶν, Φορολογικῶν ἤ Ἑλληνικῶν Προξενικῶν Ἀρχῶν κτλ.), ὅπως διευκρινίζεται στήν σχετική ἐγκύκλιο.
Ὅλος ὁ ἑτερόδοξος κόσµος ἀναγνωρίζει ὡς Ἀρχή, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστική Ἀρχή ἐκτός ἀπό τήν Ἑλλάδα! Τί φοβᾶται τό Ὑπουργεῖο Οἰκονοµικῶν; Μήπως ψευδοµαρτυρήσει ὁ προϊστάµενος τῆς ἐνορίας τοῦ ἐξωτερικοῦ ὅτι ὁ συγκεκριµένος φορολογούµενος εἶναι µόνιµος κάτοικος Ἀµερικῆς ἤ Καναδᾶ; Δέν εἶναι ἄραγε καί οἱ κληρικοί δηµόσιοι λειτουργοί, ὅπως εἶναι καί οἱ δικαστικοί, οἱ ἀστυνοµικοί καί οἱ καθηγητές τῶν Πανεπιστηµίων; Ὅπως ἡ Ἀστυνοµία βεβαιώνει τήν κατοικία, τό γνήσιο τῆς ὑπογραφῆς, τά στοιχεῖα ταυτότητος τοῦ πολίτη, ἔτσι θά ἔπρεπε νά ἀναγνωρίζεται τό δικαίωµα αὐτό καί στήν κάθε ἐνορία. Αὐτό γίνεται ἤδη στήν Ἀµερική ἀλλά δέν γίνεται στήν Ἑλλάδα!
Ἔχει, ἄραγε, παύσει ἡ Ἑλλάδα νά εἶναι Ὀρθόδοξο Κράτος; Ἔχει καταργηθεῖ ἡ πρώτη παράγραφος τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγµατος τῆς Ἑλλάδος ὅπου ὁρίζεται ὡς Ἐπικρατοῦσα θρησκεία στήν Ἑλλάδα ἡ θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ;
Ἔχει καταργηθεῖ ἡ πάρ. 2 τοῦ ἄρθρου 16 ὅπου το Σύνταγµα προβλέπει ὅτι «ἡ παιδεία ἀποτελεῖ βασική ἀποστολή τοῦ Κράτους καί ἔχει σκοπό τήν ἠθική, πνευµατική, ἐπαγγελµατική καί φυσική ἀγωγή τῶν Ἑλλήνων, τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης καί τή διάπλασή τους σέ ἐλεύθερους καί ὑπεύθυνους πολῖτες»; Ποιός ἔδωσε τό δικαίωµα στούς πολιτικούς µας, χωρίς καν νά γίνει ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγµατος, νά καταργήσουν ἐν τοῖς πράγµασι τά ὁριζόµενα σέ αὐτό;
Καί µετά ἀναρωτιόµαστε πῶς κατάντησε ἔτσι ἡ Ἑλλάδα. Μέ τήν δική µας ἀνοχή καί µέ τήν δική µας ἀδράνεια ἀνέλαβαν οἱ ἐπιτήδιοι πολιτικοί µας νά ἁλώσουν τήν Πατρίδα µας µέ εἰρηνικό τρόπο. Ἀφήσαµε τό Κράτος ὄχι µόνο νά χωριστεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία ἀλλά νά περάσει στό λαό τή νοοτροπία ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀνήκει πιά στό παρελθόν, ὅτι ὁ σύγχρονος Εὐρωπαϊκός κόσµος δέν πρέπει νά µένει προσκολληµένος στίς πεποιθήσεις του ἀλλά νά προχωρεῖ µπροστά, ἀναπροσαρµόζοντας αὐτές τίς πεποιθήσεις σύµφωνα µέ τήν ἐποχή µας. Μέ τήν ἴδια λογική λοιπόν, πρέπει τό Κράτος νά σταµατήσει τούς παιδικούς ἐµβολιασµούς διότι ἡ πολιοµυελίτιδα, ἡ διφθερίτιδα, ἡ ἡπατίτιδα καί οἱ ἄλλες ἀσθένειες ἀνήκουν στό παρελθόν καί δέν πρέπει ὁ σύγχρονος γονιός νά µένει κολληµένος στήν ἀναζήτηση τῆς ὑγείας ὅπως ἔκανε στό παρελθόν!
Γιατί ἄραγε ὁ πάλαι ποτέ φιλόσοφος Ἕλληνας, ἔπαψε νά χρησιµοποιεῖ τήν λογική του καί θεωρεῖ ὡς αὐτονόητα τά ἀδιανόητα; Οἱ ἐπιχειρηµατίες πού δραστηριοποιοῦνται στό χῶρο τῆς γαστρονοµίας ἔχουν συνειδητοποιήσει ὅτι οἱ ξένοι πού ἐπισκέπτονται τήν Πατρίδα µας δέν θέλουν νά τρῶνε αὐτά πού τρῶνε στίς πατρίδες τους ἀλλά ἀναζητοῦν τίς τοπικές γεύσεις, τίς τοπικές παραδόσεις, τά Ἑλληνικά προϊόντα, πού εἶναι γνήσια καί αὐθεντικά καί δυσεύρετα στόν ὑπόλοιπο κόσµο.
Ἔγραφε κάποιο περιοδικό γαστρονοµίας ἕνα σχετικό ἄρθρο γιά µιά ξενοδόχο, πού παρέθετε στό πρωϊνό τοῦ ξενοδοχείου της προϊόντα τοῦ σοῦπερ µάρκετ καί ὄχι ντόπια καί ἁγνά ὑλικά ἀπό τήν δική της παραγωγή, µέ τό σκεπτικό ὅτι οἱ ξένοι θέλουν νά τρῶνε αὐτά πού ἔχουν συνηθίσει νά τούς σερβίρουν. Καί ὅταν κάποιος τήν συµβούλευσε ὅτι πρέπει νά προσφέρει τά γνήσια καί παραδοσιακά προϊόντα πού διαθέτει ἡ περιοχή της, τότε διεπίστωσε ὅτι πράγµατι οἱ ἄνθρωποι ἀναγνώρισαν τό γνήσιο καί διαφορετικό τῆς Ἑλλάδος γιατί εἰσέπρατε συγχαρητήρια γιά τήν φιλοξενία καί τήν προσφορά της. Ἡ Παράδοση καί ἡ Ἐθνική ταυτότητα περιορίζεται, τελικά, σήµερα µόνο στήν γαστρονοµία; Ἐκεῖ µένουµε στήν Παράδοση; Ἐκεῖ µόνο δέν θεωρούµαστε ὀπισθοδροµικοί;
Συζητοῦµε γιά στροφή στά Ἑλληνικά προϊόντα καί καλῶς λέµε. Ἀλλά µποροῦµε νά προωθοῦµε τά Ἑλληνικά προϊόντα ἐνῷ ἀπεµπολοῦµε ὅλες τίς ἄλλες Ἑλληνορθόδοξες Παραδόσεις τῆς Πατρίδος µας ἐν ὀνόµατι τῆς «ἐλευθερίας τῆς ἔκφρασης» καί τῶν δικαιωµάτων τοῦ ἀτόµου; Μήπως, τελικά, δέν εἶναι ἡ Εὐρώπη καί ἡ Ἀµερική πού µᾶς ἐπιτάσσει νά ἀφήσουµε τίς Παραδόσεις µας ἀλλά ἐµεῖς οἱ ἴδιοι, ὅπως ἡ ξενοδόχος, γιατί νοµίζουµε ὅτι ἔτσι θά γίνουµε ἀρεστοί καί ἀποδεκτοί ἀπό τόν ὑπόλοιπο κόσµο, σερβίροντάς τους ὅ,τι ἔχουν συνηθίσει; Ὁ κόσµος ὅµως, πιστεύω, ὅτι ἀναζητᾶ τό γνήσιο καί τό αὐθεντικό. Αὐτό ἀναγνωρίζουν καί οἱ Ἑλληνορθόδοξες Κοινότητες τοῦ ἐξωτερικοῦ, οἱ ὁποῖες ἀποδίδουν περισσότερη τιµή στόν Ὀρθόδοξο κληρικό ἀπό ὅση ἀποδίδουµε ἐµεῖς οἱ “Ὀρθόδοξοι” Ἕλληνες στούς κληρικούς µας!
Μαρίνα Διαµαντῆ
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 134
Ὀκτώβριος 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου